Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Τελευταία του βιβλία, το δοκίμιο «Η τέχνη που αυτοκτονεί. Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας» (Μικρή Αρκτος, 2019) και τα «Ποιήματα» του Gottfried Benn (Gutenberg, 2019). Από την Κίχλη θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο ο ποιητικός κύκλος «Η κόρη μου».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό δίπλα σας;
Της Ιωάννας Τσιβάκου «Συναίσθημα και ορθολογικότητα» (Σιδέρης, 2019) όπου αντικρούονται δύο διαδεδομένες πλάνες, ότι ορθός λόγος και συναίσθημα είναι ασύμβατα μεταξύ τους και ότι οι Ελληνες είμαστε λαός υπέρμετρα συναισθηματικός. Και του Θανάση Γαλανάκη «Τα καναρίνια» (Σμίλη, 2019), το ωριμότερο ποιητικό ντεμπούτο που έχει πέσει στα χέρια μου εδώ και χρόνια.
Ποιος λογοτεχνικός ήρωας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αλέξανδρος διαβάζοντας την Ιλιάδα ήθελε να γίνει Αχιλλέας. Ο Οκτάβιο Πας, Ομηρος. Κλίνω προς τον Μεξικανό.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Χμ… Αλλο οι γραφιάδες που καλείς στο κομοδίνο σου και άλλο όσοι θες (και αντέχεις…) να τους κάνεις παρέα. Τα δείπνα με τις διασημότητες καταλήγουν συχνά σε μαλλιοτράβηγμα. Ευχαρίστως, όμως, θα έπινα ένα ποτήρι κρασί με τον Λάμπρο Πορφύρα σε κάποια ταβέρνα της Φρεαττύδας ή μια βερντέα με τον κόντε Διονύσιο στου Στράνη ή στη Σπιανάδα.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός ποιήματος;
Σ’ ένα τεύχος του «Πάλι», του καλού περιοδικού του ’60, έπεσα πάνω σ’ ένα ποίημα του Αλέξανδρου Σχινά, παρωδία γραμμένη σε ύφος παλαμικό: «Ολα γυμνά τριγύρω μας, / όλα γυμνά εδώ πέρα, / ξεβράκωτα, ανύποπτα, / μεσάνυχτα είν’ η μέρα. / Αφαντη η σκέψη, ολάνοιχτα / του θράσους τα παλάτια, / χάλια χορτάστε, μάτια, / σ’ ελληνικό ρυθμό». Βεβαιώθηκα έτσι ότι στον τόπο μας μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ…
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Ως πατήρ νηπίου πρωτοδιάβασα πολλά βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά, τις «Γιαγιάδες με τα γιο-γιο», λ.χ., ή τον «Ζαχαρία και τη Γλυκερία». Κορυφαίος, από τους αληθινούς κλασικούς μας!
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το ανέφερα ήδη, η Ιλιάδα. Εργο ανελέητης αλήθειας, οδυνηρής ανθρωπογνωσίας. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί σήμερα προτιμούν τη φαντασμαγορία της Οδύσσειας.
«Η τέχνη που αυτοκτονεί»: γιατί η ποίηση κατέληξε περιθωριακό είδος;
Το περιθώριο όπου ξημεροβραδιάζονται οι ποιητές μας είναι εύκολο, ο καθένας μπορεί να παριστάνει εκεί ανενόχλητος την παρεξηγημένη ιδιοφυΐα. Η Αγορά αντίθετα έχει ζόρια. Πού να γυρεύεις τώρα σαν τους μουσικούς και τους θεατρίνους το χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου…
Εχετε Facebook, Twitter κ.τ.λ.; Βοηθούν έναν ποιητή;
Εχω απ’ όλα. Αν δεν έχεις καβαλήσει το καλάμι, όλο και κάτι μαθαίνεις από την ανταπόκριση. Ειδάλλως, η κατάστασή σου επιδεινώνεται.