Η θέα της Αχαρνών από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων

Η θέα της Αχαρνών από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Από την ταράτσα του νέου σχολείου, που δημιούργησε ο Δήμος Αθηναίων, μπορούσα να δω την οδό Αχαρνών. Ηταν μία ξενάγηση στο εργοτάξιο, γωνία με Χέυδεν, όσο ακόμη δούλευαν πυρετωδώς τα συνεργεία για να μετατρέψουν δύο σπίτια των αρχών του 20ού αιώνα σε σύγχρονο σχολείο. Εκεί, υπάρχουν συμπυκνωμένες οι μνήμες γενεών μαθητών που είχαν αποφοιτήσει από το ιστορικό Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων.

Ολα αυτά είναι, λίγο-πολύ, γνωστά και χιλιοειπωμένα, γι’ αυτό και εκείνο που αποθησαύρισα ως μνήμη δεν είναι μόνο τα ίδια τα κτίρια που επέστρεψαν στη ζωή αλλά και η περιοχή ολόγυρα, όπως ξανοιγόταν μπροστά μου, λίγους μήνες πριν, έτσι όπως άπληστα τη φωτογράφιζα από την ταράτσα της πρώην οικίας Αργυροπούλου, μετέπειτα Β΄ Γυμνασίου Αρρένων. Αυτό που έβλεπα ήταν αντικειμενικά μία εικόνα πυκνής δόμησης με γερασμένα κτίρια προβληματικής ποιότητας. Ωστόσο, στα μάτια μου η εικόνα αυτή έπαιρνε τη μορφή ενός συναρπαστικού αστικού τοπίου καθώς έβλεπα ολοκάθαρα τις τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης και τα δίχως όρια περιθώρια βελτίωσης. Ναι, η γωνία Αχαρνών και Χέυδεν έμοιαζε αίφνης με εφαλτήριο αστικής αναγέννησης και με ένα αόρατο ραβδί είχα μεταμορφώσει νοερά όσα έβλεπα στο άψε-σβήσε.

Απέναντί μου υπήρχε συμπυκνωμένη η κτιριακή παραγωγή της εικοσαετίας 1955-1975, έτσι όπως την ξέρουμε όλοι πολύ καλά, με όλες τις διαβαθμίσεις και τις ποιότητες. Με τρυφερότητα κοίταξα μερικές προσόψεις καπνισμένες από τον χρόνο, με ξεχειλωμένες τέντες, με μπαλκόνια φορτωμένα συμπράγκαλα, με αναιμικά φυτά, με ταράτσες άνυδρες και σκληρές. Αντένες υψώνονταν σαν αρχαία τοτέμ και δώματα έμοιαζαν με κύβους ανεξήγητης λειτουργίας. Σε άλλες πολυκατοικίες άλλαζα τα μπαλκόνια, φύτευα τις ταράτσες, έβαζα wifi, ενοποιούσα ορόφους, έκανα κρεμαστούς κήπους και σε άλλες προχωρούσα σε χρωματικούς συνδυασμούς με έντονα κοντράστ, άλλαζα τις εισόδους, έψαχνα τρόπους να φέρω φως μέσα σε ανήλιαγα διαμερίσματα, εσωτερικά και καταδικασμένα σε κατάθλιψη. Η Αχαρνών ήταν μία λεωφόρος πυκνής ανοικοδόμησης εκείνα τα χρόνια, με πολυκατοικίες πιο δεύτερες από εκείνες της Πατησίων ή της 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά πολυκατοικίες αστικές, που μεγάλωσαν γενιές και που σήμερα, έτσι όπως τις αντίκριζα από απόσταση, με συγκινούσε ο τρόπος που γερνούσαν.

Σκόρπια ανάμεσα, έβλεπα διώροφα και τριώροφα, ένα στην απέναντι γωνία της Χέυδεν και δυο-τρία στην προέκταση, στην οδό Παιωνίου, όπου μπορούσα να διακρίνω τις κόκκινες, κεραμιδένιες στέγες αστικών σπιτιών του 1910 και του 1920, από εκείνα τα χρόνια που οι αστοί μαζεύονταν από τη Βικτώρια ώς τον Αγιο Λουκά και τη γέμιζαν με καλοχτισμένες κατοικίες, άλλες πλούσιες ή μεσαίες και άλλες πιο ταπεινές, όλες όμως ενός ορισμένου επιπέδου.

Εβλεπα τις σκεπές τους στην οδό Παιωνίου, από την ταράτσα της Αχαρνών και ένιωθα τη θέρμη της μακράς ζωής τους, την εμπειρία τους και τις σκιές από πολλές, περασμένες ζωές. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν «πατρίδα» τους την οδό Αχαρνών, ολότελα ξεχασμένοι σήμερα, με τις μορφές τους να έχουν ίσως μείνει σε δυσεύρετες φωτογραφίες, καταχωνιασμένες και αυτές σε συρτάρια και άλμπουμ παλιά που σπάνια ανοίγει κανείς. Και αυτούς τους αγνώστους μου, που γεννήθηκαν δεκαετίες πριν γεννηθώ, τους έβλεπα και αυτούς μέσα στην αστική πύκνωση της οδού Αχαρνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή