Τα τελευταία χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως Χαλανδραία, ενώ ζω στο Χαλάνδρι μόλις δύο χρόνια. Υπήρξα γειτόνισσα του Χαλανδρίου για οκτώ χρόνια ως κάτοικος Αγίας Παρασκευής, αλλά το Χαλάνδρι ήταν και είναι το στέκι μου τα τελευταία έξι χρόνια.
Οταν το κέντρο της Αθήνας άρχισε να καταρρέει και να γίνεται κατά περιόδους επικίνδυνο ή απροσπέλαστο λόγω κινητοποιήσεων, με ανακούφιση παρακολούθησα την εμπορική άνθηση του Χαλανδρίου. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Πριν από δέκα χρόνια, υπήρχαν κάποια (δυο-τρία) μπαράκια και μερικές παλιές ταβέρνες, γνωστές από το 1960, αλλά το Χαλάνδρι δεν ήταν προορισμός εξόδου και φυσικά δεν συγκρινόταν σε τίποτα με τη γοητεία του κέντρου.
Τώρα πλέον το σκηνικό άλλαξε ραγδαία. Καθημερινά ξεφυτρώνουν μπαρ, νεοταβέρνες, γκουρμέ εστιατόρια, φαλαφελάδικα, σουσάδικα και όλες οι διεθνείς χίπστερ τάσεις και η περιοχή χαρακτηρίστηκε «νέο κέντρο». Εμείς που μένουμε εδώ βρήκαμε τον μπελά μας.
Ολοι οι φίλοι θέλουν να έρθουν για βόλτα στο Χαλάνδρι! Βλέποντας κάθε τετράγωνο του κέντρου της περιοχής να στεγάζει τουλάχιστον δυο-τρία μαγαζιά, δεν γίνεται να μη σκέφτομαι και τους μόνιμους κατοίκους.
Το πάρκαρισμα είναι δυσκολότερο πλέον και από την Κυψέλη, όσο για τη φασαρία, η Κυψέλη φαντάζει σανατόριο μπροστά στο νέο Χαλάνδρι.
Ενα από τα μπαράκια όπου σύχναζα έκλεισε, λόγω αλεπάλληλων μηνύσεων από τους γείτονες. Λυπήθηκα, αλλά δεν μπορώ παρά να τους συμπονέσω. Τα πράγματα, φυσικά, θα ήταν πολύ καλύτερα αν για άλλη μια φορά δεν μας έτρωγαν οι κακές μας συνήθειες. Το γιατί η διασκέδαση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ξενύχτι δεν το κατάλαβα ποτέ. Και είναι κάτι που ζω και στη δική μου δουλειά.
Εναρξη λέει στις 10.30 το βράδυ για να ξεκινήσουμε στις 11.30. Γιατί, βρε παιδιά; Στον υπόλοιπο κόσμο τα πάντα ξεκινούν στις 8.30 και στις 11 είναι όλοι σπίτια τους. Και οι μουσικοί… Εδώ, ξενύχτι, ποτό, ατυχήματα και ένας λαός περήφανος που δεν συμμορφώνεται γιατί «δεν είναι σαν τους άλλους, ξέρει να ζήσει»…
Δεν ξέρω ακριβώς πώς μπορεί να προστατευθεί κάποιος που απέκτησε ένα σπίτι και πια είναι αδύνατον να κοιμηθεί ήσυχος πριν από τις 3 το πρωί. Αλλά δεν ξέρω και πού μπορεί να στεγάσει κάποιος μια επιχείρηση εστίασης, ένα μπαράκι, μια μικρή μουσική σκηνή χωρίς προβλήματα και μηνύσεις από περιοίκους. Μια λύση θα ήταν αυτή, να αλλάξουμε τις συνήθειές μας και όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Αλλά… δεν!
Ισως, πάντως, αυτός είναι ο λόγος που μετά τις 10 άντε 11 το βράδυ, δεν βρίσκεις τίποτε ανοιχτό στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τα καλά παιδιά κοιμούνται νωρίς και ξυπνούν νωρίς. Τα κακά παιδιά μένουν Ελλάδα…
ΥΓ. Τα γράφω εγώ ως γνήσια και εξ απαλών ονύχων ξενύχτισσα…
* Η κ. Ανδριάνα Μπάμπαλη είναι τραγουδοποιός.