Η Τατιάνα Αβέρωφ γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία στην Αθήνα και στο Λονδίνο και εργάστηκε είκοσι χρόνια ως ψυχολόγος. Σήμερα διευθύνει την Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ στο Μέτσοβο, διδάσκει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής και εξοικονομεί όσο περισσότερο χρόνο μπορεί για να γράφει. Εχει εκδώσει τα μυθιστορήματα «Το Ξέφωτο», «Αύγουστος», «Ανοιχτή Γραμμή», «Θράσος», ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο μόλις κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο «Δέκα ζωές σε μία» – ένα ιστορικό μυθιστόρημα με θέμα την πολυτάραχη ζωή του πατέρα της, Ευάγγελου Αβέρωφ.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Οταν γράφω, δεν μπορώ να διαβάσω λογοτεχνία. Μόνο πολύ επιλεκτικά, αγαπημένους συγγραφείς που με τροφοδοτούν με το είδος ενέργειας και συναισθηματικής ατμόσφαιρας που χρειάζομαι: π.χ. Τόμας Μπέρνχαρντ, για τη «χολή» του, ή Τζον Μπάνβιλ για τη μαγεία των λέξεων και τη διεισδυτικότητα της ματιάς του.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δεν το έχω σκεφτεί. Πιο πολύ νομίζω πως προσπαθώ να διεισδύω – ταυτίζομαι με τους εκάστοτε μυθιστορηματικούς μου ήρωες, δηλαδή, σε τελική ανάλυση, με τον (διευρυμένο) εαυτό μου.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Τζον Μπάνβιλ φυσικά!
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Παρατάω εύκολα τα βιβλία και συνήθως δεν προλαβαίνουν να με θυμώσουν.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Το βιβλίο της Κατερίνας» του Αύγουστου Κορτώ.
Πόσο διαφορετικό είναι να διαχειρίζεται κανείς ως υλικό μυθοπλασίας αληθινά πρόσωπα και μάλιστα της οικογενείας του;
Δεν είναι πολύ διαφορετικό. Ετσι τουλάχιστον αντιμετώπισα εγώ το βιβλίο αυτό, που μιλάει για τον πατέρα μου. Το στοίχημα ήταν να μπορέσω να τον παρουσιάσω ως μυθιστορηματικό ήρωα, ζωντανό, πιστευτό, τρισδιάστατο, να γράψω ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα, που συγχρόνως να αφηγείται τα πραγματικά γεγονότα της άκρως μυθιστορηματικής του ζωής. Βέβαια, όπως σε οποιοδήποτε ιστορικό μυθιστόρημα, η «αλήθεια» σε δεσμεύει πάντα ως ένα βαθμό και απαιτεί προσοχή και σεβασμό.
Αμφιταλαντατευτήκατε για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου ή ήταν για σας κάθαρση και οφειλή;
Ούτε κάθαρση ούτε οφειλή, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Αν αμφιταλαντεύτηκα; Οχι ακριβώς. Ημουν πολύ σίγουρη για το τι ήθελα να γράψω, απλώς ήταν αντικειμενικά ένα πολύ δύσκολο βιβλίο. Απαίτησε απίστευτη, ατέλειωτη έρευνα για να αφομοιώσω τον όγκο του ιστορικού υλικού μου (βιβλία, εφημερίδες, αρχεία, επιστολές, συνεντεύξεις) και πολύ χρόνο για να ωριμάσει μέσα μου η αφηγηματική φωνή – μου πήρε κάπου πέντε χρόνια μέχρι ν’ αρχίσω να γράφω και άλλα πέντε μέχρι να ολοκληρωθεί το βιβλίο.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Είναι τόσα πολλά που δεν θα μου έφταναν οι 500 λέξεις για να τα ονοματίσω. Πιο πολύ όμως στεναχωριέμαι, παρά ντρέπομαι, για όλα αυτά που δεν έχω βρει (ακόμα;) τον χρόνο να διαβάσω.
Εχετε Facebook, Twitter; Πόσο σας απασχολεί καθημερινά;
Οχι, δεν έχω και δεν ασχολούμαι. Μου αρέσει η ιδιωτικότητά μου και η επικοινωνία σε προσωπική βάση. Γι’ αυτό προτίμησα τη λύση του ιστότοπου και της επικοινωνίας μέσω e-mail, στην οποία αφιερώνω κάμποσο χρόνο.
Η συγγραφή είναι για σας πρόσθετη ασχολία, χόμπι, διαφυγή ή επιλογή;
Επιλογή και ανάγκη.