Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν κείμενο στάλθηκαν από το Reuters τις προηγούμενες ημέρες. Η σκέψη που ήρθε ακολούθως, χωρίς ιδιαίτερη πρόσκληση, είναι πως ακόμη και κάτω από το ίδιο σεληνιακό φως δεν βλέπουμε το ίδιο φως. Το σύμπαν μάς προσφέρει τα φαινόμενά του αδιάκριτα, αλλά οι άνθρωποι δεν έχουμε καταφέρει να βλέπουμε το φεγγάρι, όχι βέβαια διότι κοιτούμε το δάχτυλο, κατά τη στερεοτυπική και δηκτική φράση, αλλά επειδή μοιάζει αδύνατον να έχουμε την ίδια πρόσληψη σε μία ορισμένη ομορφιά.
Η σελήνη, στην πρώτη φωτογραφία, φωτίζει πάνω από τις φαβέλες του Ρίο, μιας πόλης που κατάφερε να συγχρονίσει τη λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων με το μαύρο της φτώχειας. Στη δεύτερη φωτογραφία, το φεγγάρι μετατρέπει σε σκιές τούς μαχητές του Ασαντ στη Συρία, μια χώρα που συγχρονίζει το μαύρο με το αβαθές κενό της δικής της Ιστορίας. Ενας πολυτραγουδισμένος, ως φαινόμενο, πλανήτης, όπως είναι η Σελήνη, ειδικά όταν φτάνει στον υπερθετικό της βαθμό, ως πανσέληνος, δεν θα είναι ποτέ σε θέση, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, να λούσει με φως τη Γη και όλοι οι γήινοι να καταφέρουμε να τη θαυμάσουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει κανένα δάχτυλο.
Τώρα που σβήνουν τα φώτα του Ρίο, ίσως η βραζιλιάνικη μεγαλούπολη να είναι μια άλλη πόλη. Ισως οι φαβέλες να γίνουν και εκείνες λίγο πιο φωτεινές, ώσπου το φως, μεταφορικό και κυριολεκτικό, αργοσβήσει την οπωσδήποτε κυριολεκτική καταχνιά. Χιλιάδες μίλια μακριά, η Συρία περιμένει και εκείνη το δικό της φως. Κι αν οι κυβερνητικοί μαχητές φαίνονται ως σκιές στη φωτογραφία, ας αναρωτηθούμε πόσο σκιά του εαυτού της έχει γίνει ολόκληρη η χώρα. Πόση καταχνιά ρίχνει από πάνω ο ισλαμικός φανατισμός.
Το φως της Σελήνης, αυτό το παράδοξο φωταγωγημένο κενό στο μαύρο του σύμπαντος, θα συνεχίσει τη δουλειά του. Ο κόσμος, άραγε, πότε θα φωτιστεί λιγάκι πιο… ισόνομα;