Στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας (ΜΙΕΤ), στην οδό Αμερικής 13, πηγαίνω όσες φορές έχω ανάγκη από μετάληψη. Είναι ένας ναός. Μου αρέσει να ψάχνω τα παλιά έντυπα από τις συλλογές του ΕΛΙΑ ή τα πολλά, νέα βιβλία στους πάγκους. Γεμίζεις από ερεθίσματα. Μία από τις φορές που πήγα, πρόσεξα την έκθεση του Γιάννη Μιχαηλίδη.
Το βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ δεν έχει εκθεσιακό χώρο. Πιστεύοντας όμως στη συνομιλία των τεχνών, έχει αφιερώσει μια λωρίδα όπου οι προθήκες φιλοξενούν εικαστικά έργα. Εχουν γίνει ωραίες εκθέσεις κατά καιρούς, λεπταίσθητες, εικαστικοί μίσχοι, σαν μουσικές δωματίου, ημιτόνια ψυχονοητικής απόλαυσης. Τα έργα του Γιάννη Μιχαηλίδη απλώνονταν μπροστά μου σαν ενσταλαγμένες ψηφίδες. Θα μπορούσε να τις δει κανείς και σαν εικαστικό βιβλίο, καθώς ιστορούνται, μία προς μία, παράλληλα με την ανάγνωση ενός χρονικού, της ιστορίας του Τζέιμς Αμπερσον, ενός αυτόκλητου χαρτογράφου με ξύλινο πόδι, πίσω στα 1833. Είναι μια ιστορία γραμμένη από τον Μιχάλη Μιχαηλίδη, τον γιο του ζωγράφου, και μαζί, λέξεις και εικόνες, γεννούν μια σύναψη. Μια συμμαχία παραμυθίας.
Είναι παρήγορη η αίσθηση που αναβλύζει από τις εικόνες του Γιάννη Μιχαηλίδη. Χωρούν σε μια μεγάλη παλάμη, είναι στο μέγεθος ενός πλακιδίου, και περικλείουν κόσμους σαν φανταστικοί χάρτες. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννά κόσμους με τη ρευστότητα του χρώματος. Το αφήνει να γεννά φανταστικά κράτη, κόλπους και ποταμούς, «όμορα σχήματα», όπως λέγεται και η έκθεση. Θέλησε –λέει– να φτιάξει «χάρτες που να απεικονίζουν ωκεανούς, θάλασσες, νησιά, ακρωτήρια, ισθμούς, πορθμούς, χερσονήσους, βουνά, λόφους, πεδιάδες και οροπέδια…». Τα πήρα μαζί μου, και έβλεπα τους φανταστικούς χάρτες με τα ρευστά χρώματα σαν λάμψεις ομορφιάς.