Ηθελα να δω από κοντά τα δύο νεοκλασικά σπίτια, προπύργια, ακρόπρωρα και φυλάκια, στην κάτω πλευρά του Μουσείου Ακρόπολης. Να δω σε τι κατάσταση βρίσκονται τα δύο αυτά σπίτια που είχαν σωθεί στο παραπέντε από την κατεδάφιση, το ένα στη γωνία Μακρυγιάννη και Χατζηχρήστου και το άλλο στη γωνία Μητσαίων και Χατζηχρήστου. Τα βρήκα όπως τα θυμόμουν, κλειστά, σιωπηλά, απέριττα.
Καθώς περπατούσα κατά μήκος της οδού Χατζηχρήστου, με όλα τα διαμερίσματά της να έχουν θέα προς το Μουσείο της Ακρόπολης, παρατηρούσα την εγκατάλειψη όλων, σχεδόν, των προσόψεων, τα ξερά μπαλκόνια, την έλλειψη περηφάνιας για την προνομιακή αυτή θέση – βιτρίνα. Ενα παλιό διώροφο, ιδιαίτερης ομορφιάς, στέκει ερείπιο, σε αυτό το ακανόνιστο οικιστικό μέτωπο απέναντι από το Μουσείο.
Αλλά είχα ήδη φτάσει στη γωνία με την οδό Μητσαίων. Για τους πιο παλιούς, η Μητσαίων ήταν (και ίσως είναι) ένας δρόμος γεμάτος ποίηση και απόκοσμη ομορφιά, με τα παλιά δέντρα του και τα συμπαθητικά σπίτια, μικρά και μεγάλα. Μερικά σπίτια επί της Μητσαίων, προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είχαν γκρεμιστεί για να δώσουν θέση στο Μουσείο της Ακρόπολης. Και ανάμεσα σε αυτά ήταν και η θρυλική ταβέρνα «Η φυλακή του Σωκράτη», με την ατμοσφαιρική, βαθύσκιωτη αυλή της, που μύριζε βελούδινη νύχτα το καλοκαίρι και βαρελίσια θαλπωρή τον χειμώνα.
Παρότι η ώρα ήταν νωρίς το βράδυ, με κόσμο στους δρόμους, και η ζέστη ήταν ακόμη πηχτή και βαριά, η περιοχή είχε κάτι ανάλαφρο και απόκοσμο. Είχα ανεβεί από το Φιξ μέσα από τη Δράκου, τη Δημητρακοπούλου, τη Μισαραλιώτου, τη Στραταίων, τη Μητρομαρά, και άλλα μικρά δρομάκια, ένας κόσμος ξέχωρος το καθένα, με ξεχασμένα δίπατα σπίτια, άλλα φτιαγμένα και άλλα ερείπια πίσω από λινάτσες, με πολυκατοικίες μεγάλες 50 ετών, και άλλες νεότερες… Η ρυμοτομία είναι παράγωνη, θυμίζει σε σημεία μεσαιωνική πόλη, αλλά είναι όλα τόσο αθηναϊκά, μικρής κλίμακας και οικείου κλίματος. Σταμάτησα για να φωτογραφίσω αρκετά σπίτια, μερικά τα έβλεπα πρώτη φορά, γιατί ήταν χωμένα στα στενά, δεν είχε τύχει ποτέ να τα δω. Κάθε γνωριμία ήταν ένα ξάφνιασμα, αλλά στην οδό Μητσαίων ήταν που έμεινα.
Ηθελα αρχικά να παρατηρήσω το διατηρητέο στη γωνία του Μουσείου Ακροπόλεως, ένα κομψό διώροφο νεοκλασικό σπίτι, χτισμένο τα πρώτα χρόνια μετά το 1900, βαμμένο με εκείνο το αργυρό γκρίζο, που κάποτε ήταν πολύ συνηθισμένο στα παλιά σπίτια. Ηταν φυσικά κλειστό, όπως το είχα δει στην αναγνωριστική βόλτα, αλλά έδειχνε γερό, ένα σωστό αρχοντόσπιτο. Τα κάγκελα του εξώστη στη Χατζηχρήστου είχαν το πιο αθηναϊκό από τα μοτίβα του κλασικισμού, τους δύο ερωτιδείς, τα αθηναϊκά χερουβείμ αντικριστά ανάμεσα στα φυτά της Αττικής. Η εξώθυρα επί της Μητσαίων είναι ψηλή, γκριζογάλανη, με το λουκέτο ανάμεσα στα δύο φύλλα της σαν περιδέραιο.
Ηταν εκεί που έστρεψα το βλέμμα απέναντι και είδα στην άλλη άκρη του δρόμου το μεσοπολεμικό σπίτι με τη θερμή τερακότα. Ηταν σαν να είχε ψιθυρίσει. Το ένα παράθυρο ήταν ανοικτό. Μια κουρτίνα ήταν μαζεμένη πίσω από τις ολάνθιστες γλάστρες. Το φως έπεφτε και το κόκκινο στους τοίχους γινόταν βαθύτερο… Μια ακακία έγερνε και τα πράσινα κλαδιά της ζωήρευαν την ξεβαμμένη τερακότα στο παλιό αρτιφισιέλ της πρόσοψης. Ενιωσα σε απόλυτο βαθμό το «μέτρο» της Αθήνας.