Πριν από λίγες ημέρες, αυγουστιάτικη πανσέληνος, περπάτησα πολλές ώρες στο κέντρο της Αθήνας, από την ώρα που είχε αρχίσει να πέφτει το φως έως την ώρα που ο ουρανός σκοτείνιασε πλήρως και ενθρόνισε το φεγγάρι. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι το φως της Αθήνας, σε όλες του τις αποχρώσεις, τη μεταμορφώνει, κάνει τα τσιμέντα πιο φιλικά, πιο ανακουφιστικά. Oσο για το σκοτάδι, αυτό έχει τη μαγική ιδιότητα να μεταμορφώνει τις πόλεις, όσο άσχημες κι αν είναι, σε ένα φωτεινό τσίρκο ― γι’ αυτό εξάλλου και οφείλουμε πολλά σε κείνον που αποφάσισε να στολίσει τις γειτονιές της πρωτεύουσας μ’ αυτό το υποκίτρινο ή σχεδόν πορτοκαλί φως των φανών, που κρέμονται, λες, από τον ουρανό. Το Σάββατο, λοιπόν, η πανσέληνος ώθησε πολύ κόσμο στα «τουριστικά»: Μουσείο της Ακρόπολης, Αρχαιολογικό Μουσείο, Ολυμπιείον κ.λπ. Κι ενώ αυτά τα τρία σημεία-φαβορί έσφυζαν από κόσμο, οι αουτσάιντερ δρόμοι και γειτονιές συνέχιζαν την αυγουστιάτικη συνήθεια: ερημιά. Η βόλτα στις «εγκαταλειμμένες» γειτονιές είχε κάτι από τη νυκτερινή μελαγχολία του επισκέπτη μιας πόλης που δεν του έχει (ακόμα;) αποκαλυφθεί. Η έλλειψη του καθημερινού «θορύβου» της πόλης σε μετατρέπει σε ταξιδιώτη, όσα χρόνια κι αν τριγυρίζεις στους δρόμους της· σε αποσπά από το «γνώριμο», από το «καθημερινό», σου αποκαλύπτει πτυχές της πόλης, τις οποίες αδυνατείς να εντοπίσεις μες στην τρέλα της ημέρας.
Η Αθήνα χρειάζεται επισκέπτες και όχι τουρίστες· έχει ανάγκη από ταξιδιώτες. Iσως εκείνοι μας αποκαλύψουν τα μυστικά της, εμάς που μας έχει αποπλανήσει η «συνήθεια». Iσως ένας τυχαίος ταξιδιώτης μάς κάνει να ξεχάσουμε ότι η πόλη μάς ανήκει· ίσως μας υπενθυμίσει ότι επισκέπτες είμαστε, κι ως επισκέπτες πρέπει να της φερόμαστε. O,τι ακριβώς έκανε η πανσέληνος το Σάββατο: μες στο «τίποτα» του Αυγούστου, αποκάλυψε τις λεπτομέρειες της Αθήνας· της πόλης που χρειάζεται να την επισκεπτόμαστε πού και πού ― ακόμη κι αν ζούμε σ’ αυτήν.