Περπατούσα στην οδό Καρόρη και το βλέμμα μου σταμάτησε σε ένα κτίριο της δεκαετίας του 1950. Και κοντοστάθηκα γιατί αίφνης, κι ενώ περπατούσα με προορισμό το Μοναστηράκι, το βλέμμα μου αγκυροβόλησε στις επιγραφές με τα χρωματιστά, ανάγλυφα γράμματα που με τύλιξαν με μια αύρα νοσταλγίας. Δεν ήξερα τι ακριβώς νοσταλγούσα βλέποντας εκείνες τις επιγραφές στον αριθμό 5 της Καρόρη, τις πράσινες και τις γαλάζιες, που μιλούσαν για ενδύματα και υφάσματα και για «τρεντς-κοτ» και για «κασμήρια», αλλά, χωρίς να το πολυσκεφτώ αφέθηκα σε εκείνο το καθησυχαστικό θέαμα. Ηταν μια γέφυρα στο «αύριο που έγινε γρήγορα χθες».
Η Καρόρη είναι ένας ούτως ή άλλως ατμοσφαιρικός δρόμος, που οργώνει εκείνο το μοναδικό αστικό χωράφι ανάμεσα στην Αιόλου και στην Αθηνάς, με έναν τρόπο εξισορροπιστικό ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Το βλέμμα στέκεται πάντα στο κομψό κτίριο από τη δεκαετία του ’20 όπου στεγάζεται το wine bar «Monk» και αμέσως επανασυναρμολογεί την όψη του δρόμου όπως θα ήταν πριν από 50-60 χρόνια. Αλλά βέβαια, η ομορφιά της Αθήνας, ή, πιο σωστά, η μοναδικότητά της ήταν πάντα μια βαθιά χωνεμένη ασυμμετρία, στο πνεύμα της οποίας μπορούσε να συνυπάρξει ένα «βιεννέζικο» κτίριο με στοιχεία Jugendstil από το 1920 δίπλα σε μια μονώροφη αποθήκη στεφανωμένη με μια φρίζα από ετοιμόρροπα ακροκέραμα. Αυτή ήταν η Αθήνα, όχι παντού αλλά σε πολλά σημεία της.
Τυλιγμένος από την αύρα του 1950-60 –ευπρόσδεκτη και σχεδόν πανταχού παρούσα– και αφού είχα μπει για λίγο σε εκείνο το κτίριο με τις vintage επιγραφές της μεταπολεμικής αισιοδοξίας, επέμενα να σαρώνω με το βλέμμα κάθε επιφάνεια για να στηρίξω το δικό μου θεώρημα περί «δημιουργικής ασυμμετρίας». Η Καρόρη είναι μικρός δρόμος και γρήγορα με έβγαλε στην οδό Αγίας Ειρήνης. Είναι η ίδια ατμόσφαιρα, αλλά καθώς η Αγίας Ειρήνης βγαίνει στην Αθηνάς, ο ρυθμός εδώ είναι περισσότερο θορυβώδης, τα πεζοδρόμια στενά και λερά, ο πεζός ανεβοκατεβαίνει αλλά επιμένει να κοιτάζει και ολόγυρα. Υπάρχει τέτοια γοητεία και σαφώς η αθηναϊκή «ασυμμετρία» είναι διάχυτη και σε αυτόν τον μικρό δρόμο και αποκαλύπτει προσόψεις από διάφορες στάσεις του 20ού αιώνα. Ακριβώς στην έξοδο της Καρόρη προς την Αγίας Ειρήνης, και πριν κατηφορίσει κανείς δεξιά προς Αθηνάς περνώντας και από το «Poets ‘n Crimes» των εκδόσεων Γαβριηλίδη, θα αντικρίσει ένα αθηναϊκό ερείπιο.
Είναι στον αριθμό 11 της οδού Αγίας Ειρήνης, ένα τριώροφο, κάποτε καλοχτισμένο αθηναϊκό σπίτι, που ατύχησε στην πορεία του χρόνου και περιήλθε σε κατάσταση ετοιμορροπίας. Και εδώ επιγραφές των πάλαι ποτέ εμπορικών δραστηριοτήτων, μισοσβησμένες πλέον, μας θυμίζουν ότι σε αυτό το κομμάτι της Αθήνας γενιές Αθηναίων εργάστηκαν σκληρά. Συγκινεί η θέα των αποκαθηλωμένων «θυρεών» της εμπορικής Αθήνας του Μεσοπολέμου και των πάντα ηρωικών, στο μυαλό μου, χρόνων της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης. Αλλά εδώ στο 11 της Αγίας Ειρήνης, αυτό το κάποτε αρχοντικό κτίριο, που πιθανόν να συνδύαζε κατοικία και μαγαζιά, και αργότερα πρατήρια και αποθήκες, στεκόταν μάρτυρας ενός αστικού αποτυπώματος. Εβλεπα εκείνο το γηρασμένο τσιμέντο, δεμένο με σιδερόβεργες, με εκείνη την αρχαϊκή τεχνογνωσία του Μεσοπολέμου, στην ποδιά του μεγάλου ενιαίου εξώστη του πρώτου ορόφου με το μοντερνιστικό κιγκλίδωμα. Και αν σήκωνα τα μάτια θα έβλεπα στέρεες ακόμη τις σφραγίδες ενός επιμένοντος ρομαντισμού, με τις κονκάρδες και τους ρόδακες, περίτεχνους στον γύψο της πρόσοψης. Ηταν σαν λάβαρα και οικόσημα μιας Αθήνας παρελθούσας, μιας πόλης σε υποστολή.