Την περασμένη Τρίτη η αίθουσα του κινηματογράφου «Δαναός» ήταν κατάμεστη. Ισως η λέξη να είναι κάπως φτωχή για να περιγράψει την αθρόα προσέλευση των Αθηναίων που έσπευσαν να παρακολουθήσουν μια ζωντανή συνομιλία του διάσημου ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Ιρβιν Γιάλομ με μια ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων μέσω skype.
Στην πραγματικότητα κάθε ελεύθερος χώρος (διάδρομοι, σκαλάκια κ.λπ.) ήταν ασφυκτικά κατειλημμένος. Αν μπορούσε κανείς να ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες από τη βραδιά που οργάνωσε η εταιρεία διανομής Filmtrade θα είχε την εντύπωση ότι στον κινηματογράφο της λεωφόρου Κηφισίας είχε σπεύσει κάποιος ροκ σταρ.
Ροκ σταρ δεν είναι ο Ιρβιν Γιάλομ, αλλά στην Ελλάδα απολαμβάνει δημοτικότητα που θα ζήλευαν πολλοί εγχώριοι σταρ. Η ελληνική αγορά έχει αποδειχθεί μία από τις πιο φιλόξενες στον κόσμο για τα βιβλία του Αμερικανού ψυχοθεραπευτή (κυκλοφορούν όλα από τις εκδόσεις Αγρα): οι πωλήσεις τους έχουν συνολικά ξεπεράσει τα 450.000 αντίτυπα.
Σε ένα τόσο «πρόσφορο» έδαφος καταφθάνει στις 11 Δεκεμβρίου η ταινία της Sabine Gisiger «Ο κήπος του Γιάλομ», προπομπός της οποίας υπήρξε η εκδήλωση στον «Δαναό». Πρόκειται για μια κινηματογραφική βιογραφία του Ιρβιν Γιάλομ διάρκειας 77 λεπτών με πρωταγωνιστή τον ίδιο, τη γυναίκα του, επίσης ακαδημαϊκό και συγγραφέα, όπως και άλλα μέλη της οικογένειάς του και στενούς συνεργάτες.
Η Sabine Gisiger φαίνεται ότι δεν επέλεξε τον δρόμο μιας κλασικής «βιογραφίας». Γεννημένη το 1959 στη Ζυρίχη, ανακάλυψε τα βιβλία του Ιρβιν Γιάλομ λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα της.
«Ηταν τότε που κατάλαβα κι εγώ ότι έχω μόνο μία ζωή, ότι αυτή η ζωή θα έχει ένα τέλος, και ότι θα πρέπει να τη ζήσω όσο μπορώ περισσότερο. Πολλές φορές καταναγκαστικά επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα, αντιδρούμε με έναν τρόπο που ακόμη κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Αλλοτε βασανιζόμαστε από αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα, άλλοτε ενεργούμε ενάντια στο καλό το δικό μας και των άλλων. Θεωρώ ότι είναι μια μεγάλη πρόκληση το να ζεις στο παρόν, το να ζεις μια ζωή που δεν καθορίζεται από τα τραύματα του παρελθόντος, ούτε από τους φόβους για το μέλλον. Η ψυχανάλυση και η ανάγνωση των βιβλίων του Γιάλομ με βοήθησε πολύ στο ταξίδι προς τον εαυτό μου. Με τον “Κήπο του Γιάλομ” ήθελα να κάνω μια ταινία που θα είχε για τους θεατές την ίδια αίσθηση κάθαρσης που είχε η ανάγνωση των βιβλίων του Ιρβιν Γιάλομ για μένα, μια ταινία που θα εμπνεύσει τους θεατές να σκεφτούν για τον εαυτό τους και τη δική τους ύπαρξη».