H oδός Ομήρου, μετά τη Σκουφά, εκεί που αρχίζουν τα σκαλάκια, μεταμορφώνεται. Οι πυκνές φυλλωσιές σχηματίζουν θόλο και δίνουν στις μεσοπολεμικές προσόψεις θεατρική αίσθηση. Είναι μια αστική μυσταγωγία. Αυτές τις μέρες και ώς τις 2 Ιουλίου, αν πάτε γύρω στις 8.30 – 9 το βράδυ, θα δείτε τα σκαλάκια γεμάτα κόσμο. Βρέθηκα ανάμεσα σε ένα τέτοιο πλήθος πριν από λίγες ημέρες, για το ετήσιο Open Studio της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), που έχει γίνει πλέον θεσμός.
Η Παυλίνα Βερέμη, διευθύντρια της ΚΣΟΤ, είναι η διακριτική οικοδέσποινα κάθε βραδιά. Αυτές τις μέρες, η σχολή ανήκει στους σπουδαστές, που δείχνουν όσα πέτυχαν, όσα επινόησαν, όσα επιθυμούν. Νιώθεις πόσο πολλά προσφέρει η φαντασία σε συνδυασμό με τη σκληρή δουλειά, όταν υπάρχει πλαίσιο ελευθερίας. Από μόνο του το κτίριο της ΚΣΟΤ είναι μια σελίδα αθηναϊκής ιστορίας. Συνδέεται με την προσωπικότητα της Κούλας Πράτσικα και τις αναζητήσεις γύρω από το σώμα και την ελληνικότητα σε διεθνές κάδρο στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, αλλά και αργότερα. Το κτίριο είναι ένα θαύμα αθηναϊκού μοντερνισμού, σχεδιασμένο από τον Γιώργο Κοντολέοντα (1896-1952). Αναπτύσσεται σε βαθμίδες, έχει κρυψώνες και ευθείες, έχει ύφος και μυστήριο. Στο προαύλιο με το πατημένο χώμα, το σπειροειδές, ξύλινο έργο του Κώστα Βαρώτσου φύεται σαν κορμός. Με τελετουργικές στάσεις οδηγείσαι στα ενδότερα. Στο πιάνο, στην αίθουσα δοκιμών, η Πολωνή πιανίστρια Joanna Wicherek εκτελεί την περφόρμανς «De profundis», με τη βοήθεια χορευτών. Υπάρχει φόρος τιμής στον Οσκαρ Ουάιλντ.
Η Νανά Βάχλα που συνεπιμελήθηκε το αφιέρωμα μιλάει όμορφα για την ανάγκη να αρθρωθεί ένα σπονδυλωτό αφιέρωμα. Αλλά, στο Black Box, οι σπουδαστές χορεύουν και απογειώνουν την εμπειρία του θεατή. Στην ΚΣΟΤ το θερμοκήπιο βγάζει ανθούς.