Είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια κυβερνητική εντολή αφορά στη συμπεριφορά και η πρώτη φορά που μια επίσημη απαγόρευση συνήθειας ταιριάζει τόσο στην ιδιοσυγκρασία μου.
Είναι επίσης η πρώτη περίσταση όπου ένα ιατρικό επείγον με απελευθερώνει τόσο που μπορώ να το γράψω. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο καλό νέο είναι για μένα η αποχή από την εγγύτητα.
Ελάχιστο διάστημα αφότου μετακόμισα στην Αγγλία διάβασα μια έρευνα για τις αποστάσεις που κρατούν οι πολίτες κάθε χώρας μεταξύ τους. Δεν θα εκπλαγείτε, οι Άγγλοι τις μεγαλύτερες και οι Αργεντίνοι τις μικρότερες. Όση απόσταση κρατάει ο Λατινοαμερικανός για τον απλό γνωστό, την ίδια διαθέτει ο Αγγλοσάξωνας στους οικείους του. Το εξέλαβα σαν καλό σημάδι. Μάλιστα παρατήρησα ότι οι Άγγλοι όχι μόνο σε κρατούν μακριά αλλά κάνουν ότι δεν σε βλέπουν αποφεύγοντας και την οπτική επαφή. Ακόμα καλύτερα, είχα σκεφτεί. Μετά, με λύπη συνειδητοποίησα ότι οι πολυάριθμοι αλλοδαποί (σαν κι εμένα) που ζουν στη χώρα έχουν διαβρώσει αυτή την εκλεκτή συνήθεια της απόστασης μολύνοντας την ψυχρότητα με φιλιά και αγκαλιές διαχυτικότητας.
Αλλά μέχρι να φτάσουμε στον ασπασμό ή αμέσως μετά τον ασπασμό μεσολαβεί το στάδιο της ομιλίας (στις κοινωνικές επαφές) και συχνά, ακόμα και αυτό έχει παγίδες. Υπάρχει η κατηγορία ανθρώπων που για να δείξουν την ηρεμία και τη σοφία τους μιλούν χαμηλόφωνα, εννοώ σχεδόν ψιθυριστά, μετά επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν ακούγονται κάνουν βήματα προέλασης προς την πλευρά σου ξεπερνώντας αυτό που θεωρείται η φυσιολογική απόσταση του ενός μέτρου. Υπάρχει επίσης το είδος συμπεριφοράς που όταν συνδυάζεται με το προηγούμενο γίνεται αβάσταχτο, όσων προσπαθούν, όχι μόνο να προσδώσουν βαρύτητα αλλά και οικειότητα και έρχονται και κολλούν το πρόσωπό τους στο δικό σου.
Τέλος, υπάρχει το επικίνδυνο συνταίριασμα των δύο προηγούμενων με την συνύπαρξη μικρών σταγονίδιων σάλιου, που εάν και αόρατα τα αισθάνεσαι να εξφεδονίζονται κατά την ομιλία. Ακόμη κι αν δεν τα βλέπεις έχεις την εικόνα, προέρχεται από το θέατρο, αν έχεις κάτσει κάποτε σε θέση αρκετά καλή κοντά στη σκηνή έχεις δει τα μικροσωματίδια να πετάγονται από το στόμα του ηθοποιού χρωματισμένα από τα δυνατά φώτα κάνοντας μια εμφάνιση με δυναμική σκηνική παρουσία.
Υπάρχει και η μη λεκτική επαφή, προφανώς θα μου πείτε, καθώς όμως αυτό εδώ το γραπτό παραμένει ένα κείμενο για τις κοινωνικές επαφές η μη λεκτική επαφή αφορά στα κοινωνικά πιασίματα πριν την εποχή του ιού. Τότε που διασταυρονόσουν με κάποιον και σε χαιρετούσε χτυπώντας σου ελαφριά στην πλάτη ή πιάνοντας σου τον ώμο ή προσπαθώντας χωρίς να του έχει ζητηθεί να ξεμπερδέψει τα κολλιέ που κρέμονται απ’ τον γυναικείο λαιμό. Ένα άλλο είδος οικειότητας που σημαίνει ότι έχουμε αρκετή άνεση ώστε να χειρονομούμε. Κομμένα κι αυτά με κυβερνητική εντολή.
Τις τελευταίες μέρες βαδίζω στον δρόμο και καθαρίζω τα χέρια μου με αντιβακτηριδιακά μαντήλια αν και δεν θα δώσω καμιά χειραψία, περπατώ στο πάρκο κρατώντας χαρτομάντηλο και ο κόσμος επιταχύνει το βήμα του για να με αποφύγει, βήχω ελαφριά και οι γονείς με κοιτούν επιθετικά κλείνοντας σχεδόν τα αυτιά των παιδιών τους και καλύπτοντάς τους το πρόσωπο. Περιμένω υπομονετικά στην -ακόμα μεγαλύτερη από πριν- συγκροτημένη ουρά στο σούπερ μάρκετ και εάν το καλάθι μου κατά λάθος ακουμπήσει το καλάθι του μπροστινού το βλέμμα γίνεται εχθρικό. Καταπιέζω τους πάντες με την παρουσία μου σε μια μεγάλη πόλη που συγχρωτιζόμαστε πολλοί με τα μικρόβιά μας.
Μου έχει λείψει ό,τι θεωρούσα περιττό, δεν θέλω μόνο αγκωνιές για χαιρετισμό, θέλω σταυρωτά, άσκοπα, τυπικά φιλιά ακόμα κι αν αφήσουν μια ελαφριά υγρασία στο μάγουλό μου.
*Η Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας που μένει στο Λονδίνο