Ενας από τους τρόπους μέτρησης του χρόνου είναι τα τελευταία χρόνια και τα περίπτερα-παλαιοβιβλιοπωλεία. Στην Ακαδημίας, πίσω από την Τριλογία, αλλά σταδιακά και αλλού, σαν ένα φαινόμενο που ξεχύνεται στους δρόμους της Αθήνας, τα παλιά βιβλία μαζεύουν ήδη ένα κοινό που ξέρει πού θα τα αναζητήσει. Μαζί με εξειδικευμένα παλαιοβιβλιοπωλεία στη Χαριλάου Τρικούπη, στην Ιπποκράτους, στην Αλεξάνδρου Σούτσου, τα περίπτερα με τα παλιά βιβλία, τα περισσότερα από την πεντηκονταετία 1930-1980, μοιάζει σαν να εξοπλίστηκαν από εκκαθαρίσεις σπιτιών και από βιβλιοθήκες που κάποτε ξεχείλιζαν. Τα περίπτερα-παλαιοβιβλιοπωλεία είναι ένα φαινόμενο της Αθήνας της παρακμής.
Παρ’ όλα αυτά, με συγκινούν και τα επισκέπτομαι. Με λίγα ευρώ έχω βρει σπάνια βιβλία που με ενδιέφεραν, αν και με ενοχλούν τα αυτοκόλλητα με τις τιμές στο εξώφυλλο. Ενδειξη ότι τοποθετούνται από ανθρώπους που δεν ξέρουν από βιβλία. Τις προάλλες, ξεκολλούσα το αυτοκόλλητο από το εξώφυλλο ενός «Γαλαξία», ξεκολλώντας μαζί και λίγο από το πράσινο χρώμα. Στα αυτοσχέδια παλαιοβιβλιοπωλεία του πεζοδρομίου έχω βρει βιβλία που τα είχα αγοράσει έφηβος στην πρώτη τους έκδοση, όπως τα πρώτα βιβλία της Μάρως Δούκα στις εκδόσεις Κέδρος, τις πρώτες εκδόσεις στα ελληνικά του Μίλαν Κούντερα ή τα παιδικά βιβλία των εκδόσεων Πεχλιβανίδη.
Ενίοτε, θα βρω κάποιο συλλεκτικό όπως το ιστορικό του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, τα βιβλία της Αντιγόνης Μεταξά από τη δεκαετία του 1950 ή κάποιο θεματικό αφιέρωμα της «Νέας Εστίας». Βλέπω πού και πού τους τόμους του «Γαλαξία», των πρωτοποριακών βιβλίων τσέπης που είχε βγάλει η Ελένη Βλάχου εγκαινιάζοντας νέα εκδοτικά ήθη πριν από 60 και πλέον χρόνια. Είναι οι κύκλοι του χρόνου. Η άλλοτε καινοτομία στοιβάζεται πλέον σε ντάνες παλαιο-βιβλιοπωλών.