09.45-10.45
Χτυπάει το ξυπνητήρι. Πατάω διακοπή κι έτσι κερδίζω άλλα 10 λεπτά ύπνου. Από παιδί πίστευα ότι το 10 παρά είναι μια πολύ ωραία ώρα για να ξυπνάει κανείς. Ούτε είναι πολύ πρωί –εάν κινηθείς με αυτοκίνητο δεν θα βρεις πολλή κίνηση αφού οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ήδη στη δουλειά τους–, ούτε και πολύ αργά ώστε να νιώθεις ρεμάλι της κοινωνίας. Σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ, ανοίγω στη Λου να πάει για τσίσα και σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα ήταν ωραίο να μάθω να τρώω σωστό πρωινό. Κάθομαι στο πιάνο.
10.45-14.00
Από τη μια, νιώθω ευλογημένη που είμαι μουσικός και δουλεύω όποτε και με όποιους θέλω. Από την άλλη, δεν είναι και πολύ εύκολο να βάζεις πρόγραμμα στον εαυτό σου. Μπορεί για πλάκα να βρεθείς στον καναπέ, να σε καταπιεί για όλη τη μέρα και να επιβεβαιωθεί ο μπαμπάς σου που έλεγε ότι οι μουσικοί είναι καημένοι άνθρωποι που πεθαίνουν στην ψάθα. Χρειάζεται πειθαρχία. Ευτυχώς διανύω μια περίοδο που την έχω. Εχω αποφασίσει ότι αυτές οι τρεις και κάτι ώρες θα είναι αφιερωμένες στον επόμενο δίσκο μου. Τα περισσότερα τραγούδια τα έχω παραδώσει για μείξη, υπάρχει όμως ένα –γραμμένο για τον μπαμπά μου– που με έχει παιδέψει πολύ ενορχηστρωτικά και παραγωγικά. Φτιάχνω ήχους και μουσικές, το κεφάλι μου κάποια στιγμή έχει ανάγκη από ησυχία και σταματάω. Θα δω αύριο αν θα μου αρέσει αυτό που έφτιαξα.
14.00-15.00
Φτιάχνω αρακά που τον τρώω με γιαούρτι στο πλάι του πιάτου και πολύ μου αρέσει και παράλληλα παίζουν στο Netflix τα «Φιλαράκια» ή το «Big Bang Theory». Με ξεκουράζουν αυτές οι σειρές. Ειδικά τα «Φιλαράκια» είναι πολύ ανθρώπινη και γεμάτη αγάπη. Οσο μεγαλώνω την εκτιμώ ακόμα πιο πολύ αντί να τη βαριέμαι. Οι πρωταγωνιστές της περνούν από διάφορα αναμενόμενα, πληγωτικά πολλές φορές συναισθήματα και στο τέλος διαλέγουν την καλή πλευρά του εαυτού τους. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Γι’ αυτό κάνω ψυχοθεραπεία. Θέλω να με καταλάβω, να με έχω ευτυχισμένη, ώστε να μπορώ να αγαπάω και τους άλλους. Σκέφτομαι ότι αν καλλιεργούμε ατομικά την ενσυναίσθηση, θα κάνουμε τον κόσμο πολύ καλύτερο.
15.00-18.00
Ξανακάθομαι στο πιάνο. Αυτό το τρίωρο είναι αφιερωμένο στη «Μαμά Ρόζα» που θα παίζεται στο Θέατρο Αλίκη από τον προσεχή Οκτώβριο. Εχω διαβάσει το έργο, έχω πάρει τις πρώτες οδηγίες από τον Κώστα Τσιάνο που θα το σκηνοθετήσει και κάνω… βόλτες στο μυαλό μου για τη μουσική που θα γράψω για την παράσταση. Μου αρέσει να γράφω μουσική ακόμα και πριν από τις πρόβες για να τεστάρω τον εαυτό μου στο κατά πόσον έχω πέσει μέσα σε σχέση με τον κόσμο που θα φτιάξει τελικά κάθε σκηνοθέτης.
18.00-19.00
Απαντώ σε email, πληρώνω λογαριασμούς και κοινόχρηστα. Γενικά, όσα βαριέμαι τα συγκεντρώνω ώστε να τα κάνω όλα μαζί και να τελειώνω.
19.00-20.00
Πίνω τον απογευματινό μου καφέ, βγαίνω βόλτα με τη Λου και διαβάζω την «Πτώση» του Καμύ. Υπάρχει μια φράση στην οποία επιστρέφω συχνά: «Θαυμάζω τούτη την επιμέλεια, τούτη τη μεθοδική υπομονή! Οταν δεν έχεις χαρακτήρα, θα πρέπει τουλάχιστον να υιοθετήσεις μια μέθοδο». Σκέφτομαι πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν στην τέχνη. Με μέθοδο. Που δημιουργούν με τον εγκέφαλο και όχι με την ψυχή. Που φτιάχνουν πράγματα τέλεια, χωρίς να βρίσκουν ποτέ στομάχι όμως. Χάσιμο χρόνου. Μετά ιδρώνω και σκέφτομαι μήπως είμαι κι εγώ σαν αυτούς που σιχαίνομαι και γι’ αυτό έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα μαζί τους. Μετά χτυπάει το τηλέφωνό μου και το ξεχνάω.
20.00-21.00
Πηγαίνω για τρέξιμο στο γήπεδο κοντά στο σπίτι μου. Στην αρχή υποφέρω και θέλω να γυρίσω σπίτι, να φάω δέκα ντόνατς κανέλλα και παγωτό, αλλά στο τέλος νιώθω ευτυχής με τον εαυτό μου που αντιστάθηκε στην ευκολία και στην παχυσαρκία.
21.00-21.30
Κάνω μπάνιο. Εχω αγοράσει κάτι ωραία άλατα και τα έχω και τα κοιτάω αλλά πάντα βαριέμαι να γεμίσω τη μπανιέρα και να μπω μέσα.
22.00-00.00
Συναντάω τους ανθρώπους μου. Μιλάμε, γελάμε, ζούμε. Τώρα έχουν νόημα όλα.
Η Μαρίζα Ρίζου θα δώσει μια συναυλία καθολικής προσβασιμότητας, σε συνεργασία με την Κίνηση Αναπήρων Καλλιτεχνών, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στις 4 Σεπτεμβρίου. Το νέο της άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.