Η λιτή σιδερένια πόρτα δεν θυμίζει σε τίποτα την είσοδο του σφαιριστηρίου που βρισκόταν κάποτε εδώ. Ούτε ο κόσμος που κατεβαίνει την καλοσχεδιασμένη μοντέρνα σκάλα της γκαλερί «Φωκίωνος Νέγρη 16», για την έκθεση του Γιώργου Ρόρρη, θυμίζει ασφαλώς τους παλιούς θαμώνες του μπιλιαρδάδικου, που δεν ήταν απλώς νεανικό στέκι του κεντρικού δρόμου της Κυψέλης, αλλά και φυσικό σκηνικό μιας από τις δημοφιλέστερες ταινίες του παλιού ελληνικού σινεμά. «Εδώ γυρίστηκε το “Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη“» με τον Γιαννακά στα ντουζένια του», με ενημερώνει περήφανα ο κύριος στο περίπτερο. Από τις διδακτικές ταινίες της δεκαετίας του ‘60 που κουβαλούσαν τη μικροαστική ηθική της εποχής σκανδαλίζοντας συνάμα το κοινό, όπως και ο «Νόμος 4000». Ηταν η εποχή που ο Γιάννης Βογιατζής τραγουδούσε «Στη Φωκίωνος Νέγρη τριγυρνάν μπλουτζινάτοι/ πλέι μπόις αλέγροι/ με μαλλί ώς την πλάτη», γιατί πάντα αυτός ο δρόμος ήταν ένας καθρέφτης των ανθρώπων και των συνηθειών του καιρού τους. Ο Φλόκας και το Select, τα ζαχαροπλαστεία, τα καφέ, τα εστιατόρια έγιναν στέκια πολλών καλλιτεχνών, πέρασμα του Ρίζου, της Καλουτά,του Γκιωνάκη, του Σακελλάριου… Η Quinta, ο χώρος που συναντούσες όσους λάτρευαν το ροκ, από τον Παπαθανασίου μέχρι την Κατερίνα Γώγου, εκεί όπου ξέμεινε ο Ερικ Κλάπτoν παίζοντας για μέρες στην Αθήνα ως μέλος μιας μπάντας της εποχής.
Είναι η περιοχή που αποτυπώθηκε όσο λίγες στις ταινίες της εποχής, για να γίνει στη δεκαετία του ’80 πάλι ένα ισχυρό στέκι για τους ξενύχτηδες του θεάτρου που αντάμωναν στον Παεζάνο. Πάντα η Φωκίωνος Νέγρη ήταν ένας ιδιαίτερος δρόμος, ζώντας τα πάνω και τα κάτω της, από τους πιο αγαπητούς πεζοδρόμους της Αθήνας, καταφύγιο για συγγραφείς, λογοτέχνες, ποιητές. Και από το 2000, πολυσυλλεκτική, με καταγωγές που έμαθαν να συμβιώνουν. Περπατώντας την, νιώθεις τη νέα της προσπάθεια, τις πρωτοβουλίες των κατοίκων της και όσων την αγαπούν, τη ματιά των ομάδων στον πεζόδρομο, πάνω στα παλιά στέκια που άντεξαν και τα καινούργια που δοκιμάζονται. Και η έκθεση του Ρόρρη στην γκαλερί μοιάζει μέρος αυτής της συνύπαρξης. Ανθρωποι κανονικοί στους πίνακές του, μακριά από τις στερεότυπες εικόνες της τηλεόρασης και της διαφήμισης, έχουν πάνω τους αλήθειες: τη φθορά του χρόνου και την εμπειρία της ζωής.