Από την Κολοκοτρώνη ώς τη Βουλής, σε μία απόσταση λιγότερο από 100 μέτρα, είχα μπροστά μου την εφημερίδα του τοίχου. Δεν είναι μόνο εκεί. Είναι παντού, όπου υπάρχει εγκαταλελειμμένο κτίριο, οι αφίσες που διαφημίζουν πολιτιστικές εκδηλώσεις (συναυλίες, παραστάσεις, κ.λπ.) υιοθετούν τον απαράβατο για τα ελληνικά ήθη κανόνα της «ελευθερίας της έκφρασης». Τις βλέπει κανείς σε όλο το κέντρο, ιδίως εκεί όπου συχνάζει νεολαία. Η πλατεία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, η Κολοκοτρώνη και το Μοναστηράκι είναι περιοχές γεμάτες χαρτιά, το ένα πάνω στο άλλο, σαν προεκλογικές αφίσες της δεκαετίας του ’80. Κανείς δεν ξέρει πώς επιβιώνει η μέθοδος της παράνομης αφισοκόλλησης, αλλά λόγω της γενικότερης και πλήρως αποδεκτής παραβίασης των νόμων, η αφισοκόλληση στην Αθήνα (και όχι μόνο) έχει ενταθεί.
Ετσι λοιπόν, παραστάσεις και συναυλίες στο Ηρώδειο, στην Τεχνόπολη, στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, στο Θέατρο Βράχων, στο Κατράκειο και αλλού, διαφημίζονται ρυπαίνοντας συστηματικά μια ήδη προβληματική πόλη, διαιωνίζοντας το πρόβλημα μέσα από την ανακύκλωσή του.
Η συνήθης δικαιολογία είναι ότι την προώθηση του διαφημιστικού υλικού την αναλαμβάνουν εταιρείες δημοσίων σχέσεων και προβολής και ως εκ τούτου οι διοργανωτές, πολύ, δε, περισσότερο, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες και συντελεστές, «εκπλήσσονται» όταν τους το αναφέρεις. «Δεν γνώριζαν ότι οι αφίσες θα έμπαιναν όπου να ’ναι»…
Ακόμη πιο συχνά, όσοι ρυπαίνουν την πόλη δεν έχουν καμία επίπτωση. Και αυτό, φυσικά, δεν προκαλεί καμία έκπληξη, διότι ακόμη και αν επιβάλλονταν πρόστιμα, αυτά είτε καταβάλλονται είτε παραγράφονται.
Συχνά, επίσης, τα φορολογικά στοιχεία των υπευθύνων δεν εντοπίζονται εύκολα κι έτσι η διαδικασία ακυρώνεται πριν καν αρχίσει. Φυσικά, υπάρχει τρόπος αλλά δεν υπάρχει βούληση. Η Αθήνα ρυπαίνεται καθημερινά, συστηματικά και με επιμονή από τις αφίσες των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σκεφτείτε τα αντίστοιχα του Ηρωδείου, του Μεγάρου, του Θεάτρου Βράχων, της Τεχνόπολης (για να μη μιλήσει κανείς για τις μικρές μουσικές σκηνές) να γεμίζουν με κουρελόχαρτα συστηματικά και αυταρχικά οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και αυτό να θεωρείται «φυσιολογικό».