500 λέξεις με τον Μιχάλη Μοδινό

500 λέξεις με τον Μιχάλη Μοδινό

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Μιχάλης Μοδινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Θεωρητικός και ακτιβιστής του οικολογικού κινήματος, δούλεψε στον Τρίτο Κόσμο, συνεργάστηκε με διεθνείς οργανισμούς, δίδαξε σε ακαδημαϊκά ιδρύματα, ενώ υπήρξε εκδότης της Νέας Οικολογίας και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος. Στο δοκιμιακό-ερευνητικό του έργο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων τα βιβλία «Μύθοι της ανάπτυξης στους Τροπικούς»,

«Από την Εδέμ στο Καθαρτήριο» και «Η αρχαιολογία της ανάπτυξης». Στο μυθοπλαστικό, «Χρυσή ακτή», «Ο Μεγάλος Αμπάι», «Επιστροφή» (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) «Η σχεδία» (υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας) και «Αγρια Δύση». To τελευταίο του μυθιστόρημα «Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία», μόλις κυκλοφόρησε από την Εστία.

Ποια βιβλία έχεις αυτό το καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;

Το «Ελευθερία» του Τζόναθαν Φράνζεν και το «Αγγελος Εσμεράλντα» του Ντελίλο. Μόλις ξαναστοίβαξα τον «Πόλεμο της συντέλειας του κόσμου» του Γιόσα και την «Ατίμωση» του Κουτσί.

Και ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία όλων των εποχών;

Ας θυμηθώ μερικά. «Ο Ροβινσών Κρούσσος» του Ντεφόου και το ομόλογό του «Παρασκευάς» του Μισέλ Τουρνιέ. Το «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ. Το «Μπουβάρ και Πεκυσέ» (αναγκαστικά αδικώντας τον υπόλοιπο Φλομπέρ). «Η Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη. «H καρδιά του σκότους» του Κόνραντ. Το «Φως τον Αύγουστο» του Φόκνερ. Το «Homo Faber» του Μαξ Φρις. «Το κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου. «Οι θλιμμένοι τροπικοί» του Λεβί-Στρος. «Η Μεσόγειος» του Μπροντέλ. Και βέβαια ο αρχετυπικός «Οδυσσέας» του Τζόυς.

Πότε αποφάσισες να γίνεις συγγραφέας και γιατί;

Νομίζω στα δώδεκά μου, διαβάζοντας «Τα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, ίσως γιατί –σκέφτομαι αναδρομικά– ζωντάνευαν την Ιστορία και την Ανθρωπογεωγραφία μαζί. Ζούσαμε στις Σέρρες τότε και ο πατέρας μου με πήγε στη Λίμνη των Γιαννιτσών (ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν) για επιτόπια έρευνα. Ακολούθησε ο Μυριβήλης και λίγο αργότερα ο Σάλιντζερ με το «Φύλακας στη σίκαλη». Τα πράγματα θα ωρίμαζαν βέβαια αργότερα, στις αφρικανικές μου μέρες, απ’ όπου προήλθαν τα πρώτα «οικογεωγραφικά» βιβλία.

Επειδή έχεις καταπιαστεί με πολλά πράγματα, ποια ιδιότητα θεωρείς ότι σε αντιπροσωπεύει;

Μα αυτή του συγγραφέα υπό την ευρεία έννοια – άσχετα αν γράφω μυθοπλασία, επιστημονική πραγματεία, δοκίμιο ή κριτική. Στην περίπτωσή μου τα είδη είναι συγκλίνοντα. Ο παρατηρητής εμπλέκεται προσωπικά με το αντικείμενο της παρατήρησης. Οι λοιπές ζωές μου (ως γεωγράφος, ταξιδιώτης, περιβαλλοντολόγος, πολιτικός ακτιβιστής, πανεπιστημιακός) ήταν γραφτό να υπηρετήσουν αυτή μου την ιδιότητα. Κοπιαστικό ίσως, αλλά δεν παραπονιέμαι.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;

Το τρίτομο «1Q84» του Μουρακάμι. Απίθανα φλύαρο, επικίνδυνα «πνευματιστικό», χωρίς συγγραφική στόχευση. Ας με συγχωρήσουν οι θαυμαστές του.

Στα βιβλία σου πόσο υπάρχει η πολιτική και πόσο η ιστορία;

Ε, δεν γίνεται χωρίς αυτά. Της συγγραφής, προηγείται πάντα πολλή σχετική έρευνα. Ειδικά στο «Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία», η κρίση της κοινωνίας μας δεν είναι απλώς το φόντο αλλά η πρωταγωνίστρια της αφήγησης. Πρόκειται για προγραμματικά πολιτικό βιβλίο, που προσπαθεί να εξισορροπήσει κυνισμό και συμπόνια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή