Η νέα απεργία που κράτησε κλειστή την Ακρόπολη και τους λοιπούς αρχαιολογικούς χώρους έδειξε πως τίποτε δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε πως η αιτία της απεργίας (η μεταβίβαση μνημείων και μουσείων στο υπερταμείο) δεν ισχύει, και ως εκ τούτου η απεργία προκηρύχθηκε χωρίς βάση αιτιολόγησης, παραμένει το γεγονός ότι η Ακρόπολη είναι έρμαιο καταστάσεων και εκτιμήσεων. Η Ελλάδα ως συντεταγμένη πολιτεία, με κατοχυρωμένα τα προνόμια της δημοκρατίας, ανάμεσά τους και αυτό της απεργίας, οφείλει να προστατεύσει και τα δικαιώματα των ταξιδιωτών. Η Ακρόπολη πρέπει να εξαιρείται και να παραμένει πάντα ανοικτή. Οχι, ότι τα άλλα μνημεία και οι αρχαιολογικοί χώροι δεν έχουν τεράστια σημασία, αλλά η Ακρόπολη είναι η εικόνα της χώρας για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο. Η Ελλάδα διαχειρίζεται αυτό το παγκόσμιο σύμβολο, του οποίου η προσβασιμότητα δεν γίνεται να εξαρτάται και από τις εκτιμήσεις συνδικαλιστικών φορέων.
Οι εικόνες που είδαμε χθες με κλειστή την Ακρόπολη είναι οικείες. Αρνητικά οικείες. Τις έχουμε ξαναδεί και το 1980 και το 1990 και το 2000 και το 2010 και χθες. Κάποιος πρέπει να αναλάβει ευθύνη και να σταθμίσει το συμφέρον και τις υποχρεώσεις της χώρας. Η Ακρόπολη είναι πάνω από πολιτικές αντιπαραθέσεις και υποκειμενικές εκτιμήσεις καταστάσεων.
Η χθεσινή απεργία έδειξε ότι όσα μαστίζουν την Ελλάδα τόσες δεκαετίες είναι ακόμη ανεκτά και πως μειοψηφίες μπορούν να επιβάλλονται χωρίς καμία επίπτωση ή κύρωση. Είναι μια αντίληψη που οδηγεί σε ερμηνείες της δημοκρατίας. Εχουμε φτάσει, στην Ελλάδα, η Ακρόπολη να είναι μοχλός πίεσης και εκβιασμού. Και αυτό να είναι αποδεκτό ως ιδιαιτερότητα της χώρας.