Ο Αντώνης Πάσχος γεννήθηκε το 1979, μεγάλωσε στις Σέρρες και ζει στην Αθήνα. Το «Μετά Βίας» (εκδόσεις Bell) είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του και αφορά ένα αγόρι στη δεκαετία του ’90, που στην προσπάθειά του να πάψει να είναι θύμα εκφοβισμού, θα μπει στον πειρασμό να περάσει στην απέναντι όχθη, εκείνη του θύτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «2666» του Mπολάνιο, το «Σκοτεινό δάσος» του Λιου Σιξίν και το «Στην πόλη των Ξένων» του Αγγελου Μανουσόπουλου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αττικους Φιντς στο «Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», για τον ηρωισμό στην καθημερινότητά του.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Για δείπνο καλώ συχνά τους εξαιρετικούς ομότεχνους, Ευθυμία Δεσποτάκη, Λευτέρη Κεραμίδα, Μιχάλη Μανωλιό και Βάσω Χρήστου. Η κ. Δεσποτάκη θα αναλάμβανε τον ρόλο της μαγείρισσας. Αφού έχω τη δυνατότητα, θα προσκαλέσω και μερικά ιερά τέρατα. Τον Nαμπόκοφ. Τον Στάινμπεκ. Τον Διαμαντή Φλωράκη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι επί βουλγαρικής κατοχής στην πόλη μου, το πτύειν τιμωρούνταν με πρόστιμο.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» και δεν μετανιώνω καθόλου που άργησα.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Οταν τραγουδούσαν τα δέντρα» του δασκάλου μου, Στρατή Χαβιαρά, του οποίου τη γραφή θαυμάζω.
«Μετά Βίας». Γράφετε για ένα επώδυνο ζήτημα, το μπούλινγκ. Το βιβλίο απευθύνεται σε εφήβους; Σε γονείς;
Είναι μυθιστόρημα ενηλικίωσης που απευθύνεται σε ενήλικες· συνεπώς μπορούν να το διαβάσουν με την ίδια άνεση και έφηβοι, οι οποίοι συχνά αποδεικνύονται εμβριθέστεροι αναγνώστες απ’ τους ενήλικες. Αν και υπερβαίνει κάθε ρεαλιστική φιλοδοξία, αποτελώντας μάλλον λογοτεχνικό υλικό, θα ήταν ωραία να διπλοσκεφτόταν την άποψή του όποιος λέει ότι μια χαρά μεγάλωναν τα παιδιά και προτού γίνει της μόδας η λέξη μπούλινγκ.
Δεύτερο βιβλίο. Συναισθήματα, δυσκολίες, αγωνία μετά το βάπτισμα του πυρός.
Εχουν περάσει δέκα χρόνια από το πρώτο βιβλίο μου, οπότε έχω τον ενθουσιασμό, τη χαρά, αλλά και την αγωνία του πρωτοεμφανιζόμενου για δεύτερη φορά. Το νέο στην περίπτωση του «Μετά Βίας», εξαιτίας της βιωματικής μαγιάς του, είναι μια μικρή αμηχανία για την προσωπική έκθεση, αλλά και την πιθανότητα ταύτισης του κεντρικού χαρακτήρα μ’ εμένα.
Εχετε Facebook, Twitter, κ.τ.λ. Εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, ναι, αλλά ευτυχώς δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να συγκεντρωθώ – ίσως φταίει που δεν έχω πολλούς φλύαρους φίλους και που έχω ρυθμίσει καλά τα φίλτρα για να βλέπω ό,τι πραγματικά μ’ ενδιαφέρει. Φοβάμαι, ωστόσο, το επιφανειακό διάβασμα, στο οποίο παρασύρομαι και προσωπικά.