Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε το 1970. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του Εργαστηρίου Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1. Εργάστηκε ως ηθοποιός σε θέατρο και τηλεόραση και ως φιλόλογος σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, την επιμέλεια και τη μετάφραση βιβλίων. Εργα της: «Οταν μιλούν τα φεγγάρια», «Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά», «Μην κοιτάξεις πίσω», «Σπασμένος Καθρέφτης», «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;» (εκδ. Ωκεανός), «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης» (εκδ. Μίνωας). Τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Αθώοι Ενοχοι» (Μίνωας).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τις «Αλεξανδρινές» της Δέσποινας Χατζή.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Φιλέας Φογκ, για να γυρίσω όλον τον κόσμο έστω και μέσα σε 80 μέρες.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Νίκο Καζαντζάκη για να συζητήσουμε για την «Ασκητική του», την Αγκάθα Κρίστι για να μου μιλήσει για τον Πουαρό και τον Εντγκαρ Αλαν Πόε για να μου διαλευκάνει το μυστήριο του θανάτου του.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η σχέση ποινικού φαινομένου και κοινωνικής παθολογίας (Γιάννης Πανούσης: «Η Δημοκρατία ή Οι πολίτες στο απόσπασμα»).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Η «Ασκητική» του Καζαντζάκη.
Ποιοι είναι οι «αθώοι ένοχοι»; Μήπως όλοι μας;
Νομίζω ναι. Η ενοχή και η αθωότητα συνυπάρχουν, ανάλογα με την προσωπική ηθική του ατόμου. Μπορεί κάποιος να προβεί σε μια ενέργεια που θεωρεί σωστή, ενώ για τον νόμο είναι καταδικαστέα. Αν, για παράδειγμα, ένας πατέρας σκοτώσει τον δολοφόνο του παιδιού του, διαπράττει φόνο. Ο ίδιος, όμως –κάποτε και η κοινή γνώμη– τον θεωρεί απόδοση δικαιοσύνης.
Στο βιβλίο σας η βία φαίνεται να έχει κυρίαρχο ρόλο. Είναι γνώρισμα των ταραγμένων αυτών καιρών;
Η βία είναι φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Δυστυχώς, τη συναντάμε καθημερινά παντού, στις αποφάσεις των κρατών, στη συμπεριφορά των ατόμων, ακόμη και στη διεκδίκηση του δικαίου.
Στον καιρό της πανδημίας, έχετε τώρα περισσότερο χρόνο για: διάβασμα, γράψιμο, ενδοσκόπηση, τηλεόραση, πλήξη ή τίποτε από όλα αυτά;
Πλήξη δεν νιώθω σίγουρα, γιατί βρήκα την ευκαιρία να κάνω πράγματα που πριν δεν προλάβαινα και κυρίως να περάσω ουσιαστικό χρόνο με την οικογένειά μου.
Πιστεύω ότι η πανδημία αποτελεί μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά με τους αγαπημένους μας. (Και τι ειρωνεία! Πρέπει να τηρούμε αποστάσεις!).