Μία από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στο Μινιόν. Ο πατέρας μου, κρατώντας με σφιχτά από το χέρι, σχεδόν με έσυρε μέχρι το τμήμα με τα παιχνίδια, απ’ όπου φύγαμε αν θυμάμαι καλά άρον άρον – είχε προφανώς τρομοκρατηθεί στην ιδέα να με χάσει μέσα στα πλήθη που είχαν γεμίσει ασφυκτικά τους ορόφους του πολυκαταστήματος. Ακολούθησαν κι άλλες επισκέψεις που πάντα ήταν κάτι σαν γιορτή. Πάμε στο Μινιόν! Η πορεία του βέβαια, όπως είναι γνωστό, δυστυχώς δεν συνεχίστηκε με την ίδια λαμπρότητα.
Εδώ και περίπου ένα μήνα, όμως, όποιος περνάει από το συγκεκριμένο σημείο επί της οδού Πατησίων έχει λόγο να σκάσει έστω και ένα στιγμιαίο χαμόγελο, αντικρίζοντας γουρουνάκια, καρπούζια και πολύχρωμα φυτά, στις προσόψεις ενός κτιρίου που, αν και για αρκετά χρόνια παλλόταν από ζωή λουσμένο στα φώτα, από το 1998 παρέμενε κλειστό, σκοτεινό και παρατημένο. Η ιδέα ήταν απλή: μέχρι να εκπονηθεί κάποιο σχέδιο για την αξιοποίηση του Μινιόν (ανήκει στον όμιλο Folli Follie), να γίνει κάτι, να μη στέκει έτσι, ένα κουφάρι καλυμμένο με βρώμικες λινάτσες, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την εικόνα μιας από τις πλέον ταλαιπωρημένες και πολύπαθες γειτονιές της Αθήνας.
Η συνεργασία της ιδιοκτήτριας εταιρείας με τον Δήμο Αθηναίων καρποφόρησε, το αρχιτεκτονικό γραφείο «Κοκκίνου + Κούρκουλας» ανέλαβε την υλοποίηση και ο ζωγράφος Γιάννης Κόττης ζωγράφισε το Μινιόν. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, πολύχρωμο, χαρούμενο και, το σημαντικότερο, αποπνέει ζωντάνια και αισιοδοξία. Είναι μια πολύ όμορφη παρέμβαση με θετική επίδραση όχι μόνο στην γκρίζα πόλη αλλά και στη διάθεσή μας.