Μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη δημοσιοποίηση της νέας έκθεσης για την ομοιοπαθητική, στην οποία η Ακαδημία Ιατρικής και η Ακαδημία Φαρμακολογίας της Γαλλίας συνιστούν την παύση της χρηματοδότησης εναλλακτικών θεραπειών από το γαλλικό σύστημα υγείας, μαθαίνουμε ότι η διεθνής αγορά ομοιοπαθητικών προϊόντων συνεχίζει την ανοδική πορεία της και εκτιμάται ότι θα αναπτύσσεται κατά περίπου 6% ετησίως για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Την ίδια ώρα τα κρούσματα ιλαράς στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εξακολουθούν να αυξάνονται, παρότι ο προφανής συσχετισμός απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη από τους μετριοπαθείς υποστηρικτές της ομοιοπαθητικής, οι οποίοι επιμένουν ότι δεν αμφισβητούν την εγκυρότητα της «συμβατικής» ιατρικής, απλώς καταφεύγουν σε εναλλακτικές θεραπείες όταν οι γιατροί δεν καταφέρνουν να τους δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις. Η συγκεκριμένη κατηγορία «ανοιχτόμυαλων» γονιών είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας, όπου η ομοιοπαθητική δεν αναγνωρίζεται επισήμως ως ισότιμη της ιατρικής, όμως οι συζητήσεις για παιδικές ασθένειες αργά ή γρήγορα καταλήγουν σε ενθουσιώδη κηρύγματα υπέρ αυτής της αμφιλεγόμενης μεθόδου θεραπείας.
Μπορώ να καταλάβω την απόγνωση όσων αρνούνται να δεχτούν ότι ορισμένες παθήσεις δεν έχουν θεραπεία, ή εκείνων που ταλαιπωρήθηκαν στα χέρια αδιάφορων και ανεύθυνων γιατρών. Δεν έχω τίποτα εναντίον των ανθρώπων που πιστεύουν ότι ένα χαπάκι ζάχαρης τους προστατεύει από τη γρίπη (άλλωστε κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει τη δύναμη της αυθυποβολής), αν και αισθάνομαι μια ελαφρά ενόχληση όταν αναγκάζομαι να υπερασπιστώ τις «βαρετές», «συστημικές» απόψεις μου που προφανώς αποδεικνύουν ότι αφομοιώνω άκριτα την προπαγάνδα της φαρμακοβιομηχανίας.
Ανησυχώ κάπως όταν μου λένε πως δεν δίνουν ποτέ αντιβιοτικά στα παιδιά τους ή ότι το άσθμα δεν αντιμετωπίζεται με φάρμακα, αλλά εξοργίζομαι όταν παραδέχονται ανοιχτά ότι θεραπεύουν τον στρεπτόκοκκο με ομοιοπαθητικά ή ακολουθούν ένα «εναλλακτικό» πρόγραμμα εμβολιασμών, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τα δικά τους παιδιά αλλά και όλων των άλλων.