Αυτό δεν είναι ένα ακόμα κείμενο που νοσταλγεί τον Γιάννη Μπουτάρη πριν ακόμα τελειώσει η δημαρχία του. Ενας δήμαρχος μοιάζει με κυτίον παραπόνων, κανείς δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος μαζί του.
Τα τρία τελευταία χρόνια που ζω στην Αθήνα μπόρεσα να καταλάβω λίγο καλύτερα πώς άλλαξε η Θεσσαλονίκη για τους έξω. Τους Αθηναίους δηλαδή. Το 2014 ο κ. Μπουτάρης είχε πει ότι οι Θεσσαλονικείς «είμαστε κομπλεξικοί με την πρωτεύουσα». Είχε δίκιο.
Νομίζω πως το μεγαλύτερο αντίβαρο της δημαρχίας του κ. Μπουτάρη στα προβλήματα της καθημερινότητας (που παραμένουν δισεπίλυτα) είναι η ανάδειξη της Θεσσαλονίκης σε πολιτισμικό επίπεδο. Δεν μιλώ για πολιτιστικές εκδηλώσεις, για φεστιβάλ φαγητού, εκθέσεις, χάπενινγκ και χριστουγεννιάτικα στολίδια, αλλά για την ιδέα που αναπτύχθηκε και ρίζωσε τα τελευταία χρόνια ότι η Θεσσαλονίκη, παρά τα προβλήματά της, είναι μια ανοικτή πόλη.
Για πολλά χρόνια, το σκοτεινό της παρελθόν, οι διαφορετικοί πολιτισμοί που ήκμασαν εκεί και εξοντώθηκαν αργότερα, φωτίστηκαν και ήρθαν στο προσκήνιο.
Τα χρόνια που πέρασαν, η αισθητική της πόλης άλλαξε, υπήρξε μια ποιότητα, λες και μάζεψε όλο το κιτς στην προσωπική του συλλογή που φυλάει σπίτι του.
Οι προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του ήταν ίσως μεγαλύτερες από αυτά που ο ίδιος μπόρεσε να προσφέρει, και αυτό είναι πάντα το κακό με τα είδωλα. Η δεύτερη θητεία του το έδειξε αυτό. Αν θεωρήσουμε ότι κάποιος δούλεψε με τη φύση της πόλης σε προσωπικό επίπεδο, τώρα κάποιος πρέπει να δουλέψει με τον πολιτισμό της καθημερινότητας, που είναι σε τραγικό επίπεδο.
Αυτό το κείμενο νοσταλγεί την εποχή Μπουτάρη σε δέκα χρόνια από τώρα.