Ενα εικοσιτετράωρο με τη μουσικό Μιρέλα Πάχου

Ενα εικοσιτετράωρο με τη μουσικό Μιρέλα Πάχου

3' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

08.00 – 10.00

Ανοίγω τα μάτια εννέα ολόκληρα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Για λίγα δευτερόλεπτα νιώθω σχεδόν περήφανη, γιατί επιτέλους ανήκω σε εκείνη την ξεχωριστή συνομοταξία ανθρώπων που ξυπνούν από μόνοι τους τα χαράματα. Μιάμιση ώρα μετά και ύστερα από αμέτρητα snooze, πετάγομαι έντρομη από το κρεβάτι, συνειδητοποιώντας πως όχι, δεν έχει αλλάξει κάτι, το πρωινό ξύπνημα ήταν και θα παραμείνει για μένα μαρτύριο! Δυστυχισμένη, κατάκοπη και γεμάτη ενοχές για τον χρόνο που έχασα, σέρνω τα πόδια μου ώς την καφετιέρα, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως όλα είναι (ακόμη) υπό έλεγχο και ότι έχω μια ολόκληρη (σχεδόν) μέρα μπροστά μου.

Πίνοντας μεγάλες γουλιές καφέ για να πάρω μπρος, ανοίγω το laptop, ρίχνω μια ματιά στις ειδήσεις και στα μηνύματά μου, αντιστέκομαι στα social media, κάνω διάφορα τηλεφωνήματα και προσπαθώ να βάλω σε τάξη εκκρεμότητες και υποχρεώσεις. Αποφασίζω ότι είναι ήδη αργά για να πάω στο υποθηκοφυλακείο, αλλάζω την ημερομηνία της ηχογράφησης στο στούντιο, αλλά αφήνω ανοιχτή μια πιθανότητα για το γυμναστήριο αργά το απόγευμα. Οσο συμβαίνουν αυτά, ψάχνω το πιστολάκι των μαλλιών, που έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Πολύ αργότερα θα θυμηθώ ότι βρίσκεται στην (κλειστή ακόμη) βαλίτσα που έφερα χθες βράδυ από το Ηράκλειο, όπου έπαιξα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

11.00 – 15.00

Με βρεγμένα μαλλιά και με μια καινούργια μουσική ιδέα να στριφογυρίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου (να μην ξεχάσω να τη θυμηθώ), κατευθύνομαι στο μετρό με προορισμό τη στάση Ακαδημία. Η διαδρομή από τη Σόλωνος μέχρι το κτίριο του Παλιού Χημείου κάθε φορά μού προκαλεί την ίδια συναισθηματική φόρτιση, καθώς ανακαλεί μνήμες και προβάλλει στο μυαλό μου εικόνες από τα έδρανα της Νομικής. Ανηφορίζοντας την Ιπποκράτους μιλάω στο τηλέφωνο με τη μαμά μου και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγα μόνο τέσσερις ημέρες στη Ρόδο!

Οταν φτάνω στη Βιβλιοθήκη της Νομικής, η ώρα έχει ήδη πάει 11, ευτυχώς όμως βρίσκω ελεύθερη θέση και στρώνομαι αμέσως στη δουλειά. Αν και βρίσκομαι στην τελική φάση ολοκλήρωσης της διδακτορικής μου διατριβής, συνεχώς ανακαλύπτω ερμηνευτικά εργαλεία που φωτίζουν εκ νέου την ανάλυση αλλά και αποφάσεις της ελληνικής και της διεθνούς νομολογίας που επιζητούν νέες αναγνώσεις. Αποφεύγω το διάλειμμα για καφέ, γράφω non stop και δεν σηκώνομαι από την καρέκλα παρά μόνο όταν η πνευματική μου διαύγεια αγγίζει τα χειρότερά της. Εννοείται πως πάω καθυστερημένη και στο ραντεβού με την κολλητή μου φίλη, τη Γωγώ. Είναι πολύ όμορφες αυτές οι βόλτες με φίλους για φαγητό – χαλαρώνουμε, γελάμε πολύ και οργανώνουμε εξόδους σε θεατρικές παραστάσεις και λάιβ τα βράδια που δεν δουλεύω.

18.00 – 20.00

Επιστρέφω από το κέντρο στο σπίτι, ίσα ίσα για να ξαναφύγω. Η Πέμπτη είναι η μέρα της Note Allegre – της νεοσύστατης χορωδίας για μικρά και μεγάλα παιδιά, της οποίας έχω την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση. Περνάμε πολύ όμορφα κατά τη διάρκεια του μαθήματος, έχουμε γίνει μια ζεστή παρέα και δενόμαστε όλο και περισσότερο. Σήμερα θα δουλέψουμε με χριστουγεννιάτικα τραγούδια που θα παρουσιάσουμε στις 16 Δεκεμβρίου στον Ιανό, με εκλεκτούς καλεσμένους: Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Πέννυ Μπαλτατζή, Σπύρο Γραμμένο, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Πέτρο Λαγούτη.

21.00 – 02.00

Από το Ωδείο φεύγω τρέχοντας για το Γυάλινο, όπου έχουμε πρόβα για την αυριανή παράσταση με τον Λαυρέντη και τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Στο ταξί η νύστα με κυριεύει και τα μάτια μου κλείνουν. Οταν τα ανοίγω βρίσκομαι με την Αλίκη στη μία άκρη ενός τραπεζιού με πολλά σερβίτσια τσαγιού, ενώ στην άλλη άκρη κάθονται ο Καπελάς και ο Μαρτιάτικος Λαγός. Στην αρχή υπάρχει ένα κλίμα οικειότητας, ρωτούν για τη διατριβή μου, το ακορντεόν και το καινούργιο τραγούδι που έχω στο μυαλό μου. Υστερα όμως, με αφορμή το ρολόι του Καπελά που μετράει μέρες αντί ώρες, ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για την υπόσταση και τη διαχείριση του χρόνου. Η ατμόσφαιρα γίνεται ψυχρή, έχω την αίσθηση πως με επιπλήττουν και αρχίζω να κάνω ενοχικές σκέψεις ενόψει της αυριανής αναμέτρησης με το ξυπνητήρι μου. Θετική σκέψη πάνω απ’ όλα, μου γνέφει η Αλίκη. Ολα καλά θα πάνε, κορίτσι μου, συνηγορεί ο οδηγός του ταξί.

​​Η Μιρέλα Πάχου εμφανίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Συγγρού 143) μαζί με τους Νίκο Πορτοκάλογλου και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή