Δεν ήταν άσχημη κοπέλα, το αντίθετο, ήταν μάλλον όμορφη. Στις φωτογραφίες της στο δικαστήριο, όπου καταθέτει για τις άγριες δολοφονίες της 8,5 μηνών εγκύου Σάρον Τέιτ και άλλων τεσσάρων ανθρώπων, τη νύχτα της 8ης Αυγούστου του 1969, δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι η Σούζαν Ατκινς, ένα 21 ετών τότε μελαχρινό κορίτσι, κρατούσε την Τέιτ κάτω όση ώρα τη μαχαίρωνε (21 μαχαιριές συνολικά!) ο συνεργός της Τεξ Γουότσον. Και ότι η Τέιτ παρακάλεσε να τη λυπηθούν όπως και το αγέννητο παιδί της, αλλά η Ατκινς φώναξε στη δύστυχη Τέιτ: «Γυναίκα, δεν πρόκειται να σε λυπηθώ καθόλου».
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και τώρα έρχεται ξανά στη δημοσιότητα χάρη στη νέα ταινία του Ταραντίνο «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» (δείτε αριστερά την κριτική του συνεργάτη μας Αιμίλιου Χαρμπή). Ωστόσο η ιστορία εκείνων των ειδεχθών –και εντελώς παράλογων– φόνων της διαβόητης «οικογένειας» του Τσαρλς Μάνσον δεν παύει να ενοχλεί και να προκαλεί ακόμα εφιάλτες.
Η περίπτωση της Ατκινς, μεταξύ των άλλων ενόχων εκείνων των φόνων (δολοφόνησαν και άλλους αθώους ανθρώπους τα «παιδιά» του Μάνσον εκείνο το καλοκαίρι του 1969), είναι χαρακτηριστική, λόγω των αντιφάσεων στις οποίες υπέπεσε μετά τη σύλληψή της (καυχιόταν αρχικά ότι… ήπιε από το αίμα της Τέιτ και ότι με αυτό έγραψε στους τοίχους του σπιτιού τη λέξη «Γουρούνια», αργότερα όμως ανασκεύασε σε κάποιο βαθμό).
Οπωσδήποτε, ηγετικό ρόλο στις δολοφονίες (μετά από εκείνον του Μάνσον φυσικά) έπαιξε ένας άνδρας, ο Τεξ Γουότσον (αργότερα, στα απομνημονεύματά του πήρε επάνω του όλους τους φόνους προσωπικά), ωστόσο είναι σοκαριστικό όταν σκέφτεται κάποιος πως μια νέα κοπέλα επιτέθηκε τόσο βάναυσα, τόσο σαδιστικά σε μια άλλη, ανυπεράσπιστη γυναίκα, που ήταν μάλιστα σχεδόν ετοιμόγεννη.
Είναι γνωστή η ρήση που θέλει εκείνη τη νύχτα να είναι το «τέλος της αθωότητας» ή των «αμερικανικών σίξτις». Απλοποίηση φυσικά, διότι η Αμερική, ήδη από το 1965 φλεγόταν, τόσο στο εσωτερικό της όσο και στο εξωτερικό (Βιετνάμ). Παρ’ όλα αυτά, ο συμβολισμός της ακραίας βίας της 8ης Αυγούστου του 1969 έχει τη σημασία του και αντέχει ακόμα και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά και σε καιρούς πολύ πιο συνηθισμένους σε κάθε μορφής βία.