Τρία τετράγωνα όλα κι όλα είναι η οδός Πόρου στην Κυψέλη. Πάνω από τη Δροσοπούλου και κάτω από την Αγία Ζώνη, περιλαμβάνεται σε εκείνο το ανεπίσημο, αλλά τόσο ακριβό, πάνθεον των αγαπημένων μικρών δρόμων. Πολλοί από αυτούς τους δρόμους στον χάρτη μοιάζουν ασήμαντοι, αλλά από κοντά, αν τους περπατήσεις, μεγεθύνονται. Ετσι και η οδός Πόρου, μικρή, γαλήνια, με μικρά σπίτια και μεγάλες πολυκατοικίες, μια τυπική οδός της Αθήνας του 20ού αιώνα. Ωστόσο, έχει εκείνη την εύθραυστη κλίμακα που ανακαλεί βαθείς αθηναϊκούς συνειρμούς.
Για ακόμη μία φορά, ανηφόριζα την οδό Καλλιφρονά. Αν σταθείτε στην πάνω γωνία της Δροσοπούλου με την Καλλιφρονά, θα έχετε μια ιδέα για το πώς ήταν η γειτονιά στον Μεσοπόλεμο. Η οδός Καλλιφρονά, που αρχίζει από την Πατησίων, έχει διατηρήσει αρκετά από τα παλιά της σπίτια, και στη γωνία με τη Δροσοπούλου θα έχετε μια ιδέα. Πολλά σπίτια έπεσαν άχαρα μετά το 1970-75, όταν πλέον οι νεόδμητες πολυκατοικίες είχαν χάσει σε ποιότητα. Ωστόσο, ακόμη υπάρχει μια αύρα εποχής. Αμυδρά, θυμάμαι ως παιδί την οδό Καλλιφρονά από τη Δροσοπούλου ώς την Αγίας Ζώνης, με άθικτη τη σειρά από τα δίπατα και τρίπατα σπίτια της, να λαμπυρίζουν λευκά στον ήλιο. Η χαμηλή μάντρα ολόγυρα στο Ασυλο Ανιάτων αφήνει όλο τα φως να λιάζει τα μπαλκόνια της Καλλιφρονά. Ανεβαίνοντας τις προάλλες, στάθηκα στο αρ ντεκό θύρωμα στον αριθμό 15. Εκεί είναι και η γωνία για την οδό Πόρου.
Σε τραβάει στα σπλάγχνα της αυτή η μικρή οδός. Είναι σαν ένα αστικό ποταμάκι, που θροΐζει αστικότητα. Εχει εκείνη την παλιά, χωνεμένη, αθηναϊκή ιδέα για το τι σημαίνει καλή γειτονιά. Ηρεμη ευταξία, χαμηλοί τόνοι, νοικοκυρόσπιτα, κουρτίνες πίσω από παράθυρα με γλάστρες. Γάτες καλοζωισμένες, πεζούλες με πελεκητό αρτιφισιέλ, είσοδοι πολυκατοικιών σε βάθος καθώς οι πρασιές επιζούν. Επιπλέον, έχει την ιδιότητα των καλών ανθρώπων. Δηλαδή, είναι τόσο όμορφα τα θετικά, που σε οδηγούν να υποτιμήσεις τα αρνητικά. Πότε να γνώρισε την ακμή της η οδός Πόρου, αναρωτιόμουν καθώς χάζευα τις προσόψεις της… Οι γύρω δρόμοι έχουν τα πιο παλιά σπίτια τους γύρω στο 1915-20 και τα πιο πολλά είναι μετά το 1930. Στη δεκαετία του 1950, όταν όλη η περιοχή ήταν μεσοαστική με μεγάλη συνοχή, θα ήταν σπουδαία εμπειρία να περπατάς στην οδό Πόρου με τα μονώροφα και τα δίπατα σπίτια. Υπάρχει μια αφανής κατηγορία ισογείων σπιτιών, με μικρούς κήπους, σε πολλές συνοικίες. Χτισμένα από το 1930 έως το 1955, αυτά τα σπιτάκια ήταν σαν μοντέρνοι κύβοι, αλλά με κάποιες γιρλάντες στα κάγκελα ή κάποια αμήχανη σειρά από κεραμίδι πάνω από κάποιο παράθυρο ή θύρωμα. Ηταν σπίτια με μωσαϊκό στην είσοδο, συχνά με στόρια και με επίπεδη στέγη. Μερικά από αυτά υπάρχουν στην οδό Πόρου.
Σε ένα μάλιστα κοντοστάθηκα, καθώς η είσοδος ήταν σκιασμένη από τον θόλο που σχημάτιζε ένα θεόρατο χιώτικο γιασεμί. Λευκά ανθάκια ήταν κεντημένα στα φυλλώματα και σκέφτηκα το καλοκαιρινό τους άρωμα. Είχα μπροστά μου την κλίμακα ενός αθηναϊκού σπιτιού, όχι σαν οπτασία, αλλά ως πραγματικότητα. Και σκέφτηκα ότι αυτό το γιασεμί δεν θα εμφανιστεί σε κανέναν αθηναϊκό οδηγό ούτε η οδός Πόρου και τα άλλα δρομάκια της Αθήνας χαμένα στις συνοικίες. Ωστόσο, η οδός Πόρου, καθώς συμβολικά εκπροσωπεί την απλότητα της παλιάς αστικής Αθήνας, ήταν στα μάτια μου ένα αξιοθέατο ζωής.