Είναι αυτή η γλυκιά ηρεμία που νιώθεις όταν περπατάς στην Πλάκα, ακόμη κι αν ενοχλείσαι κάποιες φορές από τις θορυβώδεις παρέες των τουριστών, οι οποίοι συχνά εξωτερικεύουν μια άγνωστη πλευρά του εαυτού τους σαν φτάνουν στην Αθήνα. Το μόνο που λείπει κάνοντας βόλτα στα σοκάκια είναι τα γνώριμα πρόσωπα από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Ο Τάκης Χορν, η Μάρω Κοντού, η Δέσποινα Διαμαντίδου, ο Σταύρος Ξενίδης, ο Μίμης Φωτόπουλος, για να συμπληρώσουν το παζλ των συναισθημάτων. Αλλωστε, δεν έχεις πολλά σημεία στην πόλη να νιώσεις παρηγοριά. Η εγκατάλειψη και η θλίψη σε κυνηγούν από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα.
Ενας λόγος παραπάνω να ακολουθήσουμε τους Atenistas, την Κυριακή 14 του μηνός, στις αυλές της Αθήνας. Οσες απέμειναν ήσυχες, κρυμμένες στη γαλήνη των αθηναϊκών σπιτιών, κάποιων εκκλησιών με κήπους, σχολείων και μουσείων όπως αυτά του ΜΕΛΤ. Αυλές αρχοντικών της Οθωμανικής περιόδου, μεγαλοαστικών σπιτιών των πρώτων χρόνων του Οθωνα, λαϊκής αρχιτεκτονικής με κοινόχρηστες αυλές.
Σε κάποιες απ’ αυτές υπάρχουν ξεχασμένα φυτά, νυχτολούλουδα ακόμη και ντάλιες, όσα ξεριζώθηκαν στα προάστια, εκεί όπου οι κήποι έγιναν ομοιόμορφοι από τα εισαγόμενα απρόσωπα λέιλαντ.
Ισως είναι η επιθυμία, σε μια πόλη που χειροτερεύει τραυματίζοντας τις αναμνήσεις, να επισκεφθούμε αυτές τις λιτές αυλές που διασώζονται, ακόμη και αν αποκτούν άλλη σημασία στην Αθήνα. Διογένους, Αδριανού, Τριπόδων, Αγγ. Γέροντα είναι ορισμένοι δρόμοι όπου την Κυριακή έχουμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά 27 από αυτές. Την αυλή του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων απέναντι από τους Αέρηδες, το αρχοντικό των Μπενιζέλων, τις πολύχρωμες αυλές στα Αναφιώτικα.