Ο ανοιξιάτικος ήλιος έδινε σε όλα λάμψη και κυρίως σκόρπιζε καλή διάθεση. Γεμάτος θετικά αισθήματα και σαφώς περίεργος να διαπιστώσω από κοντά τι συμβαίνει στο «Τρίγωνο», πήρα τον δρόμο για την οδό Βύσσης, εκεί που συναντά την Αιόλου. Ημέρα Σάββατο, το επίσημο-ανεπίσημο ξεκίνημα αυτής της χαμηλόφωνης προσπάθειας του Δήμου Αθηναίων, που έκανε αρχή με αυτούς τους δύο μικρούς, αλλά ιστορικούς για την Αθήνα δρόμους. Μαθαίνω ότι το πρόγραμμα έχει βάθος ενός χρόνου και σταδιακά θα εξαπλωθεί σε μια σειρά δρόμων εκεί γύρω. Σαν κι εμένα, πολλοί. Περίεργοι, δηλαδή, περιπατητές, που πήγαν να δουν «σαν επισκέπτες» αυτό που ξέρουμε από τα γεννοφάσκια μας. Από μόνο του, επιτυχία.
Δεν πρόλαβα τη Φιλαρμονική, γιατί πήγα αργά το μεσημέρι, αλλά τη ζωντάνια που άφησε η μουσική μού τη μετέφεραν, για να μη γίνω υπερβολικός και πω ότι την έπιανες στον αέρα. Η Βύσσης ήταν σημαιοστολισμένη, και επισήμως, πλέον, πεζόδρομος. Στην ευθεία της βγαίνει στην Αθηνάς, εκεί όπου η άσημη πλατεία Καραμάνου είχε γίνει προορισμός, με περιποιημένα παρτέρια και επιτέλους χωρίς μουντζούρες στους τοίχους. Η διαφορά είναι εμφανής. Το μάτι ξεκουράζεται.
Υπάρχουν πολλοί που δυσπιστούν. Πώς θα συντηρηθεί η νέα αρχή; Σαφώς είναι ένα θέμα, το μεγαλύτερο. Και χθες το πρωί, περίμενα η παρουσία της Δημοτικής Αστυνομίας να ήταν περισσότερο εμφανής με γνώμονα και να επιτηρεί αλλά και να συνδράμει. Θα το δούμε. Είναι ζωτικής σημασίας, αλλά όταν ξεκινάει μια προσπάθεια, της οποίας τους καρπούς τούς είδα όχι τόσο στους καθαρούς τοίχους, αλλά σε όσα μου είπαν οι καταστηματάρχες, θέλω να είμαι, διακριτικά έστω, με το μέρος όσων δουλεύουν προς ένα σκοπό.
Στη βόλτα μου, γνώρισα και τη στοά Καΐρη. Ενας παλιός, αθηναϊκός κόσμος. Εκεί, στο καφενείο του Ανδρέα, ανάμεσα σε παλιά μαγαζιά, είδα την κυρία Ελίνα Δάλλα, που είναι αρχιτέκτων και υπεύθυνη του Προγράμματος Πιλοτικής Αναβάθμισης Τμήματος του Εμπορικού Τριγώνου. Την είδα και τη Δευτέρα το πρωί να επιθεωρεί μόνη της πώς ξημέρωσε η νέα μέρα. Εκεί, στη στοά Καΐρη ήταν, όταν έφθασα, όλοι οι άνθρωποι του «Τριγώνου», αλλά και ο ίδιος ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης με την οικογένειά του, ο Γιώργος Γεωργακόπουλος, ιδρυτής της CheapArt, μαζί με πολλούς καλλιτέχνες, τους οποίους συντόνιζε, γιατί η αθηναϊκή γιορτή στη Βύσσης και στην Καΐρη είχε και εικαστικό σκέλος, με έργα τέχνης σε καταστήματα και άδειους χώρους. Μου έκανε εντύπωση ο εικαστικός Κυριάκος Σπύρου, στον οποίο έχει παραχωρηθεί ένα κενό μαγαζί για παρουσίαση καλλιτεχνών. Ο ίδιος, ένας σεμνός curator στην οδό Βύσσης.
Αλλά, αυτό που μου έμεινε είναι οι καταστηματάρχες. Ναι, τα κτίρια σχεδόν όλα καθάρισαν και έλαμψαν και επιστρώθηκαν με αντιγκράφιτι υλικό (χάρη στον Ηλία Ανδρεόπουλο και την Booka), αλλά όταν μιλάμε για «Τρίγωνο», μιλάμε για την καρδιά της Αθήνας. Δεν θα ξεχάσω αυτό που μου είπε ένας επιχειρηματίας: «Μπορούμε και πάλι να χαμογελάμε». Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά το είπε. Και το είπε γιατί το πίστευε καθώς για πρώτη φορά ένιωθε κάπως ασφαλής και για πρώτη, επίσης, φορά ένιωθε ότι ίσως η καθημερινότητα γίνει πιο ευχάριστη. Καλύτερη όχι, γιατί υπάρχουν οι φόροι! Αλλά πιο ανθρώπινη μπορεί να γίνει. Είδα το οπλοδιορθωτήριο του Θ. Παπαϊωάννου (από το 1925), ένας άγνωστος κόσμος! Και μίλησα με τον εξαίρετο κύριο Λάσκαρη, στο ομώνυμο κατάστημα από το 1951. Οπως και με τον κ. Ασημάκη στο απέναντι κατάστημα, και πιο κάτω στη γωνία με Βύσσης, με τον κ. Δ. Μαρκαντώνη. Διάσπαρτα τα παλιά μαγαζιά που δίνουν κάθε μέρα αγώνα και κρατούν μόνα τους ζωντανή την Αθήνα. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, πάνω από κάθε τι άλλο, η προσπάθεια αυτή έχει νόημα και πρέπει να πετύχει.