Οταν πήγε για πρώτη φορά να συναντήσει τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, είχε μεγάλη αγωνία. Διεθνούς φήμης συνθέτης και πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου, με περισσότερα από 40 άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια και αμέτρητες διακρίσεις, πώς να τον πείσει ο Θανάσης Βασιλόπουλος που παίζει κλαρίνο, να κάνει ένα δίσκο με διασκευές έργων του;
Αν και προέρχεται από οικογένεια μουσικών με παράδοση, ονομαστή για τη δεξιοτεχνία της στο κλαρίνο, ο Θανάσης, γνώριζε καλά ότι η δική του σχολή δεν ήταν κοντά με εκείνη του Παπαθανασίου. Κι ας του αρέσει όπως λέει η πολυχρωμία στη μουσική. «Ωστόσο οι μελωδίες του έμοιαζαν στα αφτιά μου σαν να ήταν προσαρμοσμένες να ακουστούν απ’ αυτό το μουσικό όργανο». Κι αισθάνεται όπως λέει, υπερήφανος που το cd αυτό, η «Atractos» που κυκλοφορεί από το καλοκαίρι (Minos Emi / Universal), «βγήκε με την ευλογία του Βαγγέλη». «Ενας κοινός φίλος μεσολάβησε για τη συνάντηση. Ετσι έφτασα ώς το σπίτι του στη Βούλα. Είχαν λυθεί τα γόνατά μου μέχρι να κατέβει. Μέσα σε λίγα λεπτά έσβησε κάθε αγωνία. Με αντιμετώπισε σαν αδερφός».
Λέει πως δεν είναι εύκολο να είσαι καλλιτέχνης σήμερα. «Για τους μουσικούς η κρίση είναι παρούσα εδώ και χρόνια. Τώρα έγινε ασφυκτική. Ευτυχώς μεταξύ μας υπάρχει αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη. Εμένα, ο τρόπος μου είναι το κλαρίνο. Ετσι εκφράζομαι. Οι δουλειές περιορίστηκαν σε διήμερα και σε άλλες περιπτώσεις, ένα μόνο μεροκάματο». Αισθάνεται όμως τυχερός. Εργάζεται τέσσερα βράδια (στις παραστάσεις Βίσση – Ρέμου), αντί για δύο, ενώ ετοιμάζει εμφανίσεις στο «Γκαζάρτε» με τον Μανώλη Καραντίνη και τον Βασίλη Γκίνο, για τα δικά του, όπως λέει. «Για τους μουσικούς του κλαρίνου οι δυσκολίες είναι λιγότερες όπως και για εκείνους που παίζουν μπουζούκι. Είναι οι αγαπημένοι ήχοι του Ελληνα ακόμη και στην κρίση. Οι άλλοι μουσικοί έχουν περισσότερα προβλήματα».
Πώς όμως από ένα σόι που σφράγισε το δημοτικό τραγούδι, έφτασε εδώ; «Το ύφος παιξίματός μου είναι παραδοσιακό, απλώς το παντρεύω με δυτικά ηχοχρώματα. Η αλήθεια είναι ότι κατάγομαι από μια οικογένεια πρωταθλητών στο παίξιμο του κλαρίνου. Ο θείος μου ο Γιάννης Βασιλόπουλος παράδειγμα άνοιξε ένα μουσικό δρόμο που ακολουθήσαμε όλοι. Ηταν από τους κλαρινίστες, όπως ο υπέροχος Τάσος Χαλκιάς και άλλοι βέβαια, που έβαλαν τον σπόρο στο χωράφι της μουσικής. Μεγάλωσα σε μια μουσική οικογένεια, δεν θα μπορούσα λοιπόν να παρεκκλίνω. Πατέρας μου είναι ο Γιώργος Βασιλόπουλος μουσικός κι αυτός όπως οι παππούδες, τα αδέρφια. Ηταν γραφτό μου να ακολουθήσω το κλαρίνο».
Μεγάλη οικογένεια στο Αγρίνιο όπου γεννήθηκε το 1972 δεν είχε χρόνο για ανέμελα παιχνίδια. Δέκα αδέρφια, έπρεπε να βοηθήσει γιατί ο πατέρας είχε περιπέτειες με την υγεία του. «Ετσι πήρα το μουσικό όργανο στα χέρια μου νωρίς. Καθαρόαιμος τσιγγάνος, από τεσσάρων ετών έμαθα να παίζω και από τα 9 μου επαγγελματικά. Εζησα την εμπειρία των πανηγυριών. Είναι το πιο ακομπλεξάριστο είδος διασκέδασης στο οποίο μπορεί να συνυπάρχουν ο εφοπλιστής και ο οδοκαθαριστής. Σήμερα κάποια αρχίζουν και χαλάνε, δεν είναι όπως παλιά. Τότε όμως, ήμουν παρών από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί, περιμένοντας την ευκαιρία και την παραγγελία. Προσπαθούσα να συνδυάσω σχολείο και δουλειά. Μερικές φορές μετά από ξενύχτι καθόμουν με το κοστούμι και τη γραβάτα στο θρανίο. Οι δάσκαλοί μου με αγαπούσαν και με πρόσεχαν και μάλιστα παραπάνω, ήξεραν ότι «ο Θανάσης έπαιζε ώς το πρωί».
Θήτευσε δίπλα σε μεγάλους μουσικούς και τραγουδιστές του δημοτικού: Τάκη Καρναβά, Γιώργο Κόρο, Κώστα Σκαφίδα, Τασία Βέρα, Θανάση Βαρσαμά, ενώ στα 15 του μπήκε και στη δισκογραφία. Ηταν το 1987 όταν ο στιχουργός Λάκης Τσώλης και ο Νίκος Στέλιος τον έφεραν σε επαφή με λαϊκούς ερμηνευτές. Επαιζε ώρες, συχνά όλη τη μέρα, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο προσπαθώντας να βελτιώσει τις αδυναμίες του και να βρει την τεχνική.
Η συμβουλή
Θυμόταν όμως πάντα τη συμβουλή του Γιάννη Βασιλόπουλου. «Οταν πήγα να με ακούσει μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή. Αγχωμένος όπως ήμουν άρχισα να παίζω γρήγορα ό,τι ήξερα και δεν ήξερα. Τότε ο θείος με ρώτησε: "Θανάση πώς πίνεις το νερό; Ετσι θα παίζεις τις νότες, αργά, όπως πίνεις το νερό αλλιώς θα πνιγείς"».
Στο στούντιο, λέει, πως οι κώδικες ήταν διαφορετικοί. «Απαιτείται πειθαρχία. Ο Χάρης Ανδρεάδης και ο Βασίλης Γκίνος με βοήθησαν πολύ, στο πώς να μεταφέρω τα ηχοχρώματα και να δημιουργώ». Ετσι σήμερα μπορεί να λέει ότι συνεργάστηκε σε ηχογραφήσεις και συναυλίες με τους: Γιώργο Νταλάρα, Χάρις Αλεξίου, Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Μαρινέλλα, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αλκηστη Πρωτοψάλτη, Γλυκερία, Πασχάλη Τερζή, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Ορφέα Περίδη, Σταμάτη Σπανουδάκη κ.ά. «Επαιξα όμως και στη συναυλία της Bjork στον Λυκαβηττό κι ας μην ήξερα ποια ήταν. Οι Omega Vibes μου ζήτησαν να παίξω νέι και έτσι έφτασα ώς εκεί». Μιλάει όμως με θαυμασμό για τον Joe Bonamassa που εμφανίστηκε μαζί του στο τζαζ φεστιβάλ του Montreux της Ελβετίας. Κυρίως ότι έπαιξε στον δίσκο του, το «Black rock» με παραγωγό τον Kevin Shirley που ηχογραφήθηκε στη Σαντορίν: «Μας διάλεξαν να παίξουμε με τον Μανώλη Καραντίνη. Σημασία όμως έχει, ότι στον δίσκο αυτό συμμετέχει και ο θρύλος της μπλουζ, ο B.B King».
Ο Θανάσης Βασιλόπουλος παίζει ακόμη Νέι, Μισμάρ, Ντουντούκ όμως το κλαρίνο έχει την πρώτη θέση. Αυτό που έχει είναι γαλλικό, χειροποίητο, 120 ετών. «Δεν με παρατάει ποτέ κι εγώ το προσέχω σαν τα μάτια μου. Μ’ αυτό κάνω τους ανθρώπους να χαίρονται και να συγκινούνται».