Θέλω να γράψω για τον φίλο μου, τον Νίκο.
Ο Νίκος Ράλλης έφυγε χθες σε ηλικία μόλις 41 ετών. Ενα φαινομενικά ασήμαντο νόσημα τού στέρησε τη ζωή, κάνοντας μια φρικτή είδηση να μοιάζει ακόμα πιο ανεξήγητη, ακόμα πιο απαίσια.
Ο Νίκος ήταν εξαιρετικός συνάδελφος, ένας από τους πιο προικισμένους της γενιάς μας, και με τιμούσε με τη φιλία του τα τελευταία 16 χρόνια.
Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που κάνω τώρα, να τον αποχαιρετώ με αυτές τις λιγοστές γραμμές τόσο νωρίς, χωρίς τίποτα να προμηνύει μόλις και πριν από λίγους μήνες το αδόκητο τέλος, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να πούμε ένα αντίο της προκοπής…
Αλλά τίποτα δεν γυρίζει πίσω και αν μένει μια παρηγοριά σε όσους απαρηγόρητους αφήνει άθελά του πίσω ο Νίκος, είναι πόσο γρήγορα και πόσο βαθιά βούτηξε μέσα στη ζωή αυτός ο ωραίος, ψηλός άντρας με το πιο τρυφερό χαμόγελο του κόσμου.
Ηδη από την εφηβεία, τα χρόνια του Λυκείου, όρμηξε στην «πραγματική» ζωή της Αθήνας: βόλτες, πολλή μουσική, πολύ σινεμά και πολλά βιβλία. Ερωτες και φίλοι, πολλοί φίλοι: το χαμόγελο του Νίκου, μια δαιμονισμένη ενέργεια που πότε τον ξενυχτούσε μέχρι τα ξημερώματα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, πότε τον έσπρωχνε στην οικειότητα του σπιτιού.
Μετά η Αγγλία και οι σπουδές και μετά η δημοσιογραφία, το μόνο αυτονόητο επάγγελμα για έναν άνθρωπο που αγαπούσε τόσο πολύ τη μουσική, ελληνική και ξένη, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία. Αρχή από την «Αυγή» και μετά ο «Επενδυτής». Ενδιαμέσως, το «Δίφωνο», η lifo, τα κείμενά του στην ιστοσελίδα tospirto.net.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια ο Νίκος απέκτησε μια από τις πιο αξιόπιστες υπογραφές στο πολιτιστικό ρεπορτάζ: αμεσότητα, σύνθετη σκέψη, ισχυρή άποψη και κυρίως έναν εντελώς ανεπιτήδευτο λόγο, ειπωμένο με ευγένεια και γνώση.
Ομως για τους φίλους του όλα αυτά ήταν σε δεύτερο πλάνο. Ολα τα κάλυπτε αυτό το μεγάλο χαμόγελο, η ανοικτή του η καρδιά και η αβυσσαλέα ανάγκη να καταλάβει και να τον καταλάβουν.
Αντίο, καλέ μου φίλε.