Απρόσμενη θέα από τις κεραμιδένιες στέγες του Θησείου

Απρόσμενη θέα από τις κεραμιδένιες στέγες του Θησείου

1' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ανεβαίνεις από μία στριφογυριστή, σιδερένια σκάλα, από αυτές που ήταν απαραίτητες στα παλιά σπίτια και τις έβλεπε κανείς μόνο στην πίσω όψη ή στο πλάι. Οσο ανεβαίνεις βγαίνεις στο φως του αττικού ουρανού και έπειτα από δυο – τρεις στροφές ακόμη έχεις βρεθεί σε ένα αναπάντεχο ταρατσάκι. Υψώνεις το βλέμμα και έχεις μπροστά σου τον λόφο του Λυκαβηττού και την Ακρόπολη μέσα σε πράσινο και μπροστά σου έχει τη πιο θερμή επιφάνεια, από παραδοσιακά κεραμίδια, από αυτά που κάποτε σκέπαζαν πολλά αθηναϊκά σπίτια, από αυτά που κάποτε γλύκαιναν και ομόρφαιναν αυτήν την πόλη…

Μπορεί πλέον η απρόσμενη θέα στην Αθήνα να είναι μια γενικευμένη και ευπρόσδεκτη τάση και να έχει περάσει στη νέα εικονογραφία της πρωτεύουσας από ρουφ γκάρντεν ξενοδοχείων και σε καφέ, κρεμαστά σε ταράτσες σε προνομιούχα σημεία, αλλά – για σκεφτείτε – όταν η θέα η απρόσμενη προκύπτει, εντελώς φυσικά, στην ταράτσα ενός παλιού αθηναϊκού σπιτιού, στο Θησείο…

Το σπίτι αυτό, του οποίου η στριφογυριστή σκάλα μας ανέβασε στην ταράτσα, δεν είναι ένα τυχαίο σπίτι. Σπίτι υπήρξε, τώρα είναι Μουσείο. Με πρόσοψη στην Αποστόλου Παύλου 37, το παράρτημα του Μουσείου Ηρακλειδών, είναι ένας εκθεσιακός χώρος που αυτήν την περίοδο έχει την εξαίρετη έκθεση «Πλεύσις» (ναυπηγική και ναυσιπλοΐα των Ελλήνων από την αρχαιότητα ως τους νεότερους χρόνους). Άρτια αναστηλωμένη, αυτή η αθηναϊκή κατοικία του 1900 με τις θαυμάσιες οροφογραφίες, έτυχε να μου αποκαλύψει αυτό το μυστικό της όμορφης ταράτσας, απόλυτα προφυλαγμένης από αδιάκριτα βήματα.

Είναι ένα από τα πολλά μυστικά της Αθήνας, αυτές οι γωνιές και αυτές οι όψεις που αποκαλύπτονται ορισμένες φορές τυχαία, απρόσμενα, αλλά που αν φανερωθούν εγγράφονται στη μνήμη. Έτσι λοιπόν, στη μικρή ταράτσα της Αποστόλου Παύλου είχα μπροστά μου δύο εξαιρετικά πλεονεκτήματα. Από τη μια θαύμαζα την τοπιογραφία της Αθήνας με τους ιστορικούς λόφους, τον Ιερό Βράχο και πίσω μου, έστω και ανάμεσα σε ηλιακούς θερμοσίφωνες, το Αστεροσκοπείο. Και από την άλλη, ρουφούσα χωρίς να χορταίνω τη θέα με τα κεραμίδια, όχι μόνο του Μουσείου Ηρακλειδών αλλά και γειτονικών σπιτιών και έβλεπα από κοντά τη θέρμη του ψημένου πηλού, την τερακότα, τα βυζαντινά ως επί το πλείστον, κεραμίδια που κάποτε ήταν η τεχνολογία της εποχής για τη μόνωση και τη στέψη των σπιτιών. Αυτές τις εικόνες μοιράζομαι, σε λίγες σκέψεις και με τη χαρά μιας απρόσμενης αποκάλυψης σε μια ταράτσα ενός αθηναϊκού σπιτιού στο Θησείο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή