«Μια ταλαντούχος ανατέλλουσα σταρ», έγραφε το Billboard. Και η Daily Mail σημείωνε πως πρόκειται για «ευλογημένη φωνή». Ο μετρημένος Guardian από τα πρώτα της κιόλας βήματα την ξεχώρισε ως «μια αξιοσημείωτα φίνα τραγουδίστρια και τραγουδοποιό», ενώ η Daily Express προέβλεπε πως είναι «τραγουδίστρια προορισμένη για σπουδαία πράγματα».
Στην περίπτωση της Αθηνάς Ανδρεάδη, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Από το 2007 στον χώρο, με δύο αγγλόφωνους δίσκους και τώρα με έναν καινούργιο στα ελληνικά, αλλά και συνεργασίες με αναγνωρισμένους διεθνώς μουσικούς, κατάφερε να σταθεί και μάλιστα γερά στο Λονδίνο από όπου ξεκίνησε. Τα τραγούδια της, ένα μείγμα φολκ, ποπ, τζαζ μαζί με την εμπειρία από τις σπουδές της στην κλασική μουσική, γεμάτα γλυκόπικρες ιστορίες και εξομολογητική αμεσότητα, χρησιμοποιούνται σε αμερικανικές σειρές και ταινίες. Το σινγκλ «Finding England» επιλέχθηκε για την εκστρατεία Visit England την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.
Ψυχική ανάγκη
Ναι, αυτή η Ελληνίδα δεν κάνει καριέρα στα… δελτία Τύπου, όπως συνηθίζουν άλλες που ξιπάζονται γιατί έκλεισαν κάποιες συναυλίες σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Αθηνά Ανδρεάδη προτιμά να την αποκαλούν «Athena». Κι αν αυτό μάς φαίνεται κάπως περίεργο όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, εκείνη, εξοικειωμένη με τη σύγχρονη τεχνολογία και τα οφέλη της, επιμένει πως «το κοινό έτσι με έχει μάθει έξω και με αυτό το όνομα βρίσκει τραγούδια μου κάποιος στο ΥοuTube».
Το ελληνικό κοινό, όσοι γνωρίζουν τη δουλειά της, την έμαθε από τα δύο αγγλόφωνα άλμπουμ, το «Breathe With Me» και το «Peeling Apple». Και να τώρα που το πρώτο ελληνόφωνο cd της έχει σκοπό να καλύψει το κενό. Οι «Γήινοι άγγελοι», με συμπαραγωγό τον Γιώργο Ανδρέου και τη Λίνα Νικολακοπούλου να συμμετέχει σ’ ένα τραγούδι, καλύπτουν μια παλιά της επιθυμία. «Ηταν ψυχική ανάγκη να γράψω ελληνικούς στίχους». Μότο της φαίνεται να είναι τα λόγια του Λέοναρντ Κοέν, «σαν εργάτης δουλεύω το έργο μου κάθε μέρα».
Οταν νιώθει ότι μια μελωδία βγάζει αλήθεια, «όταν με πονάει κατά κάποιο τρόπο», θεωρεί πως είναι έτοιμη. Ορισμένα απ’ όσα έχει γράψει στους τρεις δίσκους της είναι βιωματικά, άλλα έχουν και γερές δόσεις φαντασίας. Οι «Γήινοι άγγελοι», πάντως, «έχουν πολλές στιγμές που έχω ζήσει».
Στο Λονδίνο την πετύχαμε τηλεφωνικά, όσο ετοιμαζόταν για την εμφάνισή της στο Sani Festival (χθες) και για τη συναυλία που θα ακολουθήσει στις 10 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής. «Ως Ελληνίδα που ζω πολλά χρόνια στο εξωτερικό και πηγαινοέρχομαι, το έργο μου περιέχει και τους δύο κόσμους. Οι γονείς μου είναι Ελληνες οπότε η ψυχή μου είναι ελληνική».
Της λείπει η Θεσσαλονίκη. Οταν τη ρωτάς όμως αν υπάρχει και κάτι που την ενοχλεί, απαντά με ρομαντική διάθεση. «Για τους ανθρώπους λέμε συχνά “πρέπει να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι”. Κάπως έτσι αντιμετωπίζω τη χώρα μου. Αλλωστε ο Ελληνας που ζει στο εξωτερικό βλέπει τις αδυναμίες αλλά συγχωρεί ευκολότερα τη χώρα του».
Ομως τι σημαίνουν όλα αυτά για το ξένο κοινό; «Δεν μεταφράζω τα τραγούδια μου, αφήνω να δημιουργούν εντυπώσεις όπως ακούγονται». Στους ξένους φίλους της βάζει να ακούσουν ελληνική μουσική, τους μιλάει για τη χώρα της, τους μαγειρεύει τα φαγητά που της έμαθε η γιαγιά της. Κι αυτός ο δίσκος είναι αποτέλεσμα της ανάγκης της για περισσότερο φως. «Ζώντας το τελευταίο διάστημα λίγο περισσότερο στην Ελλάδα, ένιωθα τη δίψα όλων για λίγη αισιοδοξία. Την ίδια ώρα έβλεπα ότι η κρίση προκάλεσε και μια φοβερή άνθηση στις τέχνες».
Διπλή ανάγνωση
Νιώθει την κρίση αλλά δεν την καταγράφει, τουλάχιστον φανερά: «Δεν πιστεύω στον έντονο πολιτικό ή κοινωνικό στίχο. Παλιότερα μπορεί ο Μπομπ Ντίλαν να έθιγε ευθέως τις ανησυχίες της γενιάς του, κάτι που είχε ανάγκη και η εποχή. Σήμερα, οι αγωνίες ενός δημιουργού μπορεί να εκφράζονται καλυμμένα, να μην είναι τόσο φανερές. Να μπορούν πάνω του να ακουμπήσουν πολλοί νομίζοντας ο καθένας ότι μιλά για τις δικές του αγωνίες και προβληματισμούς. Τα τραγούδια μου έχουν διπλή ανάγνωση».
Μέσα σε επτά χρόνια από τότε που ξεκίνησε, έχει τρεις δίσκους, δική της ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, εμφανίσεις σε χώρους όπως το Queen Elizabeth Hall και το Barbican Hall, αλλά και σε φεστιβάλ όπως τα Womad, Glastonbury κ.ά. Ζει όμως από τα τραγούδια της; «Ευτυχώς από νωρίς έκανα κάποια βήματα που αποδίδουν». Γι’ αυτό άλλωστε ταξιδεύει πολύ στο Λος Αντζελες, αφού τα τραγούδια της ακούγονται σε τηλεοπτικές σειρές, σε ταινίες, ενώ έχουν διασκευαστεί κι από άλλους συναδέλφους της.
Προτού κλείσουμε, τη ρωτάω πόσο τη βοήθησαν οι σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων για τις οποίες επέστρεψε στο Λονδίνο στα 18 της. Αφού απέκτησε First Class Degree στο Business, συνέχισε με δύο μεταπτυχιακά στο κλασικό τραγούδι και την τζαζ στο Trinity College του Λονδίνου. «Με βοήθησαν σε ένα άλλο τρόπο σκέψης και οργάνωσης. Δημιούργησα για παράδειγμα τη δική μου εταιρεία».
Οι γονείς της μπορεί να τη μεγάλωσαν με την ποίηση, τα βινύλια των Μπιτλς, των Πινκ Φλόιντ, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη και κάποια παραδοσιακά ακούσματα (έτσι εξηγείται γιατί τραγουδάει παντού το «Τζιβαέρι»), όμως ήθελαν να ακολουθήσει τον δρόμο της οικογένειας. Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, ο πατέρας της Ανδρέας Ανδρεάδης είχε άλλα σχέδια. «Τελικά το αποδέχθηκαν», λέει γελαστά. «Κι ένα μέρος των εσόδων από τους δίσκους μου που πωλούνται στα “Starbucks” διατίθενται στα Κοινωνικά Παντοπωλεία Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης».