Ισως να είχε να κάνει με το διαυγές φως, αλλά ο περίπατός μου στην παλιά εμπορική Αθήνα, που σήμερα φιλοξενεί τόσα καφέ και εστιατόρια, με γέμισε χαρά. Η ευφορία οφειλόταν σε αυτό που μπορούσα να διακρίνω και όχι σε αυτό που έβλεπα. Ηταν σαφές πως όλο το πλέγμα των δρόμων κάτω από το Σύνταγμα έως την Αγία Ειρήνη και σε βάθος αρκετών τετραγώνων, αριστερά και δεξιά, όλο δηλαδή το «ήπαρ» των Αθηνών, xρειαζόταν το άπλωμα μιας σκέψης, ώστε να αφήσει πίσω όσα το κρατούν ερειπωμένο και βρώμικο. Αλλά υπήρχε ζωή. Ανάβλυζε, ακτινοβολούσε. Είναι κάτι σχεδόν αμετάκλητο, θριαμβικό.
Περπατούσα την Καραγεώργη Σερβίας, που στην εξέλιξή της γίνεται Περικλέους και μετά Αθηναΐδος, παράλληλα δηλαδή με τον ισχυρό πυλώνα της οδού Κολοκοτρώνη. Αριστερά και δεξιά, οι μυθικοί δρόμοι, Λέκκα, Θησέως, Ρόμβης, Ευαγγελιστρίας, Κτενά, Αγίου Μάρκου, Σκουζέ… Χωρίς να τα βλέπω, έφερνα στη μνήμη και στις αισθήσεις, ημιυπόγεια πρατήρια, βιοτεχνίες, κουρεία, καπελάδικα, χαρτοπωλεία, καφενεία, μικρομάγαζα όπου μπορεί κανείς να βρει τα πιο απίθανα… Αν και σε απόσυρση, ο κόσμος αυτός επιβιώνει, συρρικνωμένος, με χαμηλή ζήτηση, αλλά υπαρκτός. Είναι θέμα χρόνου να εξαερωθεί, αλλά προς το παρόν τα ξέφτια του συνυπάρχουν με την έκρηξη του «νέου». Τα πρόσωπα που έβλεπα στα καφέ και στα εστιατόρια ήταν φωτεινά. Κυριευμένος από αυτήν την αίσθηση, θυμήθηκα μία σελίδα από την «Κερένια κούκλα» του Χρηστομάνου, για ένα διονυσιακό απόγευμα με χορό σε ένα καταγώγιο της Πλάκας. Η πόλη πάντα δουλεύει, αναβλύζει, πετάει σπίθες, αλλάζει μαζί με τους ανθρώπους της.
Εβλεπα πλέον με άλλα μάτια τις σειρές των ερειπίων στην Περικλέους και την Αθηναΐδος. Η ατμοσφαιρική, καμένη γωνία περιμένει κάποια αποκατάσταση, σύμφωνα με την πινακίδα, αλλά και απέναντι, στη σειρά των παλιών σπιτιών, αισθάνεται κανείς ότι η πόλη έχει απλώς προσωρινά «παγώσει». Μου έκανε εντύπωση το μέτωπο της Περικλέους με τα αρτιφισιέλ στις προσόψεις, πάνω σε παλαιότερες κατασκευές, αλλά και το μείγμα μιας προχωρημένης αύρας Βαλκανικών Πολέμων μαζί με τα πρώτα συλλαβίσματα του μοντερνισμού. Γεμάτη η περιοχή από αυτήν την ατμόσφαιρα.
Η ανοικοδόμηση της περιόδου 1955-1965, παρότι άλλαξε την κλίμακα σε ένα τόσο εύθραυστο οικοσύστημα, άφησε και πολλά ενδιαφέροντα κτίρια που τώρα, με άλλο μάτι πια, αγαπώ να επαναξιολογώ. Και η ανθεκτικότητα της περιοχής απέδειξε ότι δεν ήταν και τόσο «εύθραυστο» το οικοσύστημα. Οι αλλαγές στην πόλη χωνεύονται, γεννούν άλλες, ωριμάζουν τη σκέψη. Και αυτό το ανακάτεμα στις εποχές, στα ύψη, στους όγκους, με γοήτευε. Στη μικροσκοπική οδό Βασιλικής, πίσω από την πλατεία της Αγίας Ειρήνης, είδα ένα διώροφο νεοκλασικό, ερείπιο και κλειστό, με κεντρικό εξώστη με τρία φουρούσια. Ηταν τόσο αυτοτελές και αυθύπαρκτο… που η παλιά πινακίδα που έλεγε ότι εκεί λειτουργούσε κάποτε βιοτεχνία λευκών ειδών δεν μου φάνηκε πένθιμη. Ακριβώς στη γωνία, αν ύψωνες το βλέμμα, έβλεπες την αεροδυναμική απόληξη σε μοντέρνο ύφος του 1930, στην πίσω όψη εκείνης της γκρίζας πολυκατοικίας της Αγίας Ειρήνης. Απόλυτη γεωμετρία.
Με αυτήν την προετοιμασία, όταν ανέβηκα στο roof garden του νέου ξενοδοχείου Electra Metropolis, στην οδό Μητροπόλεως, η θέα της Αθήνας μου φάνηκε συναρπαστική. Η πόλη ακτινοβολούσε και έλεγε πόσο πολλά μπορεί να επιτύχει.