Υπάρχουν και μερικές, λίγες, καλές ειδήσεις: η Σκάρλετ Γιόχανσον υπερασπίζεται εσχάτως τον Γούντι Αλεν απέναντι στην επίθεση που δέχεται από τους σκληροπυρηνικούς της πολιτικής ορθότητας. Ενθυμούμαι πριν καιρό τη Μάιρα Σορβίνο να θυμάται αίφνης ότι στα γυρίσματα της «Παντοδύναμης Αφροδίτης», το 1999, ο μεγάλος σκηνοθέτης… «την κοιτούσε περίεργα».
Παραλείπει να πει ότι χάρη σε αυτή την ταινία πήρε ένα Οσκαρ και ότι έκτοτε εξηφανίσθη μυστηριωδώς. Στάθηκε όμως στο απρεπές αρσενικό βλέμμα του σκηνοθέτη που την έκανε ηθοποιό. Ας είναι. Το κίνημα του MeToo έθεσε όντως κάποια ζητήματα και μάλιστα σοβαρά. Ειπώθηκαν πράγματα που χάνονταν μέσα σε μια ένοχη σιωπή και, βέβαια, οδήγησε στην τιμωρία άτομα που λειτουργούσαν ασύδοτα, ακόμα και βίαια, πέρα για πέρα παράνομα, εκμεταλλευόμενα την εξουσία που είχαν. Μαζί με αυτό, όμως, οδήγησε και σε κυνήγι μαγισσών. Εάν κάποτε, στη δεκαετία του ’70, φεμινίστριες όπως οι Αντρέα Ντουόρκιν και Κάθριν Μακίνον ισχυρίζονταν πως το ετεροφυλοφιλικό σεξ είναι από τη φύση του βίαιο (διείσδυση του πέους στο αιδοίο ωσάν ξίφος σε ανυπεράσπιστη πληγή), σήμερα ακόμα και το φλερτ μπορεί να χαρακτηριστεί ως άσκηση βίας. Το αστείο είναι ότι το σεξ, ετεροφυλοφιλικό ή μη, έχει από τη φύση του κάτι βίαιο, ποτέ το πάθος δεν ήταν χωρίς μια κάποια βία, αλλιώς δεν θα ήταν πάθος – με την προϋπόθεση φυσικά ότι πρόκειται για μια σύμβαση, προϊόν συναίνεσης ανάμεσα στους ερωτικούς συντρόφους.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Γούντι Αλεν. Είναι κατά πολύ ευρύτερο. Στο πλαίσιο αυτό σκέφτομαι ότι ορισμένες ταινίες που γυρίστηκαν στο παρελθόν, σήμερα απλώς δεν θα γυρίζονταν καν. Θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα το «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα»; Ή, παλαιότερα ακόμα, το «Κράμερ εναντίον Κράμερ»; Ή, πιο πρόσφατα, το «American pie»; Εχω την αίσθηση ότι θα έμεναν στο ράφι. Για κάποιες από αυτές κρίμα, για άλλες όχι και τόσο, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα: είναι στη λογοκρισία που σιγά σιγά γίνεται αυτολογοκρισία. Είναι στον φόβο, σε ένα ιδιότυπο κλίμα τρομοκρατίας. Κάποια στιγμή θα επέλθει μια ισορροπία, είμαι βέβαιος. Κινήματα τύπου MeToo ήταν αναγκαίο να υπάρξουν. Τώρα, όμως, είναι αναγκαία η αυτοδιόρθωση του συστήματος.