09.30
Ακούγεται ένας ανεπαίσθητος ήχος από το μέσα δωμάτιο. Πετάγομαι από το κρεβάτι. Ο Ερμής έχει ξυπνήσει. Τον παίρνω αγκαλιά. Είναι από τις πιο ζεστές και τρυφερές στιγμές της μέρας. Είναι έντεκα μηνών. Η επόμενη κίνησή του: ένας δείκτης που στρέφεται για να μου δείξει τα πράγματα στον χώρο. Περιμένει να του τα ονομάσω.
Νιώθω ότι έχει μεγάλη διάθεση να επικοινωνήσει. Αρχίζουμε το παιχνίδι των λέξεων. Αυτό; Το αλογάκι. Αυτό; Ο προ-προπάππους. Εκεί; Βιβλία. Φτιάχνω το γάλα, τον παίρνω αγκαλιά με το κουβερτάκι του και περιμένω να το πιει για να φτιάξω κι εγώ το πρωινό μου. Λίγο αργότερα ξυπνάει και ο Αλέξης.
11.00-14.00
Στο αυτοκίνητο. Βάζω μουσική. Μου είναι απαραίτητη. Κατευθύνομαι προς το Κολλέγιο. Αφήνω το αυτοκίνητο στο ειδικό πάρκινγκ, στους πρόποδες του Υμηττού. Μυρίζω τα πεύκα. Περπατάω γρήγορα. Βλέπω τα κυκλάμινα και μια χελώνα δίπλα στις πέτρες. Ανοιχτός ορίζοντας, από κάτω η πόλη. Παίρνω καφέ και μπαίνω στο black box theatre. Εδώ και κάποια χρόνια διδάσκω υποκριτική στο Deree. Δύο φορές τη βδομάδα συναντιέμαι με φοιτητές και προσπαθώ να τους μεταδώσω την ουσία της δουλειάς αυτής. Οσο μπορώ.
15.00
Επιστρέφω στο σπίτι. Ανοίγω την πόρτα. Με ψάχνουν τα μάτια του γιου μου. Σκάει πλατύ χαμόγελο. Επιτέλους, χρόνος και για τους τρεις μας. Τρώμε όλοι μαζί. Παίζουμε. Αρκετή ώρα. Με τους κύβους, με τα παζλ, με τα ζωάκια. Ακούμε μουσική. Χορεύουμε. Ο Ερμής μπουσουλάει σε όλο το σαλόνι. Τρέχουμε από πίσω του. Αργότερα πέφτουν οι ρυθμοί. Διαβάζουμε παραμύθια. Απογευματινός ύπνος. Δυο δάχτυλα μπαίνουν στο στόμα. Σιγά σιγά κλείνουν τα μάτια. Αγκαλιά και αλλαγή δωματίου. Τον βάζω στο κρεβάτι του. Τον σκεπάζω και βγαίνω από το δωμάτιο.
18.30
Κάνουμε μπάνιο τον Ερμή. Το βλέμμα του είναι κολλημένο στη μεγάλη αφίσα που έχουμε στο μπάνιο: Jardins de l’ Elysée, Montmartre Bal. Μας τη δείχνει. Θέλει να τη διαβάζουμε και να την περιγράφουμε συνέχεια. Είναι αντίγραφο μιας αφίσας για κάποιους χορούς στο Παρίσι της Belle Epoque. Περίεργο, σε ποιες εικόνες κολλάει με τόση επιμονή… Βλέπω την απόλυτη χαρά στο πρόσωπό του. Συγκινούμαι. Σε λίγο θα πρέπει να τον αφήσω για να πάω στο θέατρο. Σκέφτομαι πόσο θα μου λείψει. Σφιχτή αγκαλιά.
19.30
Στα καμαρίνια. Ευτυχώς, η απόσταση Λυκαβηττός – Ρεξ δεν είναι μεγάλη. Ξεκινάω την προετοιμασία. Δίνω λίγο χρόνο στον εαυτό μου. Σε λίγη ώρα βγαίνουμε στη σκηνή. Δεκαεννιά ηθοποιοί σε μια μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. «Φεγγάρι από χαρτί», του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου, ένα έργο για την Αθήνα της δεκαετίας του ’60. Με έντονες αισθητικές, κοινωνικές, πολιτικές αναφορές. Με ισχυρές και πολύπλοκες σχέσεις. Στο επίκεντρο τρεις οικογένειες. Σκέφτομαι τη σκηνική επικοινωνία, το τόξο του ρόλου, τα θέλω του χαρακτήρα. Προσπαθώ να ακολουθήσω τις στιγμές και να αφήσω τον εαυτό μου να επηρεαστεί για να συμβούν επί σκηνής αυτά που κρύβει η σελίδα.
23.45
Ωρα για τους δυο μας. Συζητάμε. Πολύ. Για πολλά. Εχουν συμβεί τόσα μέσα στη μέρα. Τι έχουμε να κάνουμε αύριο; Οργανώνουμε κάπως τη μέρα. Ο Αλέξης μού διαβάζει ένα κείμενό του. Μοιραζόμαστε τις σκέψεις του για λίγο. Του λέω τι έγινε στην πρόβα, μιλάω για τις αγωνίες μου. Τελευταία ματιά στον Ερμή. Ανοίγω αθόρυβα την πόρτα του δωματίου του. Κοιτάζω αν έχει ξεσκεπαστεί. Φτιάχνω τα σκεπάσματα. Του χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο. Μένω για μια στιγμή παραπάνω εκεί μαζί του. Προσπαθώ να σταματήσω τον χρόνο. Επιστροφή στο δικό μας δωμάτιο. Κλείνουμε τα πάντα και βάζουμε την αγαπημένη μας σειρά: «Penny Dreadful». Βικτωριανό Λονδίνο.
Η πόλη όπου σπουδάσαμε και οι δυο μας.
01.30
Κλείνουν τα φώτα. Το σώμα είναι κάπως ανήσυχο ακόμη. Περνάει λίγη ώρα μέχρι να έρθει η απόλυτη ηρεμία. Αγαπάω τον ύπνο. Αναδιοργάνωση οργανισμού. Αύριο Δευτέρα. Επιτέλους, θα μας δοθεί το πολυπόθητο: χρόνος. Δύο εκδοχές: οι τρεις μας στο Ζάππειο, βόλτα στον Εθνικό Κήπο κάτω από τους φοίνικες, τα κυπαρίσσια, τις φτελιές, τους ευκαλύπτους. Θα περάσουμε από τη λίμνη με τις πάπιες, και από τα παγώνια. Ο Ερμής θα κοιτάζει τα πάντα με μεγάλη περιέργεια. Θα καταγράφει για μελλοντική επεξεργασία. Σκέφτομαι αργότερα, που θα περπατάει, και δεν θα τον φτάνουμε. Δεύτερη εκδοχή: οι δυο μας απογευματινή βόλτα με κατάληξη το αγαπημένο μας καφέ. Jazz ατμόσφαιρα, βινύλιο, ωραίος καφές. Petite Fleur. Σημαίνει πολλά και για τους δυο μας. Ενας μίνιμαλ χώρος με συμπυκνωμένες μνήμες.
Η Εύα Σιμάτου παίζει στο «Φεγγάρι από χαρτί» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου. Εθνικό Θέατρο, Rex-Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», έως 31 Μαΐου.