Aν φθάσετε νωρίς το πρωί στον Κεραμεικό, και σας αρέσει το άρωμα της νέας ημέρας, έχετε μεγαλύτερες πιθανότητες να αφεθείτε σε αυτό που σας προσκαλεί η έκθεση που παρουσιάζεται εκεί. Στο Μουσείο και στον αρχαιολογικό χώρο. Η «Μεταβίβαση/A Transfer» της Μαρίας Λοϊζίδου, μία έκθεση που προέρχεται από το πρόγραμμα του «ΝΕΟΝ έργο στην πόλη» για το 2015, είναι διάσπαρτη στο αρχαίο νεκροταφείο. Ανακάλυψα τις στάσεις της, σαν βωμούς, σαν κύπελλα μετάληψης, σαν ψευδαισθήσεις ή σαν αντικατοπτρισμούς, μέσα στο πιο όμορφο κοιμητήριο της Αθήνας.
Η βροχή είχε νοτίσει τη γη. Ενιωθες ακόμη την υγρασία να εξατμίζεται μέσα από την κίτρινη χλόη και τη φύση να έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει. Η μυρωδιά της γης ήταν βαριά, ο αέρας ανάλαφρος, οι διαδρομές από το μικρό Μουσείο ώς τον «Επίλογο» προς το Δίπυλον, ήταν σαν ένας χάρτης του υποσυνείδητου.
Η Μαρία Λοϊζίδου ξετυλίγει ένα σπονδυλωτό σκαρίφημα για τη μνήμη, την απουσία, τον χρόνο. Εχει τέτοια οικονομία και πύκνωση η σύλληψή της, που μέσα από τα σχεδόν άυλα έργα από μεταλλικό ύφασμα ή μέσα από τις εγκαταστάσεις της, σαν μικρές σπονδές στην ιδέα του ανθρώπου, στήνει μία δική της ιστόρηση για την απώλεια. Δεν υπάρχει πένθιμο βήμα, ή λυγμική στάση. Υπάρχει μία πνοή αρχέγονη, ένα βαθύ κοίτασμα αρχαίο όσο και ο χρόνος, οικείο όσο και ο θάνατος. Ενας κοινός τόπος.
Οι φόρμες, η ευλυγισία, η γεωμετρία, η σκηνοθεσία και η σχέση κενού και πλήρους, γεννούν έναν κλωβό. Αφέθηκα μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο σαν επισκέπτης σε έναν φωτεινό Κάτω Κόσμο, και ήταν μία έκπληξη, η τελευταία στάση. Ενα μικρό γλυπτό, ο «Πονοσυλλέκτης», χυτευμένο σε μέταλλο, σαν ένας γλυκύς, αινιγματικός Κένταυρος, είναι ένας επίλογος που συμπυκνώνει το δώρο της ζωής. Φεύγεις από τον Κεραμεικό, με σκέψεις, γεμάτος, χωρίς σκιές.