Από την οδό Σάρδεων, ένα μικρό δρομάκι, ανάμεσα στην Αγαθουπόλεως και την Αγίου Μελετίου, κάτω από τη Μιχαήλ Βόδα, μπορούσα να δω σαν μέσα από ένα παράθυρο την οδό Παμίσου. Ενα κενό οικόπεδο, από κατεδάφιση σπιτιών, χορταριασμένο πια, σαν ξεχασμένος αγρός ή αστικό χωράφι, μου πρόσφερε θέα σε ένα κομμάτι της παράλληλης οδού Παμίσου. Εβλεπα ήδη μερικά από τα διώροφα σπίτια της στη σειρά.
Είχα έρθει περπατώντας από τον Αγιο Νικόλαο, κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στην Αχαρνών και τη Μιχαήλ Βόδα, περνώντας από δρόμους, που αποκτούσαν, ξαφνικά, στα μάτια μου τρομερή σημασία. Αγάπησα την οδό Ρόδου και την οδό Εφέσου, είδα παλιά σπίτια και πολυκατοικίες που κάποτε ήταν περιζήτητες, και όλα αυτά κοντά στο πλήθος της λαϊκής αγοράς στη Μιχαήλ Βόδα. Ηταν ημέρα Σάββατο.
Αλλά προορισμός εξαρχής ήταν η οδό Παμίσου, αυτό το μικρό δρομάκι που κάποιοι αθηναιολάτρες το είχαν ξεχωρίσει και το είχαν ήδη δαφνοστολίσει. Ο αγαπητός «Φιλίστωρ» της «Καθημερινής» με παρεκίνησε επίσης, επισημαίνοντας ότι σε ένα από τα σπίτια της Παμίσου βρισκόταν η Sonderkommando επί Κατοχής, τμήμα της Ασφάλειας των SS. Mε όλα αυτά κατά νουν, προσέγγιζα την οδό Παμίσου σχεδόν με λαχτάρα έχοντας ήδη φωτογραφίσει όλο το αστικό απόθεμα της περιοχής από την οδό Ολυμπίας ώς την οδό Αγαθουπόλεως. Ανάμεσά τους βρίσκονται οκτώ ακόμη στενά. Ημουν τυχερός γιατί καθώς φωτογράφιζα την οδό Παμίσου, αχόρταγα σχεδόν, άκουσα μια φωνή από ένα μπαλκόνι. Είμαι συνηθισμένος στην περιέργεια ή την καχυποψία των Ελλήνων, αλλά η κυρία που με ρωτούσε είχε γλύκα στη φωνή. Και ευγένεια. «Ολα τα σπίτια εδώ χτίστηκαν το 1935. Εγώ εδώ γεννήθηκα», μου είπε από το μπαλκόνι μιας φροντισμένης διπλοκατοικίας του μεσοπολέμου. «Με μεγάλο αγώνα κρατάμε τα σπίτια μας. Η περιοχή ήταν καταπληκτική.
Δυστυχώς πολλά ωραία σπίτια γκρεμίστηκαν, ακόμη και πρόσφατα».
Είχα περπατήσει πάνω-κάτω ήδη μερικές φορές την οδό Παμίσου και δεν χόρταινα να βλέπω τη σειρά των σπιτιών της –όλα διώροφα ή τριώροφα– σε παραλλαγές του αθηναϊκού μοντέρνου σπιτιού της δεκαετίας του 1930. Φαινομενικά ήταν όλα σε καλή κατάσταση, κανένα δεν ήταν ίδιο με το διπλανό του και συνολικά πρέπει να ήταν 12 σπίτια, αριστερά και δεξιά. Ομορφα έρκερ προεξείχαν στους ορόφους, στον αριθμό 3 μου έκανε εντύπωση η σειρά των παραθύρων, στον αριθμό 7 το φινιστρίνι πάνω από την είσοδο, στον αριθμό 8 η «τεθλασμένη» πρόσοψη, που θυμίζει Θουκυδίδη Βαλεντή ή Κασσάνδρα και Μπόνη όπως και η ωραία της, τόσο modern είσοδος. Και στον αριθμό 4, η κομψή αρ ντεκό θύρα. Ολα έχουν κάτι να πουν και μέσα από την ποικιλία τους αθροίζονται σε ένα σύνολο. Μοναδικό. Ηδη, ερχόμενος στην οδό Παμίσου, είχα παρατηρήσει στην οδό Θήρας, χαμηλά προς Μιχαήλ Βόδα, εξαιρετικά δείγματα της δεκαετίας του 1930, ανάκατα όμως ανάμεσα σε εκλεκτικιστικά και μεταπολεμικές πολυκατοικίες. Αλλά η οδός Παμίσου ήταν κάτι άλλο. Ηλιόλουστη τη μέρα που την είδα, απόκοσμη μέσα στην ιδιαιτερότητά της, κέρδιζε χωρίς αμφιβολία θέση στην πρώτη δεκάδα των όμορφων μικρών, «άσημων», δρόμων της Αθήνας. Αν είχε διατηρηθεί στο σύνολό της, θα ήταν το απόλυτο σκηνικό, αλλά ζωντανό, οργανικό κομμάτι της πόλης. Ο Πάμισος είναι ποταμός της Μεσσηνίας. Ο Παυσανίας λέει πως λατρευόταν ως θεός.