Το Γκάζι φέρει, και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του, ένα φορτίο που γεννάει διαφορετικές αντιδράσεις: είναι εκείνοι που σκέφτονται με συναισθηματικό κέντρο το παρελθόν του και είναι και κάποιοι που μένουν στο παρόν του, το οποίο συνδέεται, εκόν άκον, με την τραβηγμένη από τα μαλλιά διασκέδαση. Από τις 28 Ιουνίου έως τις 8 Ιουλίου, στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου, στην Τεχνόπολη, η διαδραστική έκθεση «Γκάζι, ακούς;» θα προσπαθήσει να μεταφέρει μνήμες και αφηγήσεις από την περιοχή, με προφορικές μαρτυρίες – η έκθεση ολοκληρώθηκε με τη συμβολή του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Εμφαση, σύμφωνα με τους διοργανωτές, δίνεται στην περίοδο 1980-2004, κατά την οποία το Γκάζι άρχισε να αλλάζει εκ βάθρων. Είναι η εποχή του αθηναϊκού gentrification, η επανακατοίκηση περιοχών που είχαν περιέλθει στη δυσμένεια της αστικής ιστορίας, με καλλιτέχνες και φιλότεχνους να μεταφέρονται εκεί, ώσπου τελικά μεγάλα πλήθη κατοίκων της Αθήνας, χωρίς συγκεκριμένο χαρακτήρα πια, να μεταφέρονται εκεί δημιουργώντας ένα καινούργιο κέντρο διασκέδασης και άναρχης και αντιαισθητικής δόμησης (πολύ πρωτότυπο για την εργολαβική Αθήνα!), με τ’ αφόρητα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα. Αυτή η έκθεση θα είναι, ελπίζουμε, άλλη μία καλή αφορμή να αναλογιστούμε, μέσω των προσωπικών μαρτυριών των κατοίκων, τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή τι έχει φταίξει και η πόλη έχασε την μπάλα, πώς, τελικά, από τη Μεταπολίτευση και μετά, το «δημοκρατία έχουμε, κάνω ό,τι θέλω» των πολιτών υπήρξε οδοδείκτης των δημοτικών αρχόντων και των εργολάβων. Ισως, δε, αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για όσους ενδιαφέρονται γι’ αυτήν την πόλη, με πρώτη και καλύτερη τη δημοτική αρχή, προκειμένου να διαγνωσθεί ο τρόπος με τον οποίο η Αθήνα θα πρέπει να σταματήσει να πορεύεται στον αυτόματο πιλότο.
Ας μην γκρινιάζουμε όμως· ήρθε το καλοκαιράκι, ο αττικός ήλιος μάς χαρίζει το ανυπέρβλητο φως του, οι θάλασσες μας περιμένουν, η Αθήνα θα εγκαταλειφθεί, θα ξεχαστούν τα προβλήματα και, τελικά, με τη μελαγχολική επιστροφή του Σεπτεμβρίου, πάλι θα χρειαστεί να δούμε από την αρχή τις αστικές μας διαγνώσεις, αιωνίως, αενάως και ανέξοδα.