Στα 62 του χρόνια, ο Μπο Χσιλάι θεωρείται ο πλέον δημοφιλής
εκπρόσωπος της γενιάς που θα αναλάβει τα ηνία της Κίνας στο
ερχόμενο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μέλος του Πολιτικού
Γραφείου και γραμματέας στο Τσονγκίνγκ, την ταχύτατα αναπτυσσόμενη,
βιομηχανική μεγαλούπολη της Δυτικής Κίνας (κάτι σαν το Σικάγο στην
Αμερική των αρχών του 20ού αιώνα), ο Χσιλάι εμφανίζεται ως
πολιορκητικός κριός των «νεομαοϊκών», εμπνευστής της εκστρατείας
των «κόκκινων τραγουδιών».
Τόσο ο Μπο, όσο και ο σύμμαχός του Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος
προαλείφεται για αρχηγός του κόμματος και του κράτους,
συγκαταλέγονται στα περίφημα «πριγκιπόπουλα»: Πρόκειται για τους
απογόνους των «Οκτώ Πρεσβύτερων», που διηύθυναν την πορεία της
Κίνας προς τον εκσυγχρονισμό μετά το θάνατο του Μάο Τσετούνγκ, τις
δεκαετίες του ’80 και του ’90. Επικεφαλής της οκταμελούς ομάδας
ήταν ο αρχιτέκτονας του κινεζικού καπιταλισμού με κινεζικά χρώματα,
Ντενγκ Σιαοπίνγκ.
Με την αυτοπεποίθηση του γόνου των κινεζικών ελίτ, ο Μπο
αρέσκεται να ποζάρει στις τηλεοπτικές κάμερες, σε αντίθεση με το
συγκρατημένο, λιγομίλητο στυλ των παραδοσιακών ηγετών. Εχτισε την
πολιτική του καριέρα στο Τσονγκίνγκ με μια υψηλών τόνων εκστρατεία
εναντίον της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος, προβάλλοντας
ως ο ισχυρός «άνθρωπος του λαού», ένα είδος Κινέζου Πούτιν με
τρόπους Οξφόρδης. Παράλληλα, κατάφερε να ανασυγκροτήσει το κράτος
πρόνοιας, που είχε αποδομηθεί από τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Ο κινεζικός Τύπος έκανε λόγο για το «μοντέλο του Τσονγκίνγκ» κατ’
αντιδιαστολή με το ακραία φιλελεύθερο «μοντέλο του Σεντζέν», των
παράκτιων βιομηχανικών ζωνών, όπου εδρεύουν οι περισσότερες
πολυεθνικές εταιρείες με τα ειδικά προνόμια.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι η επίκληση του Μάο από τους Μπο και Σι
ισοδυναμεί με κυνισμό, αφού οι γονείς αμφοτέρων είχαν υποφέρει πολύ
τη θυελλώδη περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης και
αποκαταστάθηκαν μόνο επί Ντενγκ. Ως καλοί μαθητές του τελευταίου,
όμως, τα πριγκιπόπουλα της ιστορίας μας θα μπορούσαν να απαντήσουν
με το φημισμένο ρητό του μέντορά τους: «Δεν έχει σημασία το χρώμα
της γάτας, αρκεί να πιάνει ποντίκια»!
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ