Παρόλο που η στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ) παραμένει το κύριο σεξουαλικό πρόβλημα για τους άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, μια άλλη πάθηση που μπορεί να επηρεάσει τη σεξουαλική τους ζωή είναι η νόσος του Peyronie, μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από έντονη κάμψη του πέους.
Η νόσος του Peyronie, η οποία πήρε το όνομά της από τον Γάλλο χειρουργό François Gigot de la Peyronie, που ήταν ο πρώτος ο οποίος την περιέγραψε το 1743, αφορά περίπου το 3 έως 10% των ανδρών. Συνήθως αφορά τις ηλικίες 46 έως 60 ετών, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί και σε άνδρες άνω των 60 ετών.
Δεν είναι σαφές τι προκαλεί τη νόσο του Peyronie. Η επικρατούσα θεωρία τη συσχετίζει με επαναλαμβανόμενο τραυματισμό ή κάκωση του πέους στη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής.
«Έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι οι άνδρες που έχουν πιο έντονη ή συχνή σεξουαλική δραστηριότητα φαίνεται ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν νόσο του Peyronie», δηλώνει ο δρ Martin Kathrins, ουρολόγος στο συνεργαζόμενο με το Χάρβαρντ Brigham and Women’s Hospital.
Η φλεγμονή από το τραύμα θεωρείται ότι προκαλεί σχηματισμό ουλώδους ιστού (αναφέρεται επίσης ως πλάκα) στα σηραγγώδη σώματα, τον σπογγώδη στυτικό ιστό του πέους.
Με την πάροδο του χρόνου, η πλάκα αυτή συσσωρεύεται και εμποδίζει το πέος να επεκταθεί φυσιολογικά, αναγκάζοντάς το να καμφθεί προς τα πάνω ή προς τη μία πλευρά. (Είναι σπάνια η κάμψη του πέους προς τα κάτω.)
Παρατηρήστε την καμπύλη
Πολλοί άνδρες εμφανίζουν στύση με καμπυλότητα περίπου 10 έως 20°, η οποία δεν είναι ενοχλητική. Στη νόσο του Peyronie, ωστόσο, η καμπυλότητα μπορεί να φθάσει τις 90° ή και περισσότερο.
«Η κάμψη του πέους μπορεί να κάνει τις στύσεις επώδυνες, να εμποδίσει τους άνδρες να έχουν σεξουαλική επαφή ή να καταστήσει τη σεξουαλική επαφή επώδυνη τόσο για τον άνδρα όσο και για τη σύντροφό του», δηλώνει ο δρ Kathrins.
Περίπου οι μισοί από τους άνδρες με νόσο του Peyronie αρχικά παρατηρούν πόνο στη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Συχνά αισθάνονται ότι το πέος τους εμφανίζει σκλήρυνση στο επώδυνο σημείο. Στη συνέχεια, αρχίζει σταδιακά η καμπυλότητα.
Η νόσος του Peyronie κάνει το πέος πιο βραχύ και πολλοί άνδρες εμφανίζουν επίσης στυτική δυσλειτουργία. Ωστόσο, η πάθηση δεν προκαλεί προβλήματα στην ούρηση. Επίσης, δεν είναι σαφές εάν συνδέεται με καρκίνο του προστάτη.
«Ωστόσο, οι άνδρες που έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του προστάτη τείνουν να έχουν υψηλότερο κίνδυνο για νόσο του Peyronie», δηλώνει ο δρ Kathrins.
Επίσης, η πάθηση αυτή τείνει να εμφανίζεται περισσότερο σε ορισμένες οικογένειες, ενώ μερικές φορές σχετίζεται με σχηματισμό ουλώδους ιστού και σε άλλα μέρη του σώματος, όπως στις παλάμες και στα πέλματα των ποδιών.
Δύο φάσεις
Αν η κάμψη είναι σοβαρή, ορισμένες θεραπείες μπορεί να βοηθήσουν, όπως η θεραπεία έλξης, όπου χρησιμοποιείται μια συσκευή επέκτασης του πέους.
Η νόσος του Peyronie έχει δύο φάσεις: την ενεργή και την παθητική. Η ενεργή φάση περιλαμβάνει τον αρχικό σχηματισμό πλάκας και μπορεί να διαρκέσει από τρεις μήνες έως ένα έτος.
«Τότε είναι που οι άνδρες παρατηρούν για πρώτη φορά πόνο στη διάρκεια των στύσεων και αλλαγές στο σχήμα και στην καμπυλότητα του πέους», αναφέρει ο δρ Kathrins.
Στην παθητική φάση, η πλάκα έχει σχηματιστεί και, επομένως, η κάμψη του πέους δεν επιδεινώνεται. Ο πόνος έχει συνήθως περάσει έως αυτή τη φάση, αλλά μπορεί να εμφανιστεί στη διάρκεια της στύσης ή να έρχεται και να φεύγει. Η παθητική φάση είναι επίσης η φάση που εμφανίζεται η στυτική δυσλειτουργία. Αν παρατηρήσετε πόνο στη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ή αλλαγές στην εμφάνιση του πέους σας, επισκεφθείτε τον γιατρό σας. Αυτός θα σας ρωτήσει σχετικά με τα συμπτώματά σας και θα εξετάσει το πέος σας, αναζητώντας ευαίσθητες άκαμπτες περιοχές ή ουλώδη ιστό. Συνήθως αυτό αρκεί για να διαγνωστεί το πρόβλημα.
Ο γιατρός σας μπορεί επίσης να ζητήσει να κάνετε υπερηχογράφημα προκειμένου να ελέγξει για εναποθέσεις ασβεστίου στον ουλώδη ιστό.
Θεραπευτικές επιλογές
Δεν υπάρχει θεραπεία που να παρέχει ίαση της νόσου του Peyronie και η πάθηση συνήθως δεν βελτιώνεται από μόνη της.
Στις ήπιες περιπτώσεις, ωστόσο, οι άνδρες μπορούν να διατηρήσουν μια κανονική σεξουαλική ζωή.
Αν η κάμψη είναι σοβαρή και καθιστά επώδυνη τη στύση ή τη σεξουαλική επαφή, ορισμένες θεραπείες μπορεί να βοηθήσουν. Για παράδειγμα, στη θεραπεία έλξης χρησιμοποιείται μια συσκευή επέκτασης του πέους. Αυτό ευνοεί την ανακύκλωση του ουλώδους ιστού σε πιο φυσιολογικό ιστό και μπορεί να μειώσει την κάμψη και να αποκαταστήσει το μήκος.
Μια εγκεκριμένη από τον FDA συσκευή έλξης που συνιστάται συχνά είναι το RestoreX. Η συσκευή αυτή φοριέται τρεις φορές την ημέρα, για πέντε με δέκα λεπτά κάθε φορά για τις πρώτες λίγες ημέρες και στη συνέχεια για 15 λεπτά κάθε φορά για μία εβδομάδα.
Μετά από αυτό, φοριέται δύο φορές την ημέρα για 30 λεπτά κάθε φορά, έως ότου μειωθεί αρκετά η κάμψη και γίνει εφικτή η σεξουαλική επαφή.
Μια άλλη πιθανή επιλογή είναι μια συσκευή σύσφιξης κενού. Η συσκευή αυτή αντλεί αίμα στον άξονα του πέους και μπορεί να επιβραδύνει την εξέλιξη της καμπυλότητας.
Άλλες θεραπείες είναι φαρμακευτικές και χειρουργικές. Το συχνότερα χρησιμοποιούμενο φάρμακο για τη νόσο του Peyronie είναι η πεντοξιφυλλίνη, η οποία λαμβάνεται από το στόμα για την αντιμετώπιση της κακής κυκλοφορίας του αίματος. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι παρέχει μέτρια βελτίωση.
Μια άλλη επιλογή είναι το ένζυμο κολλαγενάση του βακτηρίου Clostridium histolyticum. Όταν χορηγηθεί με ένεση στο πέος, το φάρμακο βοηθά στη σταδιακή διάσπαση της πλάκας. Οι ενέσεις χορηγούνται σε τρεις ή τέσσερις κύκλους θεραπείας.
Κάθε κύκλος περιλαμβάνει δύο ενέσεις χορηγούμενες με διαφορά μερικών ημερών, ακολουθούμενες από μια περίοδο ηρεμίας έξι εβδομάδων. Ένα άλλο ενέσιμο φάρμακο είναι η βεραπαμίλη, το οποίο επίσης δρα για τη διάσπαση της πλάκας. Η θεραπεία περιλαμβάνει έξι ενέσεις χορηγούμενες με μεσοδιαστήματα των δύο εβδομάδων.
Εάν οι συσκευές ή τα φάρμακα δεν προσφέρουν βελτίωση, η τελική επιλογή είναι η χειρουργική επέμβαση για τη διόρθωση της κάμψης.
«Η χειρουργική επέμβαση πρέπει να φυλάσσεται για τους άνδρες με έντονο πόνο ή σεξουαλική δυσλειτουργία και δεν πρέπει ποτέ να πραγματοποιείται προτού η νόσος του Peyronie περάσει στην παθητική φάση και σταθεροποιηθεί η νόσος», δηλώνει ο δρ Kathrins. Παρόλο που η χειρουργική επέμβαση έχει συνήθως καλά αποτελέσματα, μπορεί να παραμείνει ένας βαθμός καμπυλότητας.
