Συνάντηση με τον σταρ που έσβησε νωρίς
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Οταν η κυρία Σάλι Λέτζερ έφερε τον Απρίλη του 1979 στον κόσμο
ένα πανέμορφο αγοράκι δεν χρειάστηκε να σκεφθεί στιγμή το όνομά
του. Συνεπαρμένη με τα «Ανεμοδαρμένα Υψη», αυτό το παθιασμένο
αριστούργημα της Εμιλι Μπροντέ, έδωσε στο γιο της το όνομα του
μεγάλου ρομαντικού ήρωα της συγγραφέως. Τον βάφτισε ο Χίθκλιφ. Και
με έναν μαγικό τρόπο, ο γιος της φαίνεται να κληρονόμησε κάτι από
το ορμητικό, χειμαρρώδες ταμπεραμέντο του μυθιστορηματικού
πρωταγωνιστή. Ηταν ένα ταμπεραμέντο, το οποίο τον οδήγησε από πολύ
νεαρή ηλικία να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να σχεδιάζει διαρκώς
τρόπους προκειμένου να εγκαταλείψει το Περθ της Δυτικής
Αυστραλίαςόπου μεγάλωνε και ασφυκτιούσε. Σε αυτή την αδιάκοπη και
επίμονη τάση φυγής συνέβαλε πολύ και η άστατη ζωή της οικογένειάς
του.
Οταν ο Χιθ ήταν δέκα ετών, οι γονείς του αποφάσισαν να χωρίσουν,
υποχρεώνοντας τα παιδιά τους να μοιράζουν το χρόνο και την
καθημερινότητά τους ανάμεσα σε δύο σπιτικά. «Από τότε που θυμάμαι
τον εαυτό μου», είχε εξομολογηθεί χρόνια μετά ο Λέτζερ, «κουβαλούσα
διαρκώς μια βαλίτσα. Και μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι δεν
σταμάτησα ποτέ να την κουβαλώ».
Η βαλίτσα με τα ρούχα της ενηλικίωσης περίμενε υπομονετικά την
ώρα της σε μια γωνιά του εφηβικού δωματίου. Και μόλις ο Χιθ έκλεισε
τα δεκαεφτά του χρόνια, φόρτωσε τη βαλίτσα αυτή στο πίσω κάθισμα
ενός αυτοκινήτου και μαζί με ένα φίλο του ταξίδεψαν μέχρι το
Σίδνεϊ, με σκοπό να βρουν εκεί την τύχη τους. Ο Λέτζερ πάτησε πρώτη
φορά το πόδι του στην αχανή μητρόπολη με μόλις 69 σεντς στην τσέπη,
περιφέροντας ωστόσο ένα πανέμορφο παρουσιαστικό που δεν επρόκειτο
να περάσει για καιρό απαρατήρητο. Υστερα από κάποιες δειλές
τηλεοπτικές εμφανίσεις που εξασφάλισαν την είσοδο του νεαρού στον
κόσμο του θεάματος και δύο ταινίες ήσσονος σημασίας, στις οποίες ο
νεοφερμένος ηθοποιός έβαλε τα δυνατά του για να αποδείξει ότι έχει
ταλέντο, μια αισθηματικής φύσεως αφορμή τον έπεισε να ταξιδέψει για
την Αμερική.
Στα τέλη του ’90, ο Χιθ Λέτζερ μετακομίζει στο Λος Αντζελες,
ακολουθώντας εκεί μια ηθοποιό την οποία είχε μόλις ερωτευτεί.
Καταφέρνει να γυρίσει μια αυστραλέζικης παραγωγής ταινία που δεν
είδε κανείς και μια περιπετειώδη τηλεοπτική σειρά εποχής που κόπηκε
έπειτα από μερικά επεισόδια. Καθώς τα χρήματά του τέλειωναν, ένας
γνωστός της φιλενάδας του τον σύστησε στις οντισιόν για την
ευρηματική μεταφορά του σαιξπηρικού «Το ημέρωμα της στρίγγλας», σε
μια νεανική κωμωδία που θα επιχειρούσε να ξεφύγει λίγο από τον μέσο
όρο του είδους. Η ταινία ονομαζόταν «10 Things I Hate About You»
και σε χρόνο μηδέν έγινε ανέλπιστη επιτυχία, βοηθώντας τον Λέτζερ
να γίνει ξαφνικά γνωστός και να πείσει υψηλόβαθμους παράγοντες στο
Χόλιγουντ να αναρωτιούνται γι’ αυτόν. Ακολούθησαν ρόλοι τους
οποίους απέρριψε κατά συρροήν «επειδή όλοι μου ζητούσαν βασικά να
παίξω τον γκόμενο», μέχρι που, στα 19, δέχτηκε να υποδυθεί τον γιο
του Μελ Γκίμπσον στην επική περιπέτεια «Ο Πατριώτης», που
σκαρφάλωσε στις υψηλότερες εισπρακτικές θέσεις του 2000 και βοήθησε
τον Λέτζερ να βάλει τα πρώτα του σημαντικά χρήματα στην άκρη.
Ικανοποιημένοι με την απήχηση του ελκυστικού Αυστραλού, οι
υπεύθυνοι των στούντιο αποφασίζουν να τον αξιοποιήσουν περαιτέρω,
αναθέτοντάς του πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Θρύλο ενός Ιππότη», μια
ανώδυνη περιπέτεια εποχής που δεν διέψευσε τις προσδοκίες όσων
προόριζαν το φιλμ να γίνει μία από τις μεγάλες επιτυχίες εκείνου
του καλοκαιριού και τον ηθοποιό του να αναγορευτεί σε σταρ. Την
ώρα, όμως, που η δημοτικότητα του Χιθ Λέτζερ άρχισε να αυξάνεται,
κανείς δεν έκανε τον κόπο να τον ρωτήσει αν την επιθυμούσε
πραγματικά…
Ενας φτωχός και μόνος καουμπόης
Ο Χιθ Λέτζερ είχε στο σημείο αυτό τη δυνατότητα να αποκτήσει την
καριέρα που πολλοί νεαροί συνάδελφοι μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν.
Εκείνος όμως απέφυγε το βολικό και άκρως δελεαστικό καλούπι του
νεανικού sex symbol, στο οποίο προσπάθησε να τον εγκλωβίσει το
Χόλιγουντ με το που πάτησε το πόδι του εκεί. «Προσπάθησαν να με
ταΐσουν μια καριέρα με το κουτάλι», μου εκμυστηρεύθηκε ο νεαρός
πριν από δύο χρόνια, όταν τον είχα συναντήσει για πρώτη φορά. «Μια
καριέρα η οποία ήταν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας κατασκευασμένη
από ένα στούντιο, που ήθελε να με μετατρέψει στο επόμενο poster boy
του. Να με κάνει εμπορικό προϊόν, λες και ήμουν μπουκάλι της
Coca-Cola». Στην πρόθεση αυτή, ο Λέτζερ αντέδρασε βίαια.
Εκλεισε ηχηρά την πόρτα στις προτάσεις που έπεφταν βροχή,
αρνήθηκε κάθε ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε εμπορικές ταινίες και
ύψωσε το δικό του αντάρτικο μέσα από ανεξάρτητα φιλμ προορισμένα
για λίγους (και καλούς) θεατές.
Μετά τρεις απανωτές αποτυχίες που γνώρισε το 2003, ο Χιθ
αρνήθηκε την άκρως δελεαστική πρόταση να πρωταγωνιστήσει στον
«Σπάιντερ-Μαν» και γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στο Χόλιγουντ. Την
ίδια ώρα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να
καταστρέψει τον οργανωμένο θόρυβο γύρω από το όνομά του. «Ηθελα να
μηδενίσω τα πάντα και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή», ισχυρίστηκε.
«Ηθελα να αποτύχω, να αφήσω τους πάντες να δουν τα τρωτά μου σημεία
επάνω στην οθόνη και έπειτα να προχωρήσω σε κάτι καλύτερο». Από
εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Χιθ Λέτζερ ήταν ένας ξαναγεννημένος
ηθοποιός που γύρευε να συμμετάσχει έναντι χαμηλής αμοιβής σε
καλλιτεχνικές ταινίες και τολμούσε να υποδυθεί εκείνους τους ρόλους
που κανένας συνάδελφός του δεν επιχειρούσε να επωμισθεί. Εναν
αυτοκτονικό νεαρό στον «Χορό των Τεράτων», έναν αυτοκαταστροφικό
τοξικομανή στο «Candy» κι έναν γκέι καουμπόη στο «Μυστικό του
Brokeback Mountain». Την ταινία που έμελλε να του αλλάξει την
ζωή.
«Ηταν το πιο όμορφο σενάριο που είχα διαβάσει ποτέ», μου είχε
πει. «Το να δεχτώ να κάνω αυτή την ταινία στάθηκε, εν τούτοις, μια
πολύ δύσκολη απόφαση για μένα. Η πραγματοποίησή της με τρόμαξε όσο
τίποτα άλλο και νομίζω ότι θα παραμείνει πάντα ο πιο δύσκολος ρόλος
που χρειάστηκε ποτέ να υποδυθώ. Ο δισταγμός κι ο φόβος που ένιωσα
αποτέλεσαν ωστόσο και τα πρωταρχικά κίνητρα για τα οποία αποφάσισα
να κάνω την ταινία. Ηταν για να γευθώ αυτή την πρόκληση. «Αν
μπορέσω να το καταφέρω αυτό», έλεγα από μέσα μου, «θα νιώσω διπλά
γενναίος. Θα αισθανθώ πραγματικά σαν να έφερα εις πέρας ένα
σημαντικό επίτευγμα»».
Ταυτόχρονα, με τον σφοδρό αντίκτυπο που είχε η προβολή της
ταινίας στις αίθουσες το 2006, τον Χιθ Λέτζερ περίμενε μια μερίδα
από τις πιο ενθουσιώδεις κριτικές της χρονιάς, οι οποίες
επιβράβευαν την ερμηνεία του, όπως και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ
α΄ αντρικού ρόλου. Ακόμη κι αν το κομψοτέχνημα του Ανγκ Λι δεν είχε
προκαλέσει τόση αίσθηση, ο Λέτζερ θα το μνημόνευε, παρ’ όλα αυτά,
ως την ταινία που τον βοήθησε να αποδείξει πόσο καλός ηθοποιός
είναι. Ακόμη περισσότερο, θα της χρωστούσε το γεγονός ότι στα
γυρίσματά της γνώρισε και ερωτεύτηκε την Μισέλ Γουίλιαμς που λίγους
μήνες αργότερα θα γινόταν αρραβωνιαστικιά του και μητέρα του πρώτου
παιδιού του. Μιας κορούλας με το όνομα Ματίλντα Ρόουζ.
Είχαν ασφαλώς περάσει κι άλλες επώνυμες γυναίκες από την καρδιά
του στο παρελθόν. Αρχές του 2000, συνδέθηκε αισθηματικά με την
Χέδερ Γκράχαμ. Το 2002, ερωτεύτηκε την κατά δέκα έτη μεγαλύτερή
του, Ναόμι Γουότς, «μια σχέση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται από
νωρίς ότι δεν επρόκειτο να κρατήσει», σύμφωνα με τα μετέπειτα
λεγόμενα του ηθοποιού. Καμιά δεν φαινόταν να έχει όμως τη διάρκεια
που υποσχόταν η σχέση του με την Μισέλ Γουίλιαμς. «Μου αρέσει πολύ
το ότι ζω στο Μπρούκλιν αυτή τη στιγμή, μαζί με τις δύο γυναίκες
της ζωής μου», μου είχε εξομολογηθεί τότε. «Η καθημερινότητά μου
περιστρέφεται γύρω από το να μαζεύω τα άπλυτα, να τα βάζω σε μια
τσάντα και να τα κουβαλώ στο καθαριστήριο της γειτονιάς, να κρατάω
το σπίτι καθαρό και να αναλαμβάνω τα ψώνια. Μου αρέσει να περνώ τη
ζωή μου και να προλαβαίνω την κάθε της στιγμή. Οταν δουλεύεις είσαι
τόσο απορροφημένος κάθε μέρα με τον ρόλο που καλείσαι να υποδυθείς
και με την ιστορία που έχεις επωμισθεί. Οταν δεν βρίσκομαι σε
δουλειά προσπαθώ να αφοσιωθώ στην δική μου ιστορία. Και να συνεχίσω
να τη γράφω».Τι κρίμα μόνο που σ’ αυτή την ιστορία δεν είχαν
απομείνει πολλά κεφάλαια…
Η τελευταία φορά που τον είδα
Ηταν ένα παράξενο απόγευμα γι’ αυτόν. Εξι του περασμένου
Σεπτέμβρη, ο 28χρονος βρισκόταν ξαπλωμένος στο γρασίδι ενός
πολυτελούς ξενοδοχείου, σε ένα νησάκι απέναντι από τη Βενετία,
ατέλειωτα μίλια μακριά από το διαμέρισμά του στο Μπρούκλιν. Οι
υποχρεώσεις του για το μεσημέρι εκείνο ήταν να συναντήσει μια
ολιγάριθμη μερίδα δημοσιογράφων από ολόκληρο τον κόσμο και να τους
μιλήσει για την καινούργια του ταινία. Δυο χρόνια μετά τον θρίαμβο
του «Brokeback Mountain», ο Λέτζερ συνεργαζόταν με τον αξιοσέβαστο
σκηνοθέτη του «Velvet Goldmine» και του «Ο Παράδεισος είναι
μακριά», Τοντ Χέινς, στην πιο ανορθόδοξη μουσική βιογραφία που είχε
γυριστεί ποτέ. Το «I’m Not There» επιχειρούσε μια άκρως αφαιρετική
προσέγγιση στην ζωή και το έργο του Μπομπ Ντίλαν μέσα από εφτά
διαφορετικές ενσαρκώσεις του και ο Χιθ κλήθηκε να υποδυθεί μία από
αυτές. Εκείνη που αντανακλούσε την ταραχώδη προσωπική ζωή του
καλλιτέχνη, τον ένα αποτυχημένο γάμο του, την άστατη οικογενειακή
του κατάσταση. Με έναν αλλόκοτο τρόπο, ο χαρακτήρας που ερμήνευε ο
Λέτζερ φαινόταν να καθρεφτίζει την ψυχολογία στην οποία βρισκόταν ο
ίδιος ο ηθοποιός. Μια μέρα πριν, η είδηση του χωρισμού του από τη
Μισέλ Γουίλιαμς, ύστερα από τρία χρόνια συμβίωσης, ταξίδεψε
αστραπιαία. Ακόμη πιο γρήγορα έφτασε στη Βενετία όπου ο ηθοποιός
βρισκόταν τις τελευταίες 24 ώρες, προκειμένου να παραστεί στην
επίσημη προβολή της ταινίας στο εκεί φεστιβάλ. Τον έβλεπα από
μακριά και σκεφτόμουν πόσο βαρύ συναισθηματικό φορτίο κρυβόταν πίσω
από αυτό το φαινομενικά ρέμπελο παρουσιαστικό του, καθώς απολάμβανε
ξαπλωμένος στο γρασίδι τον φθινοπωρινό ήλιο. Ο Χιθ φορούσε ένα
πουκάμισο και μια βερμούδα. Ενα μαύρο καπέλο έκρυβε τα μακριά
μαλλιά του, που σχημάτιζαν μια μικρή κοτσίδα. Ενα αναμμένο τσιγάρο
βρισκόταν ανάμεσα στα δάχτυλά του. Εμοιαζε με τον πιο ξένοιαστο
νεαρό του νησιού. Ή με τον πιο μοναχικό.
Ημουν από τους τελευταίους δημοσιογράφους που ήταν
προγραμματισμένο να συναντήσει εκείνο το απόγευμα και κατανοούσα
την κούρασή του. Προσπαθούσα επίσης να μην ξεστρατίσω από την
παράκληση του υπεύθυνου Τύπου, ο οποίος επιθυμούσε οι ερωτήσεις μου
να μην παραπέμψουν στην ιδιωτική ζωή του. Κρατώντας την επιθυμία
αυτή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ξεκίνησα με τον Λέτζερ μια
κουβέντα η οποία ένιωθα να κινείται σε λανθάνουσα τροχιά. Μιλούσε
για κάποιον άλλον, για τον χαρακτήρα του στην ταινία, για τον
Ντίλαν. Στην ουσία όμως αναφερόταν στον ίδιο του τον εαυτό, όταν
μου έλεγε πόσο κατανοεί «τη δυσκολία τού να είσαι εξίσου συνεπής
απέναντι στην οικογενειακή, την δημόσια και την επαγγελματική σου
ζωή που αντιμετώπιζε ο τραγουδοποιός. Ενα χαρακτηριστικό για το
οποίο θαυμάζω απεριόριστα τον Μπομπ Ντίλαν», υπογράμμιζε. «Είχε
ανέκαθεν τη δυνατότητα να επανεφευρίσκει τον εαυτό του όσο το
δυνατόν πιο συχνά. Στη δουλειά μου προσπαθώ να ακολουθώ το
συγκεκριμένο παράδειγμα. Προσπαθώ κι εγώ να μεταμορφώνομαι όσο πιο
συχνά μπορώ. Από φόβο μήπως κάποια στιγμή κουραστώ και βαρεθώ αυτό
που κάνω. Γι’ αυτό προσπαθώ ώστε τίποτα στην εργασία μου να μη
γίνεται εκ του ασφαλούς. Θέλω να ρισκάρω, ειδάλλως πλήττω εύκολα.
Θέλω να υποβάλλω τον εαυτό μου σε προκλήσεις και δοκιμασίες.
Θαυμάζω το πώς ο Ντίλαν κατάφερνε να αποφεύγει συμβιβασμούς. Πώς
καλλιεργούσε διαρκώς την ικανότητά του να ξεγλιστράει από τις
απαιτήσεις που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν. Πώς αρνιόταν τις
κατηγοριοποιήσεις. Πώς εξελισσόταν συνεχώς και ωρίμαζε μέσα από την
τέχνη του. Αυτά τα χαρακτηριστικά εγώ τα σέβομαι πολύ και θέλω να
τα μιμηθώ».
Μιλήσαμε για πολλά πράγματα στη διάρκεια αυτής της συνέντευξης.
Για την μουσική εταιρεία που είχε πρόσφατα δημιουργήσει στο Λος
Αντζελες, με σκοπό να βοηθάει και να προσφέρει δημιουργική στέγη σε
ανεξάρτητα και ανερχόμενα συγκροτήματα. Για τον περίφημο ρόλο του
σατανικού Τζόκερ που ερμήνευε στην καινούργια περιπέτεια του
Μπάτμαν με τίτλο «The Dark Knight», της οποίας τα γυρίσματα
επρόκειτο να ολοκληρώσει λίγες μέρες μετά. Μου είχε εξομολογηθεί
τον ενθουσιασμό του που πολύ σύντομα θα δούλευε ξανά με τον
αγαπημένο του, Τέρι Γκίλιαμ, «τον σκηνοθέτη στον οποίο χρωστώ την
μεγάλη ευκαιρία και εμπιστοσύνη που γύρευα όταν ένιωθα ότι χάνεται
η καριέρα μου» και δίσταζε να μιλήσει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο
που είχε μόλις αποκτήσει στην πολυαναμενόμενη νέα ταινία του Τέρενς
Μάλικ, «Tree of Life», από άγχος μήπως αποκαλύψει αθέλητα κάποια
λεπτομέρεια για τον αινιγματικό δημιουργό. Ολα αυτά, σκέφτομαι
γεμάτος θλίψη, θα χαθούν τώρα οριστικά, όπως χάθηκε ο ίδιος ο
Λέτζερ.
Στις 22 του Γενάρη, τρεις μήνες προτού σβήσει 29 κεριά στην
τούρτα των γενεθλίων του, αποχαιρέτησε εξοργιστικά πρόωρα και άδικα
αυτό τον κόσμο. Βρέθηκε νεκρός σε ένα διαμέρισμα που νοίκιαζε στην
καρδιά του Μανχάταν. Δίπλα του σκορπισμένα, διαφόρων ειδών
ηρεμιστικά και υπνωτικά χάπια. Θάνατος από υπερβολική δόση; Από
λάθος; Αυτοκτονία; Εχει σημασία; Το μόνο που μετράει αυτή την
στιγμή είναι ότι πίσω του αφήνει μια δίχρονη κορούλα η οποία πολύ
σύντομα θα αρχίσει να αναρωτιέται τι απέγινε ο μπαμπάς της. Αφήνει
βασανιστική την απορία για το τι έβαλε τέρμα σε μια τόσο φωτεινή
και γεμάτη ενθουσιασμό ζωή. Αφήνει εκκρεμή και την υπόσχεση μιας
λαμπρής καριέρας που ήταν σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα εκπλήρωνε. Αν
κάθε γενιά γυρεύει τον δικό της όμορφο καταραμένο, αν κάθε δεκαετία
θρηνεί έναν Τζέιμς Ντιν, έναν Μοντγκόμερι Κλιφτ ή ακόμη κι έναν
Ρίβερ Φίνιξ που διάλεξε να «ζήσει έντονα και να πεθάνει νέος», τότε
ο Χιθ Λέτζερ μοιάζει με τραγική συνέχιση αυτής της μακάβριας
κληρονομιάς. Είναι απόγονός τους.
Λίγο πριν εκείνη η σεπτεμβριάτικη συνέντευξή μας λάβει τέλος, ο
Χιθ Λέτζερ με αποχαιρετούσε με μια κουβέντα που δεν θα ξεχάσω ποτέ,
όπως δεν θα ξεχάσω και τον χαρισματικό νεαρό που την ξεστόμισε.
«Υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα μου που δεν χωρούν σε μια φράση», μου
είπε. Καθώς τον έβλεπα να φοράει το καπέλο του και να
απομακρύνεται, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι τον έβλεπα
για τελευταία φορά σ’ αυτή τη ζωή. Από την στιγμή που έμαθα για τον
θάνατό του, φέρνω ξανά και ξανά αυτή την εικόνα στο μυαλό μου.
Είναι το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει από τον αξέχαστο αυτόν
28χρονο. Μαζί με μια κασέτα που έχει καταγράψει την φωνή του.
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΡΟΛΟΙ
ΤΟΥ
•
Οι Αδελφοί Γκριμ (2005) του Τέρι Γκίλιαμ
Μπορεί η εκτός ελέγχου φαντασμαγορία του Τέρι Γκίλιαμ να μην
καταγράφηκε στο ενεργητικό του σινεμά ως επιτυχία, εδώ μπορεί να
θαυμάσει κανείς, ωστόσο, έναν χιουμοριστικό, σκαμπρόζικο και
αυθόρμητο Λέτζερ ο οποίος φανερώνει πόσο ευλύγιστα ήξερε να
ελίσσεται ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία.
•
Το Μυστικό του Brokeback Mountain (2005) του Aνγκ Λι
Από τις σημαντικότερες ερμηνείες της δεκαετίας, ο
ερωτοχτυπημένος και σιωπηλά τραγικός καουμπόης στον οποίο έδωσε
συγκινητικά σάρκα και οστά ο Χιθ Λέτζερ δεν θα είχε αποβεί τόσο
συγκλονιστικά αληθινός, αν ο 26χρονος ηθοποιός δεν είχε διαλέξει να
χαθεί μέσα του.
•
The Dark Knight (2007) του Κρίστοφερ Νόλαν
Οταν η ταινία κυκλοφορήσει το ερχόμενο καλοκαίρι στις αίθουσες,
όλοι θα μιλούν για την ψυχωτική, σφοδρή και ολότελα αξέχαστη
ερμηνεία του Λέτζερ. Σε ένα ρόλο τον οποίο όλοι νόμιζαν ότι ο Τζακ
Νίκολσον είχε σφραγίσει εφ’ όρου ζωής με τη δική του παρουσία στην
ταινία του Τιμ Μπάρτον.
•
I’ m Not There (2007) του Τοντ Χέινς
Πολλά αναμένεται να ειπωθούν για το πώς ο νεαρός σταρ σε
οικογενειακή και συνειδησιακή κρίση είναι πιθανόν να μην
αντικατοπτρίζει τόσο τον Μπομπ Ντίλαν στον οποίο αναφέρεται, αλλά
τον ίδιο τον άνθρωπο που τον ενσαρκώνει. Οποια κι αν είναι η
αλήθεια, βρίσκεται μεγάλη ειλικρίνεια στην ερμηνεία του ηθοποιού.
(Η ταινία θα είναι σύντομα στις αίθουσες.)
Τι είπαν για τον χαμό του…
«Η συνεργασία μου μαζί του στάθηκε μία από τις σφοδρότερες χαρές
της ζωής μου. Ο Χιθ προσέφερε στον ρόλο του Ενις περισσότερα απ’
όσα καθένας από εμάς φανταζόταν – μια δίψα για ζωή, για αγάπη, για
αλήθεια και μια ευαισθησία που έκανε όσους τον γνώρισαν να τον
αγαπήσουν. Ο χαμός του μου ραγίζει την καρδιά».
—>
Ανγκ Λι, σκηνοθέτης του «Brokeback Mountain»
«Επρεπε να δούμε περισσότερα από αυτόν. Αντί να τον συντηρούμε
στη μνήμη μας ως ένα νεαρό αστέρα που έδυσε πάνω στην ακμή του, θα
έπρεπε να του είχε δοθεί ο χρόνος για να υπερβεί τις αρχικές του
υποσχέσεις και να μεταμορφωθεί στον ηθοποιό που απέδειξε εξαρχής
ότι είχε τη δυνατότητα να γίνει: παράξενος, γεμάτος εκπλήξεις και
ικανός να προσδιορίσει την εποχή στην οποία θα μεσουρανούσε».
—>
Α. Ο. Σκοτ, κριτικός των New York Times
«Eτρεφα μεγάλη ελπίδα γι’ αυτόν. Είχε μόλις δρομολογήσει την
πορεία του και το να χάσει τη ζωή του σε τόσο νεαρή ηλικία αποτελεί
μια τραγική απώλεια.»
—>
Μελ Γκίμπσον, συμπρωταγωνιστής του στον «Πατριώτη»
«Η συνεχής εξέλιξή του ως καλλιτέχνη μου προξενούσε θαυμασμό. Η
είδηση της απώλειάς του μου προκάλεσε σοκ και ανομολόγητη
θλίψη.»
—>
Κέιτ Μπλάνσετ, συμπρωταγωνίστριά του στο «I’m Not
There».
Πηγή: Περιοδικό «Κ»