Αστική ποίηση στο Μεταξουργείο, Αλκίππου και Κοδράτου

Αστική ποίηση στο Μεταξουργείο, Αλκίππου και Κοδράτου

2' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Υπάρχουν στιγμές που ένα θέαμα, απρόσμενο, απρόσκλητο, αναπάντεχο, μπορεί να προκαλέσει εκείνον τον κραδασμό, εκείνη τη μικρή, αθόρυβη ρήξη στο πυκνό σώμα του διερευνητικού βλέμματος. Αυτό το θέαμα μου παρουσιάστηκε σε μια ρομαντική κόγχη της παλιάς Αθήνας, στο Μεταξουργείο, στην οδό Κοδράτου, στο σημείο που συναντά τη μικρή οδό Αλκίππου, κοντά στη Λένορμαν.

Στην αρχή νόμιζα ότι έβλεπα ένα και μόνο σπίτι, έτσι που ήταν καλυμμένο από φουντωτές πρασινάδες, αλλά με μία προσεκτική ματιά, κατάλαβα ότι ήταν δύο σπίτια στη σειρά, στη γωνία ένα μονώροφο και ακριβώς δίπλα στο 24 της οδού Κοδράτου, ένα διώροφο σπίτι. Ενα παλιό σπίτι της Αθήνας, όχι όμως τυχαίο, όχι συνηθισμένο, όχι ένα από τα πολλά. Δεν ήξερα την ιστορία του, δεν την πληροφορήθηκα, δεν μου την αφηγήθηκαν. Αλλά όταν το αντάμωσα, μόνο του, σαν να κρυβόταν κάτω από τα πράσινα πέπλα ενός θεριεμένου αμπέλωπα, σαν να κρατούσε την ανάσα του για να μείνει αθέατο, στάθηκα βουβός και ευλαβής και πριν το φωτογραφήσω, το περιτριγύρισα, αυτό και το μονώροφο αδελφάκι του, τα άγγιξα για να νιώσω την υγρασία τους και γυρνώντας τη γωνία, στην οδό Αλκίππου, είδα εκείνο το πράσινο ξεθωριασμένο χρώμα, ένα γαλακτερό βεραμάν, που αχνοφέγγιζε σε μια σκοτεινή κάμαρα μέσα από μια γρίλια που έχασκε.

Ήμουν ήδη τυλιγμένος σε μία αύρα που έβγαινε σαν ατμός. Εξωτερικά, το διώροφο σπίτι είχε τη βαθιά ώχρα της Αθήνας, την πατιναρισμένη, δύο τόνους πιο κίτρινη στο ισόγειο, με τον σοβά κατά τόπους σκασμένο, με τα σωθικά σε κοινή θέα, πέτρες, τούβλα λεπτά και επάλληλα, χώμα και χαλίκια, να, μια τομή στην αστική τεχνολογία εποχής, σκέφθηκα. Αλλά το σπίτι θύμιζε ερημίτη. Είχε ένοικο τους πράσινους καταρράκτες του, που το κρατούσαν σκιερό, δροσερό, σιωπηλό και μυστικό, κι ας ήταν η Λένορμαν δυο βήματα πιο κάτω, πλατιά και θορυβώδης.

Αν δείτε την οδό Αλκίππου θα αναρωτηθείτε αν υπάρχουν ακόμη τέτοια δρομάκια στην Αθήνα. Είναι ένα στενό τόσο δα, αλλά στην αρχή του, εκεί όπου βρίσκεται το μονώροφο σπιτάκι που ακουμπάει στο διώροφο της οδού Κοδράτου, υπάρχει συμπυκνωμένη ποίηση, σε τέτοιο βαθμό που θεωρείς ότι είναι αποκύημα φαντασίας. Αυτή η ονειροπόληση είχε βρει έδαφος για παραληρηματικές προβολές, και εκεί, σε ένα δρόμο του Μεταξουργείου, ανάμεσα σε μάντρες, πολυκατοικίες, κέντρα, ξεχασμένα σπίτια και διανοιγμένες οδούς που προέκυψαν από απαλλοτριώσεις, μπορούσε η φαντασία να σταθεί και να αντλήσει χυμούς.

Στην οδό Αλκίππου 2, η εξώθυρα αυτού του μονώροφου σπιτιού μου πρόσφερε ένα κάδρο που θα μπορούσε και αυτό να είναι προϊόν ψευδαίσθησης. Αν φθάσετε ώς εκεί, και αν η πόρτα αυτή αντέξει στον χρόνο, σταθείτε για δύο λεπτά για να δείτε τη συμμετρία και την αρμονία αρθρωμένη με όρους αβίαστης ομορφιάς και καλλιέπειας. Με διπλή αλυσίδα, με πλέγμα και με σιδερένια μπάρα σφραγισμένη, η εξώθυρα στέκει σε εκείνη την πρασινωπή απόχρωση του οξειδωμένου ορείχαλκου και θυμίζει τρόπαιο αρχαίου ναυαγίου. Στην εντύπωση συντελούν οι περικοκλάδες που ελίσσονται καθέτως και επικρέμανται σε συμπλέγματα ατίθασων βοστρύχων. Εκεί, δίπλα, στο άνοιγμα ενός παραθύρου, η φωτογραφική μηχανή μπόρεσε τυφλά σχεδόν να μου φέρει την όψη της σκοτεινής κάμαρας με τους τοίχους σε εκείνο το γαλακτερό βεραμάν.

Ηταν τόσο σκιερά, και τόσο έντονη η αίσθηση της πράσινης υγρασίας, που οι συνειρμοί μου με οδήγησαν στη Βερόνα, σε μία εκδοχή αθηναϊκής συνοικίας. Τέτοια ήταν η δύναμη, τέτοια και η ομορφιά των σιωπηλών αυτών σπιτιών, γωνία Κοδράτου και Αλκίππου…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή