Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Τάσο Πυργιέρη

Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Τάσο Πυργιέρη

3' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

05.30

Συναγερμός – εγερτήριο παρά τη θέλησή μου. Ο Σταύρος, ο συγκάτοικός μου τα τελευταία επτά χρόνια, ο υπέροχος γάτος μου, θέλει να φάει το πρωινό του και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να με ξυπνήσει: τρέχει, χοροπηδάει, νιαουρίζει, πριν ακόμα βγει ο ήλιος. Ετσι… υπακούω και σηκώνομαι σιγά σιγά από το κρεβάτι, εκτελώντας τη «διαταγή» του. Του βάζω ξηρά τροφή και ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου, για μια δυο ώρες ακόμα.

08.30

Χτυπάει το ξυπνητήρι επίμονα. Ηρθε η ώρα να σηκωθώ. Δεν με πειράζει, είμαι πρωινός τύπος. Πλένω το πρόσωπό μου και ετοιμάζω το καφεδάκι μου, ενώ παρακολουθώ στο κινητό μου την επικαιρότητα. Διαβάζω κάποια site που καλύπτουν περισσότερο θέματα του πολιτισμού. Ακολουθώ στο Διαδίκτυο κυρίως ανθρώπους που διατυπώνουν έναν ψύχραιμο και μετριοπαθή λόγο, γιατί με απωθεί οτιδήποτε ακραίο. Βέβαια δεν παραλείπω να σκρολάρω και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαθαίνοντας νέα φίλων και συναδέλφων, αλλά και επικοινωνώντας τις δικές μου δραστηριότητες. Κοιτάζω στο γραφείο μου τα post-it με τις δουλειές που εκκρεμούν να γίνουν. Λογαριασμοί που έχουν λήξει και πρέπει να πληρωθούν, ένα λευκό πουκάμισο που εδώ και δύο μήνες έπρεπε να έχω πάρει από το καθαριστήριο, ένα δέμα που με περιμένει στο ταχυδρομείο, να περάσω από τον μανάβη για προμήθειες σε φρούτα και λαχανικά.

10.30

Βρίσκομαι στον δρόμο, για διάφορες δουλειές και συναντήσεις, άλλοτε με τη μηχανή μου, άλλοτε με τα πόδια. Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την άρση των μέτρων, παρατηρώ λιγότερους ανθρώπους να περπατάνε και τους δρόμους να έχουν γεμίσει και πάλι με αυτοκίνητα. Το μποτιλιάρισμα δεν φοβάται ούτε την πανδημία…

12.30

Επιστρέφω στη βάση μου και προσπαθώ να οργανώσω το αρχείο μου, τώρα που έχω περισσότερο χρόνο. Επικοινωνώ με φίλους και συνεργάτες. Θέλω να μαθαίνω νέα τους, νοιάζομαι γι’ αυτούς. Από το τηλέφωνο περνούν ο Δημήτρης, ο Σταύρος, η Ρένα, ο Γιάννης, η Σοφία, η Ματίνα, ο Γεράσιμος, ο Χρήστος, ο Μύρωνας, η Μάνια και ο Θωμάς. Συζητάμε για όσα μας προβληματίζουν την περίοδο που διανύουμε, κυρίως για το πώς το θέατρο θα γίνει πραγματικότητα τους επόμενους μήνες. Μιλάμε για τις κινήσεις του «Support Art Workers» και προσπαθούμε ο ένας να εμψυχώσει τον άλλον. 

14.30

Ωρα για φαγητό. Πεινάω σαν λύκος και ο… Νικόλαος Τσελεμεντές ξεπηδάει από μέσα μου, όχι όμως με απόλυτη επιτυχία σε αυτά που μαγειρεύω. Κάθε φορά οι προσπάθειες είναι φιλόδοξες, το αποτέλεσμα όμως συνήθως είναι τουλάχιστον απογοητευτικό. Δεν θα το κρύψω: τα βραστά κολοκυθάκια με λαδορίγανη είναι το μοναδικό πιάτο που πετυχαίνω πάντα.

19.00

Βγαίνω για τον βραδινό μου περίπατο. Περπατάω τουλάχιστον μιάμιση ώρα, τώρα που τα γυμναστήρια είναι ακόμα κλειστά. Προσπαθώ να παραμείνω στα κιλά μου, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Το δρομολόγιο περιλαμβάνει Κολωνό, Μεταξουργείο, Χαυτεία, Βικτώρια και Πατήσια. Επιστρέφω στο σπίτι μου και κάνω το καθιερωμένο νυχτερινό τηλεφώνημα στον πατέρα μου. Συνήθεια χρόνων.

21.30

Ταΐζω τους αδέσποτους φίλους της γειτονιάς, που με περιμένουν υπομονετικά γύρω από τα πιατάκια τους. Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, είναι πολλά περισσότερα. Πολύ εύστοχα το έχουν εξηγήσει οι Τεμπλ Γκράντιν και Κάθριν Τζόνσον στο εξαιρετικό βιβλίο τους: «Τα ζώα μάς κάνουν ανθρώπους»…

22.00

Παρακολουθώ αρκετές διαδικτυακές παραστάσεις. Αγαπώ πολύ το θέατρο και μου λείπει τώρα που δεν γίνεται σε πραγματικές συνθήκες. Τις εβδομάδες της καραντίνας ήταν εξαιρετική η προσφορά των καλλιτεχνών, των ιδιωτικών θεάτρων και των κρατικών φορέων που προέβαλαν δωρεάν το παραγόμενο πολιτιστικό αγαθό τους.

Είχα την ευκαιρία να δω παραστάσεις που δεν είχα προλάβει ή δεν υπήρχε η δυνατότητα να δω. Ξεχώρισα ανάμεσά τους το ιστορικό νεοϋορκέζικο θεατρικό σχήμα «The Wooster Group» και την παράστασή τους «Brace up!» Είναι η δική τους εκδοχή ενός από τα πιο γνωστά και πολυπαιγμένα έργα του Αντον Τσέχοφ, «Οι τρεις αδελφές», σε σκηνοθεσία της Ελίζαμπεθ Λεκόμτ. Εξαιρετική!

00.00

Ξαπλωμένος ανάσκελα, στο κρεβάτι μου, κάνω την αυτοκριτική μου. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος – άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε όχι. Ονειρεύομαι την επόμενη μέρα, απαλλαγμένη από κάθε είδους ιό. Κλείνω επιτέλους τα μάτια μου με την ευχή να ξημερώσει μια όμορφη μέρα, καλύτερη από τη σημερινή για μένα και για τους συνανθρώπους μου. Εύχομαι να μην πρέπει να αρχίσουν όλα πάλι από το μηδέν, αλλά να συνεχίσουμε από το σημείο που μας βρήκε ο κορωνοϊός.

Ο Τάσος Πυργιέρης γράφει το σενάριο για την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, ενώ περιμένει να ξαναρχίσει πρόβες για την επανάληψη του «Blink» του Φιλ Πόρτερ και ανυπομονεί να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να σκηνοθετήσει ένα μιούζικαλ, σε μουσική Δημήτρη Μαραμή και παραγωγή του ΚΘΒΕ, που θα κάνει πρεμιέρα στις αρχές Οκτωβρίου στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή