Ανθρωπος χαμηλών τόνων και ευγενής, ο Αλέξανδρος Στεφανίδης γεννήθηκε πριν από 52 χρόνια στον Πειραιά. Σπούδασε στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, στο Τμήμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό». «Το χάδι» το πρώτο του βιβλίο, κέρδισε τις εντυπώσεις αναγνωστών και κριτικών.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Μάρω Δούκα «Ο πεζογράφος και το πιθάρι του», Μέλπω Αξιώτη «Δύσκολες Νύχτες», Γιώργος Μαρκόπουλος «Ποιήματα, 1968-2010 (επιλογή), Σωτήρης Δημητρίου «Το κουμπί και το φόρεμα», Γιάννης Ατζακάς «Το φως της Φονιάς».
Και ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία όλων των εποχών;
Προτιμώ να ονομάσω βιβλία, έστω και ελάσσονα, τα οποία αγάπησα σε διαφορετικές εποχές για τους δικούς μου ιδιαίτερους λόγους, έστω κι αν κάποια από αυτά τα αντιμετώπισα αργότερα με διαφορετική κριτική ματιά. «Η μάνα» του Μαξίμ Γκόρκι σημάδεψε την εφηβεία μου, η οποία ήταν για μένα μια περίοδος δογματική. Με διακατείχε μια επαναστατική τάση κι ένα αίσθημα αυτοθυσίας που εκκινούσαν από την επιθυμία μου ν’ αλλάξω τον κόσμο. Η «Αστροφεγγιά» του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου συνέπεσε με τη συντριβή ονείρων και προσδοκιών σε κοινωνικό και ερωτικό επίπεδο, παράλληλα με τη «Φλόγα της Αγάπης», του Βασίλη Βασιλικού, όπου η πρόωρη παρουσία του θανάτου καταλύοντας τη ζωή εξιδανικεύει τον έρωτα. «Το αστείο» του Μίλαν Κούντερα σηματοδότησε την περίοδο της αμφισβήτησης, της αποδόμησης των ιδεολογικών μου σταθερών και βεβαιοτήτων. Το «Σμιλεύοντας τον χρόνο», του Αντρέι Ταρκόφσκι, αποτελεί ένα βιβλίο-σταθμό, στο οποίο επανέρχομαι συχνά, γιατί συνενώνει την αγάπη μου στον κινηματογράφο, την ποίηση, τη φιλοσοφία.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Αν με την ερώτηση εννοείτε κάποιο βιβλίο, που το θέμα του ήταν τόσο δυνατό ώστε να μου προκαλέσει θυμό, τότε, ομολογώ ότι διαβάζοντας το «Μαπούτσε» (σημαίνει: άνθρωπος της γης), του Caryl Ferey, ο θυμός ήταν το πιο ήπιο συναίσθημα που ένιωσα. Με όχημα μια αστυνομική ιστορία, ξεδιπλώνονται οι απίστευτες αγριότητες της αργεντινής χούντας του Χόρχε Βιντέλα. Αν πάλι με ρωτάτε, αν με θύμωσε η κακή ποιότητα κάποιου βιβλίου, τότε σας απαντώ ότι δεν προλαβαίνω να θυμώσω γιατί πολύ γρήγορα το παρατώ.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η ποιητική συλλογή του Κώστα Παπαγεωργίου «παιδικό κουρείο». Η αμεσότητα των λέξεων και η ειλικρίνεια της κατάθεσης αφοπλίζουν.
Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν ντρέπομαι για κάτι που δεν έχω διαβάσει. Υπάρχουν πολλά κλασικά βιβλία που δεν ήταν η ώρα τους να διαβαστούν από μένα και που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Θα μπορούσα ν’ αναφερθώ στο Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Ενα βιβλίο για το οποίο γνωρίζω αρκετά από μελέτες και συζητήσεις, αλλά που δεν διάβασα μέχρι σήμερα. Εκτός από την ατομική, υπάρχει και μια συλλογική αναγνωστική εμπειρία, που σου επιτρέπει, έστω κι αν δεν έχεις προσωπική επαφή με το πρωτότυπο, να γνωρίζεις τους ήρωες σημαντικών βιβλίων και το τι σηματοδοτούν στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Κάποιο κλασικό βιβλίο που δεν αντέξατε καθόλου;
Προσπάθησα, να διαβάσω τον «Οδυσσέα» του Joys, του εμβληματικού αυτού συγγραφέα του μοντερνισμού, αλλά δεν ολοκλήρωσα την ανάγνωση. Το να μη τελειώσεις ένα βιβλίο δεν σημαίνει αναγκαστικά έλλειψη αντοχής ή ανοχής. Μπορεί να σημαίνει απλώς ασυμβατότητα μεταξύ πομπού και δέκτη στη δεδομένη χρονική συγκυρία.