Μια μέρα θα έφευγε έτσι ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς επιστροφή. Το είχε ονειρευτεί πολλές φορές. Σαν την Τζουλιάν Μουρ στις «Ωρες». Μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα βρίσκεται καλά κρυμμένη στην ντουλάπα με τα χειμωνιάτικα ρούχα για όταν έρθει η ώρα, όταν δηλαδή το αποφασίσει. Αυτό μόνο είναι το δύσκολο, η απόφαση. Πώς αφήνεις πίσω την αγαπημένη πόλη, εκείνη που στα χέρια της γεννήθηκες και μεγάλωσες. Μια πόλη που μετατράπηκε μέσα στα χρόνια στην πιο μοναχική πόλη του κόσμου…Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχει άλλο να νοσταλγεί τις ωραίες εποχές που πέρασαν, κουράστηκε σαν την Πολυάννα να ξετρυπώνει καθετί θετικό και όμορφο που γίνεται στην ταλαιπωρημένη της γειτονιά της Πατησίων. Μα δεν γίνεται κι αλλιώς. Το κενό όπου υπήρχε κάποτε ο κινηματογράφος «Αττικα», από τους πιο λαμπερούς της περιοχής, χάσκει μπροστά στα μάτια της καθημερινά, πώς να το αγνοήσει ή να μη θυμάται. Η προβολή του «Τιτανικού» από τις τελευταίες που γινόταν πανικός στην αίθουσα, κατάμεστη από νέα παιδιά που ούρλιαζαν κάθε φορά που έβγαινε ο Λεονάρντο ντι Κάπριο. Μέσα σε λίγο καιρό επήλθε η κατάρρευση. Τελευταία ταινία που παίχτηκε ήταν ο «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι με λιγοστούς θεατές, έργο που ταίριαζε απόλυτα με την εσωστρέφεια που ακολούθησε.
Σε κάθε στροφή του δρόμου κι από μια έκπληξη, πίσω απ’ τις φυλλωσιές ή τις πολυκατοικίες. Ολα τα υπέροχα νεοκλασικά που άφωνος βλέπεις να ξεφυτρώνουν μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις. Ομως ακόμη και τα ελάχιστα κατοικημένα μοιάζουν άδεια, σιωπηλά, λες και οι ιδιοκτήτες τους επιθυμούν να κρατήσουν μυστική τη ζωή τους.
Στην πρόσφατη βόλτα στο πολύπαθο (άλλο ένα συχνό επίθετο για την περιοχή) Πεδίον του Αρεως, πήγε με σακούλες σκουπιδιών και γάντια. Σε ένα από τα μονοπάτια συνάντησε έναν άνδρα με μαλλιά ράστα που είχε την ίδια ιδέα. Ετσι ένιωθε πως έκανε κάτι δραστικό, κάτι άλλαζε. Ανάμεσα στα δέντρα, πρόσφυγες που κοιμήθηκαν εκεί είχαν αφήσει πίσω τους έναν πίνακα. Μπροστά στη μορφή ενός άνδρα που μοιάζει με μουσουλμάνο ιερέα, δύο άνδρες προσκυνούν. Τον σήκωσε και τον ακούμπησε δίπλα στο παρτέρι με τις μαργαρίτες, ένα ενθύμιο μέχρι κάποιος άλλος περαστικός να το δει.
Μια επίσης καθημερινή διαδρομή είναι αυτή που περνάει από το ανακαινισμένο «Στούντιο»· ίσως να φταίει η ώρα που περνάει, όμως πολύ κόσμο δεν έχει δει, είναι τελικά εύκολα τέτοιου είδους εγχειρήματα;
Ο Πύργος της οδού Θήρας λίγο πιο κάτω προσπαθεί εναγωνίως να ξαναζήσει ως ένας καθημερινός χώρος πολιτισμού, θαυμάσια ιδέα της ιδιοκτήτριάς του Σήλιας Καλλιμάνη που προσπαθεί, παρά τις απογοητεύσεις και τις απορρίψεις στήριξης, να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Ενα πραγματικό όνειρο για τη γειτονιά. Φανταστείτε να άνοιγε αυτό το μοναδικό κτίριο νεογοτθικής αρχιτεκτονικής και να λειτουργούσε προσφέροντας μαθήματα, εκδηλώσεις, παραστάσεις. Θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του μια καμπή στην ιστορία της Πατησίων, ελπίδα για μια νέα αρχή.
Στη Λευκωσίας απέναντι από το παλιό «Ατενέ» (άλλη πληγή), το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα. Μια ομάδα αληθινών ιερέων που κάνουν τον δικό τους αγώνα προσφέροντας βοήθεια και υποστήριξη στους κατοίκους της περιοχής. Ενα τετράγωνο πίσω το θέατρο «Κνωσός», η πλατεία Καλλιγά (για πολλούς Καραμανλάκη), ο σούπερ cool καλλιτεχνικός χώρος «the flat» στο ρετιρέ πολυκατοικίας που κοιτάζει στην πλατεία.
Στην ντουλάπα η βαλίτσα περιμένει. Ισως να περιμένει πολύ ακόμη, δεν ξέρει. Μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή έχουν πολλά να γίνουν. Εξάλλου το είχε υποσχεθεί: θα μείνει μέχρι τελικής πτώσεως. Κι ύστερα…