Ακόμη και αν εξαιρέσω την προδιάθεση που έχουν όλοι οι Ελληνες να αισθάνονται την επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη ως εκπλήρωση ενός πρώτιστου ψυχικού χρέους, σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη όπου ζούμε, η Πόλη ήταν ο πιο προσβάσιμος σ’ εμάς κοσμοπολιτισμός. Η Ρώμη προς Δυσμάς δεν ανοίγει τέτοιο παράθυρο στην οικουμένη, ενώ η βαλκανική μας γειτονιά δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Μιλώ για μια διασταλτική ερμηνεία του κοσμοπολιτισμού, με την έννοια της πύκνωσης των ερεθισμάτων, του συμπιεσμένου χρόνου, της επαφής με το διαφορετικό, την πύλη εισόδου στο μη οικείο.
Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις και την επικράτηση του φόβου, αυτή η δίοδος κλείνει πια, άγνωστο για πόσο καιρό. Tο ταξίδι προς την Κωνσταντινούπολη μπορεί να είναι μόνο νοητικό, βουτηγμένο στις αναμνήσεις. Ποιος θα αποτολμούσε να αισθανθεί ξανά ξένοιαστος στα σοκάκια και στις πλατείες της; Το μέγιστο πλεονέκτημά της, άλλωστε, είναι ότι μπορεί να χαλαρώσει κανείς πολύ γρήγορα, να νιώσει παλιός γνώριμος, να περιπλανηθεί μέσα σε μέρη που σφύζουν από ζωή.
Ηδη σκέφτομαι με νοσταλγία τι δεν θα μπορέσω να δω στο, τουλάχιστον, άμεσο μέλλον. Τις βόλτες στο Πέραν, τη νυχτερινή θέα των καραβιών στον Βόσπορο, τα μοσχοβολιστά μπαχάρια της Αιγυπτιακής Αγοράς, το μαγευτικό υδραγωγείο Γερεμπατάν που πάντα επισκέπτομαι, τα ετοιμόρροπα αρχοντικά με τις ελληνικές επιγραφές το Ταρλάμπασι, το νεκροταφείο του Σισλί όπου είναι θαμμένοι συγγενείς Ρωμιοί, τις γωνιές που έχω ανακαλύψει για φαγητό όπως το εστιατόριο του Αρά Γκιουλέρ στην Ιστικλάλ,το χαμάμ κοντά στην Κλειστή Αγορά. Εις το επανιδείν, αγαπημένη μου Κωνσταντινούπολη, το πιο κοντινό μου ξέφωτο στον χώρο και στον χρόνο.