Στην αρχή ήταν οι εργασίες στο Εθνικό Θέατρο, την πρώτη σκηνή της χώρας, που έδωσαν ελπίδες για την αναβάθμιση της παρηκμασμένης περιοχής. Τα εγκαίνια έγιναν, οι σκηνές άνοιξαν, όμως θεαματικές αλλαγές δεν συνέβησαν στην όψη της γειτονιάς κάτω από την Ομόνοια, που χρόνια τώρα ζει το δικό της πρόβλημα. Επειτα οι ελπίδες μετατέθηκαν στο έργο της αποκατάστασης του Αγίου Κωνσταντίνου που «τρέχει» η Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων (προϊστάμενος ο Θεμιστοκλής Βλαχούλης) προκειμένου να παραδοθεί σε ένα μήνα. Δεκαέξι χρόνια πίσω από τις σκαλωσιές και τις λινάτσες που ανέμιζαν σκισμένες, είχαμε ξεχάσει την ομορφιά αυτού του μνημείου που συνδέεται με το παρόν και το παρελθόν της χώρας. Ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου, ο αρχιτέκτονας που υπογράφει τον επιβλητικό ναό, υπεύθυνος και για την Αγία Ειρήνη, τον Αγιο Διονύσιο των Καθολικών και το Αρσάκειο μέσα στην πόλη της Αθήνας, δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο το προτελευταίο έργο της ωριμότητάς του. Πάνω του, όμως, έμειναν τα αποτυπώματα της Ιστορίας. Τα σημάδια από τις σφαίρες τον Δεκέμβριο του 1944 και από τις περιπέτειες της νεότερης Ελλάδας. Μαζί και τα σημάδια από τους σεισμούς του 1981 και του 1999.
Το εντυπωσιακό μνημείο, που υπερβαίνει τα 1.000 τ.μ. και τα 32 μέτρα ύψος ώς τον τρούλο, έχει μια επιβλητική πρόσοψη στην οποία συνυπάρχουν στοιχεία νεοκλασικής και αναγεννησιακής ρυθμολογίας. Αλλά δεν είναι μόνο η μνημειακή είσοδος με μορφή προπύλου με πεσσούς, κορινθιακούς ημικίονες, αετωματική στέψη, οκταγωνικά κωδωνοστάσια. Είναι και οι τοιχογραφίες του Αναστασίου Λουκίδη στο ιερό και στον τρούλο, που φιλοτεχνήθηκαν με βοηθούς τον Φώτη Κόντογλου και τον Δημήτριο Δήμα, καθώς και εκείνες στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου.
Και τώρα σαν περνάς από τη γειτονιά τα βράδια, όταν σβήνουν τα φώτα από τις γύρω θεατρικές σκηνές, ανάμεσα στους σωρούς των σκουπιδιών, τους άστεγους και τις ξένες φωνές, η εικόνα του μνημείου στη γωνία των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου δίνει μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Ισως, τώρα, κάτι να αλλάξει. Οι σκαλωσιές και οι λινάτσες απομακρύνθηκαν και σε ένα μήνα θα πέσουν απ’ όλο το μνημείο. Η πόλη δεν αντέχει άλλα εργοτάξια και καλυμμένες όψεις.