Ενα ζεστό, καλοκαιρινό βράδυ στο Θησείο. Ο κόσμος έξω, Αθηναίοι, μετανάστες, τουρίστες, μικροπωλητές, δημιουργούν ένα μεγάλο πλήθος. Είχα καιρό να περπατήσω στην Αποστόλου Παύλου, την ώρα που πέφτει το φως, την ώρα που τα καφέ αλλάζουν κόσμο και έρχονται σιγά-σιγά όσοι θέλουν να δειπνήσουν ή να πιουν ένα ποτό με θέα τη φωτισμένη Ακρόπολη… Την ώρα που στο «Θησείον» είχε ακόμη ουρά στο ταμείο για την πρώτη προβολή. Επαιζε το «Funny Face» του 1957 με την Οντρεϊ Χέπμπορν και μία αφίσα διαφήμιζε την ταινία της ερχόμενης εβδομάδας, «Ο Νονός» με τον Μάρλον Μπράντο… Πόσο ρετρό ήταν αυτή η κινηματογραφική σκηνή.
Αλλά, το κλίμα στην Αποστόλου Παύλου είναι… αλαλούμ. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει ευχάριστο; Είναι άραγε αυτό που θα περίμενε κανείς από τον πιο τουριστικό δρόμο της Αθήνας; Σίγουρα όχι. Ανάμεσα στους δεκάδες μικροπωλητές, ο δρόμος χάνεται και οπωσδήποτε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για μία ατμοσφαιρική βόλτα σε ένα τόσο ιδιαίτερο σημείο της Αθήνας. Δεν ζητεί κανείς έναν αποστειρωμένο πεζόδρομο. Είναι ωραίο να υπάρχει η χαρά της ζωής, η ατμόσφαιρα της γειτονιάς, ακόμη και κάποιοι μικροπωλητές… Αλλά το ωραιότερο σημείο της Αθήνας να έχει κυριολεκτικά καταληφθεί από το υπαίθριο εμπόριο και λαθρεμπόριο, πάει πολύ. Κάποιος έκανε την αρχή με την αδειοδότηση και τώρα κανείς δεν μπορεί να το πάρει πίσω.
Γιατί, ανάμεσα στα μπαλόνια και τα καλαμπόκια, ανάμεσα στα κοσμήματα και τα αγαλματάκια χειρίστου είδους, ανάμεσα σε μικροαντικείμενα που σκαρφαλώνουν στους ευκάλυπτους, υπάρχει και το καθαρό λαθρεμπόριο όπως και παράφωνοι οργανοπαίκτες που φαίνεται ότι δεν κουράζονται ποτέ. Επίσης, υπάρχει η απορία… αυτό το «γλυπτό» με τη μορφή ενός Ατλαντα απέναντι από το σινέ «Θησείον», τι ακριβώς είναι;
Αλλά υπήρχε το αντίβαρο της ωραίας σκηνής, με τον κόσμο να ξαποσταίνει στα αρχαία βραχάκια και από πίσω στο βάθος, ο Ιερός Βράχος. Ηταν ένα ωραίο «κάδρο» με τους Αθηναίους να χαίρονται την πόλη τους. Πάντως, η γεύση που αφήνει η Αποστόλου Παύλου είναι όχι μόνο απογοητευτική αλλά δείχνει ότι πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ενα μοναδικό κομμάτι της Αθήνας, το αφήσαμε να γίνει (και αυτό) ένα ατέλειωτο παζάρι. Ενα φθηνό, μαζικό θέαμα.