Η Κλόε Σεβίνι είναι 47 χρονών και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η καριέρα της μετρά 30 χρόνια. «Μιλούσα με τον μάνατζερ μου είμαι έκπληκτη που έχω ακόμα καριέρα», είπε γελώντας σε πρόσφατη συνέντευξη στο The Guardian.
Η ηθοποιός συμμετείχε σε ανεξάρτητες ταινίες ερμηνεύοντας ριψοκίνδυνους ρόλους και έζησε μια παράλληλη ζωή ως είδωλο της μόδας, κάτι που της χάρισε μια καλτ διασημότητα. Κυνηγούσε τις mainstream παραγωγές για πολλά χρόνια, χωρίς όμως να γίνει γνωστή. Αλλά για κάποιους –όσοι μεγάλωσαν διαβάζοντας τα περιοδικά που την παρουσίαζαν ως ένα από τα πιο κουλ κορίτσια της δεκαετίας του 1990 μέσα από ταινίες όπως το «Kids and Gummo»– είναι μεγάλη σταρ της μόδας και της τέχνης.
Στη σειρά «Russian Doll» του Netflix
Στη διάσημη σειρά του Netflix «Russian Doll», της οποίας η δεύτερη σεζόν θα κυκλοφορήσει σύντομα, η Σεβίνι υποδύεται την εκκεντρική μητέρα του χαρακτήρα της Νατάσα Λιόν, Νάντια. Η Σεβίνι γνωρίζει τη Λιόν – η οποία έγραψε, συνδημιούργησε και πρωταγωνιστεί στη σειρά– εδώ και χρόνια και είναι πολύ περήφανη για την επιτυχία της φίλης της. Η σειρά ακολουθεί τη Νάντια που είναι παγιδευμένη σε μια μηδενιστική χρονική λούπα. «Χαίρομαι που μπορώ να συνεισφέρω κάπως και να είμαι απλά κοντά της, να βοηθήσω στην προώθηση της καριέρας της με όποιον τρόπο μπορώ…ή να της πηγαίνω κοκτέιλ».
Σε έναν άλλο, διαφορετικό ρόλο στην ταινία «The Girl from Plainville», η Σεβίνι υποδύεται τη Λιν, τη μητέρα του Κόνραντ Ρόι, ενός εφήβου που αυτοκτονεί. Βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Μισέλ Κάρτερ, μιας 17χρονης που καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια γιατί, μέσα από μια έντονη ανταλλαγή μηνυμάτων, ενθάρρυνε τον Ρόι να αυτοκτονήσει. Αποφυλακίστηκε το 2020, όπου έμεινε για λιγότερο από ένα χρόνο. Με τη συμμετοχή σε αυτό το φιλμ, η Σεβίνι ήθελε «να βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση γύρω από αυτά τα ζητήματα, να αποστιγματίσει την κατάθλιψη και να εξηγήσει τον τρόπο που η αυτοκτονία επηρεάζει τις οικογένειες όπως και τη μεγάλη εμβέλεια των επιπτώσεων της». Οι πέντε μήνες των γυρισμάτων, δήλωσε η Σεβίνι, «ήταν μια πραγματική εξερεύνηση θλίψης και πόνου».
Πολλοί από τους ρόλους της Σεβίνι φαίνεται να αφορούν ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, από το «Kids» (υποδύθηκε μια έφηβη, θετική στον HIV) και το «Boys Don’t Cry» (όπου ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, ερμηνεύοντας την ερωτική σύντροφο ενός τρανσέξουαλ άνδρα), μέχρι αυτόν στο πρόσφατο φιλμ «We Are Who We Are» του Λούκα Γκουαντανίνο όπου εξερευνά το άγχος των εφήβων και τη δύσκολη δυναμική της οικογένειας. «Με ελκύουν οι κινηματογραφιστές που θέλουν να παρουσιάσουν κοινωνικά γεγονότα», είπε.
Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα
Η ιστορία της Σεβίνι έχει ως εξής: σε μια από τις επισκέψεις της στη Νέα Υόρκη στην εφηβεία, την εντόπισε ένας συντάκτης περιοδικού μόδας και της πρότεινε να συμμετάσχει σε ένα γύρισμα. Στη συνέχεια, υπήρξε μαθητευόμενη σε αυτό το περιοδικό, έκανε οντισιόν για ένα βίντεο των Sonic Youth και μετά ανέλαβε ρόλο στο «Kids», που έγραψε για εκείνη ο τότε φίλος της, Χάρμονι Κορίν. Ένα προφίλ για εκείνη μεγέθους 6.000 λέξεων το 1994 στο περιοδικό New Yorker, με την υπογραφή του νοβελίστα Τζέι ΜακΑινερι, τη συνέκρινε με την Έντι Σέντγουικ. Δέχτηκε κάπως απρόθυμα να γίνει κεντρικό θέμα του άρθρου με τον όρο να της χαρίσουν ένα ροζ, λάτεξ φόρεμα της εταιρείας Helmut Lang.
Η Νέα Υόρκη ήταν συναρπαστική τότε, λέει – υπήρχε μια «εκρηκτική σκηνή». Η Σεβίνι εργαζόταν στο Liquid Sky, ένα κατάστημα ενδυμάτων και δίσκων που είχε γίνει στέκι. «Ήταν μια συγκεκριμένη εποχή της δεκαετίας του 1990, μια χίπστερ εποχή και είχα πολλούς φίλους που ασχολούνταν με τις καλές τέχνες, τη μόδα, τις ταινίες και τη μουσική. Ένιωθα ότι άρχιζα δειλά – δειλά να γίνομαι κομμάτι όλου αυτού».
Ένιωθε, με όλη αυτή την ξαφνική προσοχή, ότι είχε κατακτήσει τον κόσμο; «Όχι!» λέει. «Αυτή που είχε κατακτήσει τον κόσμο ήταν η Κέιτ Γουίνσλετ. Απλώς φιλοδοξούσα να είμαι στο εξώφυλλο του περιοδικού Face. Δεν επρόκειτο να είμαι στον Τιτανικό. Έκανα συγκεκριμένα πράγματα και αυτό μου αρκούσε. Αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, εδώ ανήκω. Ήθελα να ερμηνεύσω ενδιαφέροντες χαρακτήρες».
Η έντονη φήμη δεν ήταν πολύ ευχάριστη, όπως λέει. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, διατηρούσε σχέση με τον Τζάρβις Κόκερ, τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Pulp. «Ήταν ένας από τους πιο διάσημους άνδρες στην Αγγλία και θυμάμαι ότι ήμουν μαζί του και οι άνθρωποι μας κυνηγούσαν στο δρόμο», τόνισε η Σεβίνι. «Σκεφτόμουν ότι δεν το θέλω καθόλου αυτό».
Η Σεβίνι έμοιαζε να γνώριζε πάντα πού ήθελε να φτάσει στην καριέρα της. Συμμετείχε σε ενδιαφέρουσες δουλειές και δούλεψε με σημαντικούς σκηνοθέτες: με τον Τζιμ Τζάρμους και τον Γουίτ Στίλμαν, τον Λαρς φον Τρίερ; και ακόμη τον Βίνσεντ Γκάλο.
Υπάρχει κάτι ανατρεπτικό και ασυμβίβαστο στη Σεβίνι. Ποτέ δεν έμοιαζε με μια τυπική σταρ του Χόλιγουντ και έμεινε στη Νέα Υόρκη, αντί να μετακομίσει στο Λος Άντζελες. Ακόμη και όταν την αποκαλούσαν το πιο κούλ κορίτσι της πόλης, δεν φαινόταν να το αποδέχεται πλήρως και ποτέ δεν φαινόταν απόμακρη. Έχει μια παράλληλη καριέρα στον χώρο της μόδας, ως η μούσα σχεδιαστών όπως ο Μαρκ Τζέικομπς και ως σχεδιάστρια δικών της συλλογών. «Υπήρχαν ορισμένα ταμπλόιντ που με έκριναν για το στιλ μου. Με χλεύαζαν», δήλωσε.
Ίσως αυτή η αντισυμβατική προσέγγιση εδραιώθηκε στην παιδική της ηλικία – μεγάλωσε σε μια εύπορη πόλη στο Κονέκτικατ, αλλά η οικογένειά της ήταν λιγότερο ευκατάστατη από τον μέσο όρο και δεν φιλοδοξούσε να ασχοληθεί με όσα έκαναν οι συμμαθητές της. «Είχα διαφορετικά ενδιαφέροντα. Με ενδιέφερε το θέατρο, η τέχνη, η μουσική, ο ευρύτερος κόσμος». Ο μεγαλύτερος της αδελφός της ασκούσε μεγάλη επιρροή.
Από παιδί ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός, από τότε που η μητέρα της την είχε πάει να δει το μιούζικαλ «Annie» στο Μπρόντγουεϊ. Ωστόσο, η μητέρα της αργότερα την παρότρυνε να σταματήσει να πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για οντισιόν. Η Σεβίνι ήταν μόλις 12 ετών.
Στροφή στη σκηνοθεσία
Η Σεβίνι στράφηκε στη σκηνοθεσία, μια ενασχόληση «πολύ ικανοποιητική», όπως εξήγησε. Μέχρι στιγμής, έχει γυρίσει τρεις ταινίες μικρού μήκους – όλες με επίκεντρο τις γυναίκες – που είναι φανταστικές και ονειρικές, αν και μελαγχολικές ή εφιαλτικές. Στην πρώτη της, η οποία έκανε πρεμιέρα το 2016, ένα νεαρό κορίτσι που ονομάζεται Κίττι μεταμορφώνεται σε γάτα. Η τρίτη, το White Echo, που επιλέχθηκε για να διαγωνιστεί στις Κάννες το 2019, είναι μια βαθιά ανησυχητική ταινία για μια ομάδα φίλων που καλούν πνεύματα.
Όνειρό της είναι να σκηνοθετήσει μια ταινία μεγάλου μήκους, παρόλο που έχει επιφυλάξεις: «Έχω αρκετό πάθος; Είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου; Για μένα, τα πιο σημαντικά ήταν πάντα οι φίλοι και η οικογένεια, και τώρα έχω έναν γιο και σύζυγο. Οπότε προσπαθώ να επιστρέψω σε αυτό το πάθος, γιατί νιώθω ότι, για να γίνεις σκηνοθέτης, πρέπει πραγματικά να μην έχεις κανένα δισταγμό ή επιφύλαξη».
Η οικογένεια
Το 2020, κατά τη διάρκεια του lockdown στη Νέα Υόρκη, η Σεβίνι έγινε μητέρα. Λίγους μήνες νωρίτερα παντρεύτηκε τον σύντροφό της, που είναι γκαλερίστας. Η γέννηση του γιου τους ήταν μια παράξενη περίοδος, όπως δήλωσε – μια στιγμή που σου αλλάζει τη ζωή, που συμπίπτει με την αλλαγή του κόσμου. «Είναι δύσκολο να διαφοροποιηθείς. Είμαι πολύ ερωτευμένη με τον γιο μου και ευτυχώς πολύ ερωτευμένη και με τον σύζυγό μου, τα καταφέραμε καλά. Ξέρω ότι για μερικούς ανθρώπους ο πρώτος χρόνος (έγγαμου βίου) μπορεί να είναι δύσκολος». Ανησυχεί πολύ για τον γιο της: «Γνωρίζω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή».
Η ίδια είναι φιλόδοξη και έχει ξεκινήσει να υλοποιεί τις ιδέες της. «Να σκηνοθετώ, να κυνηγάω πρότζεκτ. Αυτό θέλω να κάνω, αλλά νιώθω επίσης σαν μικρό παιδί…Νιώθω ότι ο γιος μου με χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Και μόνο η σκέψη του πως θα το διαχειριστώ όλο αυτό, μου προκαλεί άγχος».
Με πληροφορίες από το The Guardian