Οσο θετικός να είναι κανείς σε κάθε επανάχρηση παλαιού κτιρίου της Αθήνας, όσο ευπρόσδεκτη και να είναι κάθε προσφορά χορηγίας, υπάρχει και ένα κριτήριο που διασώζει ορισμένες επιλογές από την ισοπέδωση. Θα περίμενα από τον Δήμο Αθηναίων να εξακολουθεί να προσελκύει χορηγίες όπως αυτή της Microsoft, αλλά να επιδεικνύει μεγαλύτερη ευαισθησία, βαθύτερη συναίσθηση της ιστορικής αξίας και περισσότερη φαντασία όσο και αυτοπεποίθηση. Η χρήση της οικίας Λέλας Καραγιάννη, κοντά στην Πλατεία Αμερικής, ως εκπαιδευτικού κόμβου, με την ευεργετική χορηγία της Microsoft, είναι αντικειμενικά μια θετική είδηση, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτει απουσία στρατηγικού σχεδιασμού για το κτιριακό απόθεμα που έχει στον έλεγχό του ο Δήμος Αθηναίων.
Δεν υπάρχουν πολλά σπίτια στην Αθήνα που να διασώζονται και μάλιστα σε άριστη κατάσταση και επιπλέον να συνδέονται με ιστορικές προσωπικότητες της εμβέλειας της Λέλας Καραγιάννη. Ηταν άραγε τόσο δύσκολο να διοχετευθεί η χορηγία της Microsoft και η συγκεκριμένη χρήση σε άλλο σπίτι της Αθήνας και να αποδοθεί η οικία Λέλας Καραγιάννη σε όλη την ιστορική της διάσταση ως ένας επίσης εκπαιδευτικός κόμβος που θα απέδιδε φόρο τιμής σε μία ηρωική γυναίκα «της διπλανής πόρτας»; Και αν υποθέσουμε ότι η οικία Λέλας Καραγιάννη μπορούσε να συγκεντρώσει σταδιακά τεκμήρια και μαρτυρίες για την αντίσταση των «καθημερινών» Αθηναίων στη διάρκεια της Κατοχής, δεν θα είχε μια σπουδαία θέση στην πρωτεύουσα; Δεν θα είχαν πολλά να μάθουν οι επισκέπτες (και οι μαθητές σχολείων) από την ξενάγησή τους σε ένα κεφάλαιο Ιστορίας που προκαλεί εθνική περηφάνια και συγκίνηση στο ίδιο το σπίτι μιας ηρωίδας, που πολλά από τα παιδιά σήμερα ούτε καν έχουν ακουστά;
Αναπόφευκτα έρχεται στον νου η ακέφαλη, καρατομημένη και βανδαλισμένη προτομή της Λέλας Καραγιάννη στην οδό Τοσίτσα. Υπάρχει ζήτημα ευθύνης απέναντι στην ιστορία της πόλης που μερικές φορές αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από τα σχέδια της νέας διακυβέρνησης και των διαύλων της νέας συμμετοχικής κοινωνίας. Καλά όλα αυτά, αλλά αν θέλει κανείς να βοηθήσει μια πρώην αστική γειτονιά ενεργοποιεί θυλάκους που δρουν συσπειρωτικά και που διαθέτουν αφηγηματική δύναμη και αυτοί μπορεί είναι και οι θύλακοι της Ιστορίας, περασμένης και ζώσας. Και επιπλέον, μια γειτονιά, όπως αυτή κάτω από την Πλατεία Αμερικής (που δεν είναι Κυψέλη), έχει ανάγκη στρατηγικής πολιτικής για τα κενά διαμερίσματα και τα κλειστά μαγαζιά. Το σπίτι της Λέλας Καραγιάννη ευτυχώς διασώζεται και ευτυχώς θα έχει χρήση. Μας θυμίζει όμως τη μόνιμη αμηχανία του Δήμου Αθηναίων που πολλές φορές επισκευάζει κτίρια και μετά δεν ξέρει τι να τα κάνει. Οποια χρήση προκύψει γίνεται αποδεκτή με ανακούφιση. Είναι θετικό ότι εξασφαλίστηκε η συγκεκριμένη χορηγία, αλλά παραμένει η εντύπωση ότι ο δήμος δεν έχει πολιτική επανάχρησης των κτιρίων του. Να θυμίσουμε τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης, το σπίτι στη Θεοτοκοπούλου, το κτίριο του ΕΒΕΑ για το οποίο κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να κάνει ο δήμος;